Mooie Antonio – Vitaliano Brancati

17 september 2012 Boeken: Lezen over Italië 1 reactie

In de roman Mooie Antonio van Vitaliano Brancati wordt het haantjesgedrag van de Italiaanse man genadeloos op de hak genomen.

Niemand kan zijn ogen van de mooie Antonio afhouden. Hij is zo mooi dat de vrouwen in de kerk zelfs meer aandacht hebben voor hem dan voor de priester. Zijn studententijd brengt hij door in Rome, en al snel doen in zijn geboorteplaats Catania de wildste geruchten de ronde. Hij zou een playboy zijn die een spoor van veroveringen en gebroken harten achterlaat. Eenmaal terug in Catania trouwt hij met Barbara, het mooiste meisje van de stad. Drie jaar na het huwelijk dreigt een groot schandaal hun ogenschijnlijke geluk te verwoesten: Barbara is nog maagd.

Een fragment:

‘Van alle Siciliaanse vrijgezellen die zich rond 1930 in Rome vestigden waren er, als mijn geheugen me niet in de steek laat, minstens acht die een gemeubileerd huis huurden in niet al te lawaaierige en drukke wijken, en bijna allemaal kwamen ze te wonen in de buurt van vermaarde monumenten waarvan de geschiedenis hen echter onverschillig liet en waarvan ze de schoonheid niet opmerkten – sterker nog, ze zagen ze soms gewoonweg niet eens.

Wat ontsnapte er wel niet allemaal aan hun blik terwijl ze, in de hoop de door hen begeerde vrouw te ontwaren, naar de menigte tuurden die uit de tram stapte? Koepels, portalen, fonteinen… Werken die voordat ze verwezenlijkt en voltooid waren jarenlang voor een diepe frons op het voorhoofd van Michelangelo of Borromini hadden gezorgd, slaagden er in het geheel niet in de aandacht van de beweeglijke, zwarte ogen van de bezoekers uit het zuiden te vangen!

Oeroude klokken met een diepe, verfijnde klank die waren bezongen in de verzen van Shelley en Goethe moesten genoegen nemen met ‘die verdomde rotklok! Omdat ze bij zonsopgang met hun gebeier de muur hadden doen trillen waartegen de jongeman zijn kort daarvoor in slaap gevallen en nog door een rode mondafdruk gesierde voorhoofd liet rusten.

De eerbied die ik als chroniqueur aan de waarheid verschuldigd ben gebiedt me te zeggen dat voornoemde Siciliaanse vrijgezellen nogal lelijk waren, op één na, Antonio Magnano, die buitengewoon knap was. Daarmee wil ik echter niet beweren dat die lelijkerds de vrouwen onwelgevallig waren: integendeel, ondanks hun kleine postuur, hun jodenneuzen en de nagels van hun pink – die ze lieten groeien om er hun oren mee schoon te kunnen maken – leek het wel of velen van hen met het gehele vrouwelijke geslacht een of ander duister geheim deelden; je zou haast denken dat er tussen hen en ongeacht welke vrouw, god weet waar en wanneer, iets onwelvoeglijks had plaatsgevonden: zelfs vrouwen die hen voor het eerst zagen trokken, zodra ze hen in het oog kregen, wit weg omdat ze hen leken te herkennen, en wekten onmiddellijk de indruk door vroegere, onbetamelijke misstappen met hen verbonden te zijn.

Daarom riekten hun veroveringen altijd enigszins naar chantage, hoewel ik er een eed op durf te zweren dat die vijfentwintig-, dertigjarige mannen ten aanzien van de andere sekse van een ongekende hoffelijkheid en tederheid waren. Maar op deze aarde vol raadselen bestaat er wellicht geen raadselachtiger wezen dan de lelijke man.

De veroveringen van Antonio Magnano waren echter van geheel andere aard. In 1932 was hij zesentwintig, en zijn foto’s, die geëtaleerd waren op het Piazza di Spagna, deden zelfs met pakjes beladen dames van middelbare leeftijd, die een blèrend hummeltje meetrokken aan dezelfde hand waarmee ze het net nog een oorvijg hadden verkocht, de pas inhouden.’

Lees het hele verhaal over mooie Antonio in