Je zocht naar: "Italië"

Na een ochtend vol koffie en chocolade in de prachtige historische cafés die Turijn rijk is, was het tijd voor iets hartigs. Op zoek naar een authentiek restaurantje voor de lunch, stuitten we in de Via San Tommaso, een van de straatjes in het oude stadshart van Turijn, op Gofreria Piemonteisa. Het is een klein zaakje met slechts een paar krukken om te zitten, dat we wellicht voorbijgelopen waren als de Slow Food-slak niet op de deur had gehangen. Deze slak heeft ons vaker de weg gewezen naar culinaire hoogstandjes en ook hier lijkt dit het geval te zijn. De wand vol gewonnen prijzen en bijbehorende certificaten, van onder meer Gambero Rosso, spreekt voor zich. We wenden ons echter eerst naar de andere wand, waar het menu op prijkt, met tal van combinaties waarmee de gofre, een soort dunne wafels, belegd kunnen worden. Wij kozen voor een herfstige gofre met hert gestoofd in Barolo en romige Toma-kaas. Een heerlijk hartige combinatie! Ook genieten van deze Slow Food-snack? Je vindt...

Italië is het land waar mensen uit alle lagen van de bevolking trots zijn op hun cultuur van de goede smaak. In Ligurië, de halve maan die langs zee loopt van Monaco tot aan Toscane, is dat niet anders, zo laat Marlies de Waal ons in haar prachtige kook- en kijkboek Liguria – Leven en eten tussen olijfbomen en zee zien. Marlies: ‘De smaak van Ligurië hangt samen met de ligging aan zee, de bergen die bijna in zee eindigen (of beter gezegd het gebrek aan vlak land) en het zachte klimaat. Groenten en aromatische kruiden groeien hier fantastisch, ook in het wild. Er is geen kruid dat meer symbool staat voor de regio dan basilicum. Volgens kenners vind je de allerbeste basilicum in Ligurië, Albenga om precies te zijn, waar zon, grond en ziltheid van de lucht precies goed zijn. Samen met de olio Taggiasca della Liguria vormt het de basis voor het bekendste exportproduct: de pesto genovese. De Ligurische gerechten zijn fantasierijk, puur, licht en gezond. Soms bestaan ze uit niet...

Het is heerlijk om door Rome te struinen, op zoek naar kleurrijke delicatessenwinkels, authentieke trattoria’s en andere fijne culinaire adresjes. Nóg heerlijker is het als je bij de hand genomen wordt door iemand die Rome als haar broekzak kent en in elke wijk precies weet waar de lekkerste adresjes te vinden zijn. Dankzij collega-blogger Gillian maakten we kennis met zo’n culinaire gids: Elizabeth Minchilli, die sinds haar twaalfde heel Rome aan een proefondervindelijk onderzoek heeft onderworpen. Ze deelt haar bevindingen niet alleen live tijdens een food tour, maar ook op haar blog én in een meer dan heerlijk boek: Eating Rome – Living the Good Life in the Eternal City. Aangezien we eigenlijk altijd wel door zo’n fijne culi-gids op sleeptouw genomen willen worden, bestelden we deze culinaire Rome-bijbel. Al gauw waren we verloren – niet in Rome, want dankzij Elizabeths aanwijzingen kun je hier niet meer misgrijpen – maar vanwege alle fijne herinneringen en heimwee....

Rik Rensen neemt ons in zijn verhalen vooral mee naar zijn geliefde Piemonte, waar hij een gerestaureerde boerderij bezit die je ook kunt huren en van waaruit hij verhalen schrijft over deze regio. Dit keer vertelt hij over het plukken van paddenstoelen. Rik: ‘Een paar weken geleden struikelde je in de Piemontese bossen nog over de funghi porcini (eekhoorntjesbrood). Dit dikbuikige heertje met de breedgerande bruin gekleurde hoed is verreweg de beroemdste paddenstoel van Italië. Vers vinden we hem natuurlijk het lekkerst. Direct na de pluk verwijder ik altijd met een klein borsteltje het zand en snijd de paddenstoel in grove stukken, die ik vervolgens in een hete koekenpan met olijfolie laat glijden. Niet té lang, dan blijven ze een knapperige beet houden. Alleen een beetje vers gemalen peper en zout ontbreken nog. Slow Food in optima forma. Eigenlijk willen we witte truffels gaan zoeken maar het bejaarde truffelhondje is die dag een beetje bibberig. Ze wordt ziek verklaard en...

De absolute blikvanger in Perugia is het Piazza IV Novembre, waarop hét symbool van de stad staat te pronken: de Fontana Maggiore, de best bewaarde middeleeuwse fontein van Italië. Maar Perugia is méér dan de fontein. Het is een zeer gezellige, compacte middeleeuwse stad, gelegen op een onregelmatige heuveltop. Op mooie dagen is het Piazza IV Novembre een smeltkroes van de verschillende bewoners van deze stad. De Perugini zijn, voor zover we ze hebben ontmoet, tevreden en trotse mensen. Door de aanwezigheid van talloze studenten is het er op elk moment van de dag (en de nacht) erg gezellig. Wij genoten dit keer van Perugia op een zondagochtend, terwijl de stad ontwaakte en het in de straten nog heerlijk rustig was. Inwoners deden hun boodschappen, gingen naar de kerk of genoten van een cappuccino in een van de vele, net geopende barretjes. Op de trappen van het palazzo zitten stelletjes te genieten van de ochtendzon en op het gezellige en zonnige Piazza Italia is een rommelmarkt...

