Journalisten Laura Heerlien en Robbert Minkhorst vestigen zich in Italië – als journalist, maar ook als eigenaren van B&B Nido Visone. Op Ciao tutti doen ze verslag van hun emigratie.
Robbert: ‘De grote dag is aangebroken. Eindelijk gaan we emigreren. Je leven gaat in de laatste weken voor de verhuizing in een snelkookpan, maar verlossing was aanstaande. Los van inpakstress, laatste werkstress, de honderdzevenendertigduizend andere dingen die je regelen moet, doet onze dochter Tara eindexamen en overlijdt, best wel onverwacht, mijn moeder. In al het gedrang moet verdriet nog een plekje krijgen.
Het vooruitzicht van een nieuw leven, een nieuwe start op de plek waarvoor we drie jaar geleden als een blok waren gevallen (zie dit eerdere artikel), overvleugelt veel. De spanning van alles verdringt de bezinning.
En hoewel we nog geen vooruitzicht hebben op het vervolg van de verbouwing – we wachten in Italië nog altijd op een reparatie van de vastgelopen subsidieregeling – weten we dat ons huis (zo goed als) af zal zijn. Dat nieuwe leven kan nu echt beginnen!
Voor ons gevoel lopen we met bijna alles voor op schema. In Tara’s kamer, die we eerder al hebben uitgeruimd, staan alle dozen en spullen ordentelijk gerangschikt. Dat in de verhuiswagen krijgen zou een peulenschil moeten zijn – en dat is het ook.
Wat rest, zijn een bed, kast, eettafel met stoelen, televisie en wat andere huisraad. Op het balkon staan twee appelbomen, lange sprieten in een pot, gekregen van twee tantes bij een van onze afscheidsfeestjes. ‘Een mannetje en een vrouwtje,’ zodat ze elkaar kunnen bestuiven, zodat ze snel appels zullen geven.
‘Telkens als we terugkeerden uit Italië voelde dat minder en minder als thuiskomen, tot het moment kwam dat we alleen nog maar terug wilden,’ zo schrijf ik in een van mijn laatste stukjes voor de krant. Dan wordt het tijd om echt te gaan. Tussentijds dool ik nog wel even in een schemerzone waar ik me op twee plekken ontheemd waan, een gewaarwording die bij Laura veel minder speelde.
Als we denken dat we bijna klaar zijn voor vertrek, staan de verhuizers weer bij ons in de gang. Met de twee appelbomen. ‘Die kunnen niet mee,’ klinkt het resoluut. Daar denken wij anders over.
Maar het betekent dat er iets in de verhuiswagen opgeofferd moet worden aan het grofvuil. De kist van het balkon waar ooit bankkussens in hadden gezeten, maar nu oude potten en wat (overvloedig) tuingereedschap? Zo geschiedde.
Bij het herschikken van de laadruimte komen ook een Boeddhabeeld en pagode naar buiten. Op mijn vragende blik of daar nog een gaatje voor is, komt een hoofdschuddend antwoord. Dus ook Boeddha gaat bij het grofvuil.
Onze reis, in onze eigen auto en met de hond op de achterbank, verloopt vlot. Na een tussenstop met overnachting in Heidelberg komen we de volgende avond aan bij ons huis.
Voor de verhuizers is dat anders. Zij vertrekken de andere ochtend, maar stranden in de Oostenrijkse Alpen. Kapotte remmen. ‘Nog even en we waren gaan vliegen,’ appen ze.
De verwachte aankomst donderdagochtend wordt donderdagavond laat. Maar ook dan geen verhuiswagen. Dit keer zijn ze gestrand bij Imola, op hooguit anderhalf uur van ons huis, en daar van de snelweg gesleept.
De oververhit geraakte remmen hebben ook scheuren in twee wielvelgen veroorzaakt. Donderdagavond wordt vrijdagmiddag en als de verhuizers aankomen, begint het te regenen en onweren.
Aannemer Andri is komen helpen uitladen; hij en de twee verhuizers brengen alles naar de bouwsteiger, wij brengen het naar binnen. Een klus die eigenlijk drie, vier uur zou duren, duurt dankzij onze hulp en die van Andri nog maar de helft.
Maar zoveel pech, in amper zesendertig uur, kun je het je voorstellen? Over omgangsvormen met Boeddha doen veel verhalen de ronde – hadden we het beeld nooit mogen dumpen? Riepen we daarmee het slechte karma over ons af? Volgens mijn schoonvader hadden we Boeddha ‘weggegeven’ – waarmee we juist een goede daad hebben gedaan.
Nadat de verhuizers zijn vertrokken, breekt de zon door. We nestelen ons buiten in twee kampeerstoelen en openen de fles champagne die een vriendin ons heeft gegeven. We laten de warmte van de zon in ons gezicht stralen en proosten. Salute, alla dolce vita! Ons nieuwe leven kan beginnen.’
Meer lezen over de avonturen van Laura en Robbert in hun toekomstige B&B? Alle eerdere artikelen vind je hier.
