Vroegboekkorting bij hu openair villages & campings

Amsterdam-Delphi: 3000 kilometer op de fiets, meer dan 3000 jaar terug in de tijd

Driemaal fietste Art Khachatrian, de geliefde van Rosita Steenbeek, van Amsterdam naar Rosita’s huis in Rome. Telkens vroeg hij of ze meeging. Ten slotte besloot ze samen met hem op de pedalen te stappen. Niet met Rome als einddoel, maar met het orakel van Delphi als bestemming.

Vrienden en familie probeerden Rosita tegen te houden. ‘Je fietst nooit,’ was haar moeders voornaamste argument. Maar op een warme namiddag in Amsterdam toetste Art op zijn iPhone de kortste weg naar Delphi in en vertrokken ze op hun Cannondale mountainbikes. Ze reden langs de Rijn, over de Duitse Autobahn, door Oostenrijk, Liechtenstein, over de Zwitserse Alpen begeleid door donder, bliksem en zware regen om vervolgens na een daling van 2000 meter een zonoverspoelde Italiaanse appelboomgaard binnen te rollen.

Ze staken de Rubicon over, beklommen de Titanenberg van San Marino en zakten via fabelachtige steden als Mantua, Bologna, Ravenna, een bijna fatale zandverstuiving, door helse hitte en donkere nacht, langs Sinterklaas en Padre Pio af naar de haven van Brindisi. Daar gingen ze scheep met de Ionian Queen die hen langs Ithaka voerde en hen afzette op de Griekse kust. En zo kwamen ze na veertig dagen aan in Delphi. ‘Ken uzelve,’ gebood het orakel. Nooit hadden ze gedacht daar op deze manier achter te komen.

Rosita Steenbeek tekende het verslag van hun reis op in het pas verschenen boek Amsterdam-Delphi. De dag voordat ze het eerste officiële exemplaar van Ciao tutti in ontvangst mocht nemen (zie dit stukje), gaf ze tijdens haar eigen boekpresentatie het eerste boek van Amsterdam-Delphi aan Fik Meijer. Gelukkig kon ik de dag erna ook op een exemplaar rekenen, dat ik in alle drukte alleen ben vergeten te laten signeren. Hopelijk wil Rosita dat binnenkort alsnog doen, want de verhalen zijn weer net zo prachtig als in haar eerdere boeken…

Gauw lezen dus, waarbij je regelmatig het denkbeeldige zweet van je voorhoofd veegt. Maar wat een genot om de reis zo zonder inspanning mee te maken, dankzij Rosita’s treffende pen en Arts prachtige foto’s! Om dat gevoel goed over te brengen, vandaag een fragment uit Amsterdam-Delphi, dat zich afspeelt in het zuiden van Italië:

‘In het centrum van Rodi Garganico worden we opgewacht door Padre Pio. Een groot beeld van hem staat onder de palmen midden op het centrale plein. Padre Pio had behalve de stigmata ook de gave van de bilocatie maar hier is hij omnipresente. Pizzeria Padre Pio, Ospedale Padre Pio. Kleine meisjes poseren naast het beeld voor een foto.

Via Padre Pio voelen mensen zich dichter bij God, net als men via de Pythia contact kon leggen met Apollo. Altijd hebben mensen behoefte gehad aan tastbare doorgeefluiken.

Hier zijn we werkelijk in het diepe zuiden. Palmen, sinaasappelen citroenbomen, smalle witte stegen die een ver verleden in kronkelen. Misschien wel naar die achtste eeuw voor Christus toen de Grieken al ontdekten,met hulp van het orakel, dat het hier goed toeven was. Fabelachtig kijkt dit stadje uit over de zee, brede stranden aan haar voeten.

Anders dan ons was voorspeldmoeten we stevige bergen op,maar vergeleken met de woestijngang van gisteren is alles een weelde, en er volgen weer zalige afdalingen, langs sinaasappelgaarden en amandelbomen. En telkens weer krijgen we, onverwacht, een majesteitelijk uitzicht over zee.

Langs de weg staan stalletjes, uitpuilend van kleuren, geuren en smaken. Groente, fruit, specerijen hebben zich volgezogen met de zon en de kostbare stoffen uit deze oergrond. Tot strengen geregen of gevlochten knoflook, roze uien, gele, oranje, rode en groene pepers vormen kleurige draperieën. Daaronder staan manden vol perziken, meloenen, druiven, cactusvijgen.

Klimmend en dalend gaan we verder door het Parco Nazionale di Gargano, waar johannesbroodbomen groeien met die lange peulen en purperstammige dennen, waar de oudste autochtone reeënkolonie huist en waar het gesnerp van de krekels wordt afgewisseld met het gehamer van een bonte specht. Waar het groen soms wijkt om als een special effect de zee te laten zien, met de kust van grillige witte rotsen rond telkens nieuwe baaien.

Weer wordt een groen gordijn opzijgeschoven en verschijnt als een fata morgana, zwevend tussen hemel en zee, op een rotsachtige kaap, Peschici, roze in het licht van de ondergaande zon. Op de achtergrond kleurt de hemel paars, oranje, geel, lila.

Langzaam verdwijnt de kleur in toonaarden van grijs. Uiteindelijk is alles zwart en kan ik nog maar een paar meter voor me uit zien, zover mijn Supernova reikt. Ik ben elke keer blij als er een auto langskomt die de weg even verlicht zodat ik zie wat ik kan verwachten: een bocht, een berg, een dal. Een visioen dat weer verdwijnt in het duister. De krekels zijn nog steeds wakker, maar ik vind het welletjes. Ik wil niet meer ’s nachts rijden, ik wil de uitzichten niet missen. De koelte is wel weer aangenaam.

Aan de rand van Vieste, dat als een toverdiamant fonkelt in de nacht, vinden we een hotel.
Achter de balie, op een grote poster, geeft Padre Pio zijn zegen.’

Lees ook de rest van Rosita’s betoverende reisverslag in

Amsterdam-Delphi – Op de fiets naar het orakel | Rosita Steenbeek | met foto’s van Art Khachatrian | ISBN 9789029575300 | € 19,95 | uitgeverij De Arbeiderspers

Download de gratis Ciao tutti app voor nog meer tips

Een reactie

  1. Dat wordt onze volgende aankoop.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *