In dezelfde week dat Robbert en Laura hun beoogde droomhuis vonden, bezochten ze een hypotheekadviseur in het zuiden van Le Marche.
Die wilde mogelijk wel met hen in zee en zelfs zonder dat ze ook maar ergens aan vast zaten, schoven ze daar een indrukwekkende hoeveelheid aan papieren onder hun neus om te tekenen. Dat Italianen van administreren houden wisten ze, maar nu ondervonden ze dat aan den lijve…
Chagrijn bij de makelaar
Robbert: ‘Die exercitie gaf ons meteen het vertrouwen om, eenmaal terug in Nederland, door te pakken met onze droomplek, Casa Brombolona.
Aanvankelijk gingen de onderhandelingen over de verkoop stroef. De eerst nog gezakte vraagprijs was weer terug op het oorspronkelijke niveau en we maakten ons zorgen om de scheuren in de muren. Die duidden op verzakking.
Een vermoeden dat we bevestigd zagen in een globaal bouwkundig onderzoek. Dat we daarvoor een extern expert hadden laten invliegen, leidde tot chagrijn bij de makelaar – want zo’n rapport kon hij, verderop in het proces, prima zelf laten opstellen.
Even voor de duidelijkheid: in Italië hoort de makelaar de belangen te dienen van zowel de ver- als aankopende partij. Ook als koper betaal jij daarom provisie.
Het noodzakelijke herstel aan de fundering kon ons op kosten gaan jagen. De onderhandelingen raakten in een impasse. Toen belde de verkoper. Hij deed zelf een aanlokkelijk bod, want hij gunde het ons. Daarna belde ik Laura. ‘Ik denk dat we een huis hebben.’
We meldden het heuglijke nieuws meteen aan onze Italiaanse hypotheekadviseur. Overlopend van enthousiasme stuurden we meteen enkele foto’s mee. ‘Dat gaan we dus niet financieren,’ luidde het antwoord vanuit Italië.
Geen hypotheek
Wat nu? Het bureau bleek voor (bewerkelijke) verbouwingsprojecten geen hypotheek te verstrekken. We legden ons probleem voor aan de makelaar. Want geen hypotheek betekende geen verbouwing en daarmee wat ons betreft ook geen huis. Hij dacht ons wel te kunnen helpen.
Intussen lieten we zijn bevriende architect een uitgebreider bouwkundig onderzoek opstellen – inclusief verbouwingsplan. Want we konden nog zoveel willen, maar was het ook (financieel) haalbaar?
Dat was het en ineens kwam van alles samen. Via makelaar Cesare Belpassi vonden we een kleine coöperatieve bank die bereid was om ons project te ondersteunen. Met het oog op wat komen ging trokken we ook bouwkundig adviseur Marieke Boot aan, tevens violiste bij het Nederlands Philharmonisch Orkest. Wat ik trouwens een wonderlijke combinatie van functies vind, die niettemin niets afdoet aan haar Italiaanse expertise.
Italiaanse superbonus
Vervolgens kwam ook de Italiaanse overheid nog met een lumineus – en voor ons lucratief – plan. Vanwege de coronacrisis werden bestaande subsidieregelingen opgehoogd, betaald met herstelgelden uit Brussel.
Ineens zou je niet vijftig tot tachtig procent vergoed krijgen voor je zonnepanelen, warmte-isolatie, nieuwe dak en muren, maar honderdtien procent.
De superbonus was bedoeld om de bouw (en de economie) te stimuleren en zou onze dure verbouwing definitief redden. Dat dachten we althans…’
Laura Heerlien en Robbert Minkhorst geven hun journalistieke werk deels op om hun Italiaanse droom na te jagen. Op Ciao tutti berichten ze regelmatig over hun avonturen rond hun toekomstige B&B. Via deze link vind je al hun gastblogs.
