De Jasmijntuin – het verleidelijke vervolg op De Jasmijnvilla

Na heerlijk weg te hebben kunnen dromen bij De Jasmijnvilla duik je nu in het langverwachte tweede deel van De Jasmijnserie: De Jasmijntuin. We delen alvast een voorproefje van deze heerlijke roman die je meevoert naar de Ligurische kust.

Het tweede deel van De Jasmijnserie

De zomer is aangebroken in Ligurië. Bij de villa op de klif staan de jasmijnstruiken al volop in bloei. Giulia’s wens om de jasmijn- en olijfboomgaard van haar grootvader over te nemen, heeft zijn vruchten afgeworpen.

Om het succesvolle eerste jaar te vieren, nodigen Giulia en haar vriend Marco iedereen uit voor een groot feest, en Marco heeft een spectaculaire verrassing geregeld.

Maar de feestvreugde wordt overstemd door verschrikkelijk nieuws: Marco’s zus is opgenomen in het ziekenhuis. Plots slaat de stemming om en raken de gebeurtenissen in een stroomversnelling. Giulia’s geloof in een goede afloop wordt danig op de proef gesteld. Alleen samen kunnen zij en Marco de boomgaard redden en de familie bij elkaar houden…

Geniet alvast van een voorproefje

‘Giulia werd langzaam wakker. Ze deed haar ogen open en knipperde tegen de zonnestralen die uitnodigend naar binnen vielen door de gele gordijnen. ’s Nachts had ze al even wakker gelegen, waarschijnlijk vanwege de opwinding, maar ze was toen heel snel weer in slaap gevallen.

Ze haalde een keer diep adem, waarna ze zich voorzichtig uitrekte en behoedzaam op haar andere zij draaide. Marco lag naast haar te slapen, zoals op de meeste dagen sinds aan het begin van de vorige zomer hun gezamenlijke leven was begonnen. Dat was nu vrijwel op de kop af een jaar geleden.

Giulia kwam overeind, stapte uit bed en sloop naar het raam. Ze slaagde erin om het zo voorzichtig te openen dat ze Autunno niet verjaagde, de rode kater die op de vensterbank geconcentreerd de tuin in zat te staren.

Giulia krauwde door zijn vacht, wat hij beantwoordde door te gaan spinnen. Vervolgens duwde hij ter begroeting zijn kop tegen haar hand. Ze was dol op die kater, alleen niet op de ‘cadeautjes’ die hij haar af en toe kwam brengen. Waarschijnlijk loerde hij weer op een onschuldige vogel, en ze was blij dat hij op dit moment niet bij zijn prooi kon komen.

De lucht was ochtendfris en geurde naar jasmijn. Giulia boog zich naar voren en luisterde naar de geluiden die in haar richting werden gedragen: het geritsel van de bladeren in de wind die door de takken van de bomen streek, de stem van Fulvio, die ondanks het vroege uur al vanuit de tuin tot haar doordrong, daarnaast zware voetstappen, af en toe wat gezucht en gesteun, gevolgd door een dof geluid.

Fulvio was de man die haar hielp de villa te beheren, en blijkbaar was hij al samen met zijn vrienden begonnen de tafels en stoelen klaar te zetten voor het feest van vandaag.

Giulia sloeg haar armen om zich heen en gaapte. Toen ze zich weer omdraaide in de richting van de kamer, rook ze ook daar de fijne geur van jasmijn. Ze had gisteren een paar takken in een vaas gezet en bovendien nog een paar druppeltjes jasmijnolie verspreid over een fijne doek, die ze op haar nachtkastje had gelegd.

Vorig jaar na de oogst had Giulia een flesje jasmijnolie uit haar eerste eigen productie achtergehouden, als souvenir voor zichzelf, een tweede flesje wilde ze aan haar moeder geven zodra die vandaag hier aankwam.

Ze liep op haar tenen terug naar haar bed en bleef een tijdlang naar Marco kijken, die er nog volkomen stil bij lag. Hij was zo wonderbaarlijk ontspannen en betrouwbaar, en zoals altijd was het geruststellend en heel aangenaam geweest dat ze zijn warmte ’s nachts zo dicht bij zich had gevoeld.

Ze ging voorzichtig op de rand van het bed zitten, boog zich naar hem toe en veegde een plukje haar uit zijn gezicht. Hij deed zijn ogen open en glimlachte tevreden.

‘Goedemorgen, schoonheid van me,’ zei hij terwijl hij gaapte. Ze glimlachten naar elkaar. Giulia legde haar hand op zijn wang en Marco kuste haar vingertoppen. Toen strekte hij zich naar haar uit. ‘En meteen nog een kus voor mijn allermooiste.’

Giulia lachte en boog zich voorover. Hun lippen vonden elkaar, onovertroffen zachte huid, al ontelbare keren gevoeld en toch steeds weer nieuw en fantastisch. Giulia genoot ervan hoe Marco’s handen het volgende moment over haar lichaam zwierven en haar lust begonnen op te wekken.

Toch weerde ze hem af, hoewel het maar halfhartig was. ‘Marco! We hebben geen tijd. De eerste gasten komen vanochtend al. Bovendien moeten we helpen. Het is ons feest.’

Hij reageerde niet op haar bezwaren. Zijn handen zwierven verder; inmiddels wist hij heel goed waar hij haar moest aanraken. Ze kenden elkaar behoorlijk goed, beter dan Giulia het zich aanvankelijk had kunnen voorstellen.

‘Nu toch nog niet,’ mompelde hij terwijl hij zijn gezicht in haar nek begroef om die met kussen te bezaaien. ‘Het is nog niet eens acht uur. Zo vroeg komt er geen mens.’
‘Maar wel gauw.’
‘Laat in de ochtend. Op z’n vroegst. Ze zullen vast en zeker niet op tijd komen, het zijn Fransen.’

Maar haar slechte geweten knaagde aan Giulia, en ze probeerde een stukje bij hem vandaan te schuiven. ‘Er is nog zoveel te doen,’ zei ze hardop, alsof ze zichzelf moest overtuigen. ‘Hoor je me? Fulvio en de anderen zijn al aan het opbouwen, dan kunnen wij toch niet in bed blijven liggen?’

‘Ik kan me niet voorstellen dat Fulvio er iets op tegen heeft als wij hier…’ Marco grijnsde haar veelzeggend toe. ‘Hij is heel begripvol, vind je ook niet?’
‘Marco!’

‘Nou, goed dan.’ Hij sloeg nogmaals zijn armen om Giulia’s middel en trok haar naar zich toe, kuste haar wangen, haar mond en toen nog haar schouder, waar haar nachthemd van afgegleden was. Giulia rilde onder zijn aanrakingen en kon de verleiding niet weerstaan om zich steviger tegen hem aan te drukken. Het volgende moment ging haar telefoon over.’

Lees verder in

De Jasmijntuin | Elena Conrad | vertaald door Michel Bolwerk | ISBN 9789402711226 | € 17,99 | uitgeverij Harper Collins | bestel De Jasmijntuin bij je lokale boekhandel of via deze link bij bol.com (ook verkrijgbaar als e-book)