Op safari in de sneeuw in Sestriere

Onze reis naar Turijn en de sneeuw is helaas weer ten einde. De koffers zijn half uitgepakt (de rest blijft er lekker in voor een vlug naderende volgende vlucht naar Italië), de sneeuwschoenen staan uit te druipen en de laatste foto’s zijn opgeslagen voor nog een paar mooie blogs.

Vandaag eerst het letterlijke en figuurlijke hoogtepunt van de reis, naar de 2600 meter hoog gelegen rifugio Punto d’Incontro.

‘s Ochtends overbrugden we de afstand vanaf het op ruim tweeduizend meter hoog gelegen Sestriere per cabinovia, met tot onze opluchting dichte cabines. Hoogtevrees en de bergen zijn al niet zo’n goede combinatie, maar samen met een open skilift wordt het nog uitdagender.

Gelukkig was er aan alle kanten plastic waardoor we zelfs foto’s konden maken van alles wat er naast en onder ons te zien was:

De ietsiepietsie bibberende benen stonden na een minuut of tien weer in de sneeuw, boven op de top – waar de wind goed van zich liet horen. Na een paar foto’s doken we dan ook snel de rifugio in.

Op de bar prijkte de ene na de andere bombardino, een drankje van warme advocaat met slagroom dat door de skiërs hier graag wordt besteld om op te warmen. Met de terugtocht in het vooruitzicht – en het excuus dat we alle lokale specialiteiten moesten proeven – bestelden wij er ook allemaal een.

Met de warme alcohol achter de kiezen was het een stuk makkelijker om moed voor de terugtocht te verzamelen – en onderweg nog meer foto’s te maken. Eenmaal terug ‘beneden’, met witte sneeuw onder onze voeten, hoorden we dat we ‘s avonds nog een keer omhoog zouden gaan.

Niet met de lift (die stopt er rond vijf uur mee), maar met een zogenaamde gatto della neve (‘sneeuwkat’). Dat bleek een enorme sneeuwschuiver, waar we allemaal in plaats moesten nemen voor een bijzondere rit omhoog, in het donker, langs sneeuw waar alleen hier en daar een skispoor of pootafdrukken te zien waren.

De Italianen noemden het een sneeuwsafari, en hoewel we niet hoefden te vrezen voor de rondstruinende wolven in onze cabine, was het toch wel een beetje spannend zo hoog en donker.

Eenmaal boven wachtte ons dit keer geen advocaat, maar een tafel vol lekkernijen. Na een uitgebreide antipasti, met onder andere in honing gemarineerde kastanjes, borden vol salume en bagna cauda, kwamen er schalen vol polenta op tafel. Normaal gesproken is dit niet direct onze favoriet, maar deze zogenaamde polenta alla concia, gekookt in gorgonzola, fontina, toma en melk was onovertroffen!

Hoewel polenta ook zonder kaas al zeer machtig is, werden er flink volle borden opgeschept, met naast polenta worstjes en een soort goulash. Even hoorde je niets meer dan getik van vorken en geschraap van lepels. Zo lekker dat we zelfs allemaal vergeten zijn om foto’s te maken…

Voor we deel twee van de sneeuwsafari, de terugtocht, aanvaardden, trakteerden de eigenaren ons nog op koffie en superlekkere stukjes witte chocolade, met geraspte sinaasappel- en citroenschil erin verwerkt. Helemaal opgewarmd door zoveel lekkers én hartelijkheid overbrugden we de afstand naar Sestriere een beetje knikkenbollend. Een geweldige ervaring rijker, zowel wat de ‘sneeuwkat’ als de polenta betreft!