Dodelijke cocktail – een zinderende zomervakantie aan de Riviera del Conero

Zin in een heerlijke thriller die zich afspeelt in Italië? Met Dodelijke cocktail van Nadine Barroso reis je mee naar de Riviera del Conero, een van de mooiste stukjes kust van Italië, in een zinderend verhaal met een verrassende ontknoping.

Vijf vriendinnen beleven een zinderende zomervakantie. Maar wat zo heerlijk begint, eindigt in een nachtmerrie: slechts vier van hen keren terug naar huis.

Wanneer Charlie jaren later een oude ansichtkaart ontvangt, wordt ze in een keer teruggeworpen in de tijd. Al twintig jaar lang dragen zij en haar oude vriendengroep een duister geheim met zich mee. Maar wie probeert hun zorgvuldig opgebouwde levens te ontwrichten en hen ervan te overtuigen terug te gaan naar de plek waar het allemaal begon?

Lees alvast een fragment uit Dodelijke cocktail

Charlie opende de deur van haar ouderlijk huis. Ze voelde bij het openduwen wat weerstand door de stapel post, huis-aan-huisbladen en folders die de afgelopen anderhalve week door de brievenbus waren gevallen. Kennelijk was al die ongevraagde troep welkom bij haar moeder.

Ze raapte alles bij elkaar, maakte er snel een grove stapel van en liep de grote hal in. Fleur van twaalf volgde in haar kielzog en keek schichtig om zich heen. Ze was nogal ondersteboven door de val van haar oma en het leek alsof ze ieder moment meer onheil verwachtte.

‘Het is gek hier zonder oma. Het ruikt naar haar.’
Charlie knikte. De onmiskenbare geur van haar vroegere thuis was ook meteen haar neus binnengedrongen. Een mix van wasverzachter, oude bloemen en iets ondefinieerbaars, maar toch zo bekend.

‘Snap ik, lieverd,’ antwoordde ze ietwat afwezig. ‘Ik denk alleen wel dat we aan dit idee moeten wennen.’ Ze bekeek de grote trap waarvan haar moeder was gevallen en waardoor ze ternauwernood aan de dood was ontsnapt. Tenminste, daar leek het nu op. Het was nog te vroeg om te zeggen of ze het zou redden.

‘Hoezo?’ reageerde haar net puberende dochter fel. ‘Oma komt toch gewoon weer naar huis? Ze knapt al aardig op, zeggen de dokters! Binnenkort gaan ze haar wakker maken!’

Charlie pakte haar dochters schouders beet en keek haar doordringend aan. Te midden van haar eigen zorgen over haar moeders gezondheid was het uitputtend om de juiste mix van realiteit en hoop te vinden, zeker omdat ze niet eens wist welke toon ze moest aanslaan tegen zichzelf.

‘Fleur, ik bedoelde natuurlijk dat als ze hier helemaal goed uit komt, we onder ogen moeten zien dat oma hier niet meer alleen kan wonen.’ Ze wist niet of haar moeder uit de kunstmatige coma zou ontwaken. En ze wist al helemaal niet hoe ze eraan toe zou zijn als dat wel gebeurde; naast botbreuken had ze mogelijk ernstig hersenletsel opgelopen.

‘Waar moet ze dan wonen? In een tehuis voor oude mensen? Op zo’n klein kamertje met alleen wat foto’s?’
Charlie ademde diep in en keek haar dochter lang aan. ‘Heel eerlijk gezegd weet ik dat niet.’ Ze moest uitzoeken of haar moeder al lang genoeg op de wachtlijst stond voor een ouderenwoning; dat had ze namelijk altijd afgehouden. De vraag was ook of ze verpleging nodig zou hebben.

‘Kan ze dan niet bij ons komen wonen?’
Charlie had hier zelf ook al aan gedacht, maar ze wist niet of ze dit van Laurens kon vragen. Er waren tijden dat haar man alles voor haar overhad. Helaas was alles nu anders. Ze zag in haar dochters ogen enkel de behoefte om de geruststelling te krijgen die ze voor zichzelf niet kon vinden.

‘Misschien een tijdje,’ zei ze daarom maar. Vervolgens kneep ze even zachtjes in haar bovenarmen en liet haar los. ‘Als jij nou eens voor oma de planten water gaat geven. Je weet hoe belangrijk haar azalea’s voor haar zijn.’

Fleur knikte en ging meteen kordaat op zoek naar een gietertje. Charlie wist dat het haar een goed gevoel zou geven als ze iets kon betekenen voor oma, al was het maar in praktische zin.

Terwijl ze de post van haar moeder doorspitte, merkte ze dat vooral de stapel die ze rechtstreeks in de papierbak zou gooien hard groeide. Verder kreeg haar moeder al jaren geen post van betekenis meer.

Na de zoveelste folder van een pizzeria viel haar oog op de ansichtkaart. Wie stuurt er nu nog kaarten op vakantie, schoot er meteen door haar heen. Een glimlach verscheen op haar gezicht. Haar moeder zou het leuk hebben gevonden dat iemand aan haar had gedacht en ook nog eens de moeite had genomen een ouderwetse ansichtkaart te sturen. Al wist ze niet of ze haar kon horen, ze zou het haar vanmiddag zeker vertellen.

Opeens verstarde haar glimlach. Ze kende deze kaart. Het was een afbeelding van de Italiaanse Riviera del Conero. Het plaatje van de rotsachtige kustlijn, het idyllische strand en in de verte twee puntige rotsen, bekend als Le Due Sorelle, die boven de zee uitstaken, stond in haar geheugen gegrift. Ze draaide hem onmiddellijk om en sperde haar ogen open van verbazing. Die tekst!

‘Mam, staan er boven ook nog planten?’
Charlie staarde vol ongeloof naar de kaart.
‘Wat is dat?’ vroeg Fleur onbevangen, terwijl ze belangstellend over haar moeders schouder meekeek. Charlie knipperde met haar ogen, alsof dat haar terug zou brengen naar het hier en nu.

Ze keek haar dochter aan. ‘Dat is de kaart die ik je opa en oma bijna twintig jaar geleden stuurde toen ik op vakantie was met vriendinnen.’

Fleur trok een gezicht. ‘Waarom zit ie dan nu bij de post?’
‘De kaart is nooit aangekomen.’ Dat was natuurlijk geen verklaring, maar ze wist niet wat ze anders kon zeggen.

‘Mama?’
Charlie voelde de ogen van haar dochter op haar branden.
‘Mam? Is dat de vakantie waarin die vriendin vermist is geraakt?’

Lees verder in

Dodelijke cocktail | Nadine Barroso | ISBN 9789461097453 | € 19,95 | de Crime Compagnie | koop Dodelijke cocktail bij je lokale boekhandel of bestel het via deze link bij bol.com (ook beschikbaar als e-book en als luisterboek)