Vandaag nemen we afscheid van Toscane, voor een reis naar het diepere zuiden. Met een beetje dubbele gevoelens, met een beetje nostalgia, heimwee, en malinconia, weemoed.
Als we later dit jaar terugkeren, zijn de zonnebloemen echt uitgebloeid, heeft de zomerzon zijn warme gloed verloren en is er weer een Toscaanse zomer vol fijne momenten voorbij…
Daarom staan we vanmiddag met de woorden van Andrea Bocelli stil bij dit prachtige stukje Italië, waar hij in zijn intro een paar schitterende woorden aan wijdt:
‘Qui nella tranquilità,
i giorni si ripetono
però mi manchi tu…
Qui, le cose ti ricordano
anche i silenzi ti raccontano
e mi manchi tu.
Dopo di te
ricominciare è difficile
impossibile, direi.
Dopo di te
niente di niente mi dà
quell’allegria ch’eri tu
e mi manchi, sai.
No, non ho capito mai
come ho potuto perderti
e mi manchi tu.
Una malinconcia dolcissima,
il tuo sorriso nell’andartene
e mi manchi tu.
Aspetterò,
anche un ritorno impossibile
sembra possibile per me…
Ti aspetterò,
e dico tornerai
è la speranza
bugiarda che
che solo tu mi dai.
E mi manchi tu
e non ha fine
e canta dentro di me
questo ricordo che è
l’amore mio per te.’