Abel – het nieuwe boek van Alessandro Baricco

2 mei 2024 Boeken: Lezen over Italië 1 reactie

Alessandro Baricco (Turijn, 1958) is een van de grootste hedendaagse Italiaanse schrijvers. Eerder schreef hij onder meer Zijde, De jonge bruid en Drie maal bij dageraad.

Abel is zijn nieuwste boek. Namens uitgeverij De Bezige Bij mogen we een fragment uit Abel delen.

Abel was zevenentwintig jaar oud toen hij een legende werd. Hij beëindigde een overval door tegelijkertijd twee pistolen op verschillende doelen af te vuren. Een actie die bekendstaat als de Mysticus en die maar weinigen met deze precisie kunnen uitvoeren.

Abel is de sheriff van een klein stadje in een denkbeeldig wilde westen en hij is verliefd op Hallelujah Wood, een mysterieuze vrouw met kleine handen en oosterse lippen. Zij houdt ook van hem, maar zo nu en dan vertrekt ze zonder dat hij weet waar ze heen gaat. Zijn moeder is jaren eerder ook vertrokken, zonder terug te keren: ze nam vier paarden mee en liet hem, zijn broers en zus aan hun lot over.

Met Abel geeft Alessandro Baricco leven aan een verhaal dat spiritueel en filosofisch is: een visionaire, meeslepende western.

Lees een voorproefje van Abel

‘Ik voel een vibratie, dus ik schiet.
Hoe moet ik het noemen, iets van een vibratie.
Ik trek en schiet.
Een minieme siddering van de wereld, zeg maar.

Korter dan een tel. Al sinds ik heel klein was heb ik geleerd die op te merken, in de grote verlatenheden waar ik eerst kind was, daarna vanaf mijn elfde man, ten slotte oud op mijn negentiende, toen mijn vader John John ertussenuit kneep – hij werd op een nogal verveelde manier gekeeld, zou ik zeggen, zo ging het – en hij mij, de oudste van zes, achterliet om het werk te voltooien. Het werk was overleven.

Een heleboel mensen deden dat werk destijds, maar niet allemaal volgens de methode die wij hadden gekozen – wij zwoegden als beesten. Dat deden we in stilte op de grote verlatenheden waar ik het al over had, aan de rand van de bekende wereld: zo ver weg van alles dat wijzelf alles waren, en ons niets het enige nieuws.

Om ons heen de schepping – eindeloos in mijn herinnering. Daarbij hoorden ook de weinige mensen die zich aan de horizon aftekenden, op nimmer aangekondigde dagen, en die stapvoets naderbij kwamen als luchtspiegelingen.

Je hand op je wapen leggen was destijds een natuurlijke reflex, een automatisme, als krabben aan een wond. Vaak schoten we voordat we vragen stelden. Maar ook nodigde mijn vader ze soms aan tafel uit, waar hij van hen verwachtte dat ze zouden vertellen, terwijl ze hun lepel volschepten en leegden.

Wij stonden tegen de muren geleund. Toe te kijken. Het trof me dat ze geen van allen een ware beweegreden hadden waarom ze het onnoemelijke waren overgestoken – het was onbegrijpelijk hoe ze daar in godsnaam terecht waren gekomen.

Je kon niet eens zeggen dat ze verdwaald waren. Ze waren blijven doorgaan terwijl ze een indrukwekkende reeks gedeeltelijke doelen aan elkaar regen die het resultaat waren van onbeduidende, niet zelden lafhartige plannen.

Dat was alles. Zo leerde ik dat iemand door overlap in tijd van verwaarloosbare beslissingen die doordrongen zijn van lafheid ver kan komen, zelfs tot een vorm van poëtisch heldendom. De heroïek van klootzakken.

Soms maakten we iemand een kopje kleiner in zijn slaap. Het was bijna een gunst. We hadden daarginds geen artsen, uiteraard. Dus maakten we ze een kopje kleiner, om ze te verlossen uit een lijden dat zinloos zou zijn geweest. Vanwege kapotte inwendige organen of onherstelbare verwondingen.

Voor zover ik het me herinner zijn er maar drie bij ons gekomen die werden gestuurd door een lot dat ze helder voor zich zagen. Eentje beweerde dat hij de broer van mijn vader was. Ze sloten zich op in de stallen, om het erover te hebben, zij tweeën en een fles whisky.

Een ander was op zoek naar God. En de derde ben ik niet vergeten, een oude man met gouden sporen. Hij zei dat hij was gekomen om mijn moeder te ontmoeten. Maar over mijn moeder heb ik het nog niet gehad.’

Lees verder in