Umbrië is een van de grootste truffelleveranciers van Italië en de tartufi worden hier dan ook aan de lopende band gevonden. Je kunt ze als het ware al ruiken – tijd dus om mee op truffeljacht te gaan. Aan de rand van een natuurgebied even buiten Norcia staat cavatore (truffelzoeker) Nicola Berardi samen met de twee hoofdrolspelers van de jacht – de truffelsnuffelhonden Lulu en Nina – al op ons te wachten. De truffels die we gaan zoeken, bevinden zich in een gebied dat Nicola huurt van de gemeente. Voor een paar tientjes heeft hij een vergunning gekregen om als enige in dit gebied truffels te mogen zoeken. De prijs is zo laag omdat niemand van te voren kan zeggen hoeveel truffels er in een gebied groeien, waardoor ook de opbrengst niet geschat kan worden. In ruil voor deze vergunning – die hij ons vol trots laat zien – dient hij het gebied wel te onderhouden. Je moet dan denken aan het snoeien van struiken en bomen (truffels hebben naast warmte en vocht ook licht nodig om...

Rik Rensen neemt ons in zijn verhalen vooral mee naar zijn geliefde Piemonte, waar hij een gerestaureerde boerderij bezit die je ook kunt huren en van waaruit hij verhalen schrijft over deze regio. Dit keer vertelt hij over de vijgentijd: ‘Het is vijgentijd in Piemonte. Overal hangen volrijpe paarskleurige vijgen te wachten om geplukt te worden. Het is een kunst om er de goede uit te kiezen. Als ik te vroeg pluk, zijn de vruchten nog niet zoet genoeg en als ik de vijgen te lang laat hangen dan worden ze melig. Ik vind het maar lang duren voor het zover is dat de rijpe vijgen geplukt kunnen worden. De vijgenboom komt in de lente als een van de laatste bomen in het blad te zitten, waarna in juli de eerste piepkleine vruchten te zien zijn: officieel de bloemen van de boom. Die zitten binnenin de vijg en worden, als het even meezit, bevrucht door een kleine wesp die door het gaatje bovenin het vruchtje voorzichtig naar binnen kruipt om zijn werk te doen. De vijgenboom is uiterst...

De Zilveren Lepel heeft net drie gloednieuwe kookboeken uitgebracht: De Zilveren Lepel Kookschool Pasta, De Zilveren Lepel Kookschool Pizza en De Zilveren Lepel Kookschool Dolci (waar we al deze heerlijke amaretti, amandelkoekjes, uit maakten). Vandaag duiken we in De Zilveren Lepel Kookschool Pasta, met meer dan vijfenzeventig recepten voor authentieke Italiaanse pastagerechten. Natuurlijk deelt De Zilveren Lepel het recept voor het beste pastadeeg en de klassieke lasagne alla bolognese, maar ook voor cannelloni gevuld met artisjokken en ravioli met witte truffel. Wij maken een heerlijk herfstige lasagne con crema di parmigiano e funghi, een romige lasagne met Parmezaancrème en paddenstoelen. Voor zes personen heb je nodig: voor de verse lasagnebladen: 300 gram bloem, type 00 | 3 eieren | een halve theelepel olijfolie | en verder: 100 gram boter, plus extra om in te vetten | 4 tot 5 verse salieblaadjes | 50 ml slagroom | 100 gram geraspte Parmezaanse kaas | 3 eetlepels olijfolie...

De Zilveren Lepel Kookschool Pizza bevat meer dan vijfenzeventig recepten voor authentieke Italiaanse pizza’s, calzone, focaccia en hartige taarten. Je vindt er het recept voor de ultieme pizza margherita en een klassieke quattro stagioni maar ook voor een focaccia met salie en pecorino of een crostata met courgette en prosciutto. Wij maken een pizza rossa, een rode pizza, die haar kleur dankt aan heerlijk sappige tomaten. Hiervoor heb je nodig: voor 500 gram brooddeeg 10 gram verse of een halve theelepel actieve droge gist | 500 gram broodbloem type 0 | 1 theelepel suiker | 2 eetlepels extra vergine olijfolie | zout En verder: 1 kilo heel rijpe pruimtomaten, fijngesneden | 4 tot 5 eetlepels olijfolie, plus iets voor het bakblik | 2 tot 3 eetlepels verse basilicum, in kleine stukjes gescheurd | 2 tenen knoflook, fijngehakt | 2 eetlepels verse blaadjes oregano of 1 royale mespunt gedroogde oregano | zout Verkruimel de gist in een kom en voeg 40 gram bloem, de suiker en vier...

In Italië begint het voorjaar als de fave, de tuinbonen, weer verkrijgbaar zijn. Op de markt is het normaal gesproken een drukte van jewelste bij de groentekramen die de tuinbonen als eerste aanbieden – de Italianen ruiken het voorjaar en zijn er als de kippen bij om de eerste tuinbonen te bemachtigen. Een van de traditionele gerechten die in het voorjaar veel gegeten worden is fave e pecorino: de tuinbonen worden simpelweg gedopt (omdat de tuinbonen nog zo jong zijn hoeven ze niet dubbelgedopt te worden, al maakt het dubbeldoppen de boontjes nog lekkerder), besprenkeld met goeie olijfolie en gegeten met krullen of blokjes pecorino. Simpeler kan bijna niet, maar tuinbonen smaakten nog nooit zo heerlijk als in het eerste voorjaarszonnetje op een Romeins terrasje. Uiteraard lenen de jonge, groene tuinboontjes zich uitstekend voor pasta of risotto. Op Sicilië proefden we ooit een heerlijke pasta primavera, met naast verse tuinboontjes ook groene asperges, venkel en sperzieboontjes in...