Ballade van het bos – briljante debuutroman van Maddalena Vaglio Tanet

‘In deze verbazingwekkende debuutroman is het bos geen labyrint waarin je jezelf verliest en je identiteit kwijtraakt om die later weer samen te stellen, maar een gastvrij toevluchtsoord waarin je je bijeen kunt rapen rond je pijn. [….]

Maar het is wel noodzakelijk om vanuit het bos terug te keren. En een weg terug, zo leert dit prachtige boek ons, is altijd mogelijk,’ aldus La Stampa.

In Ballade van het bos neemt Maddalena Vaglio Tanet (Biella, 1985) je mee naar een stadje aan de voet van de bergen in de regio Piemonte. Een juf op een basisschool vertrekt van huis, maar in plaats van naar school gaat ze het bos in. In de krant leest ze dat een van haar leerlingen uit een raam in de beek is gesprongen en is overleden. De juf verdwijnt en dagenlang volgt men de zoektocht met ingehouden adem.

Degene die haar vindt, is een eenzaam kind, Martino. De vrouw hallucineert, heeft honger en wordt overmand door schuldgevoelens. Martino voelt aan dat ze nog niet klaar is om terug te keren naar de wereld en bezoekt haar in het geheim, brengt haar eten en praat met haar. En toch is hij verscheurd, omdat hij weet dat de familie van de lerares wanhopig naar haar op zoek is…

Genomineerd voor de Premio Strega

Ballade van het bos is gebaseerd op een waargebeurd verhaal, gedocumenteerd door krantenartikelen en familieherinneringen. De roman stond vorig jaar op de longlist voor de Premio Strega, een eer die slechts zeer weinig debuutromans ten deel valt.

Lees alvast een fragment uit Ballade van het bos

‘In plaats van dat ze naar school ging, liep de juf het bos in. In haar ene hand hield ze de krant die ze net had gekocht en in de andere haar leren schooltas met daarin de schriften, de nagekeken proefwerken, de pennen en de scherp geslepen potloden.

Zonder aarzelen verliet ze de straat, alsof ze van het begin af aan op we was geweest naar het bos. Haar instappers betraden een tapijt van bruine, glanzende bladeren, dat haar deed denken aan een vlakte vol rauw orgaanvlees.

De krant en de tas had ze algauw laten vallen; haar greep was op een gegeven moment verslapt, ze had er niet op gelet. Ze liep een tijdje over een pad, misschien vanwege een lichamelijke gewoonte, daarna week ze daarvan af en begon dwars door het bos hellingen te beklimmen en af te dalen.

Ze had het idee dat ze een flink tempo ha en dat het landschap vloeibaar werd om haar heen. Kastanjebomen, hazelaars en berken waren vlekken en stroompjes kleur, de hemel liep over in de contouren van de heuvels, de grond danste onder haar voeten als een drijvende steiger.

Op het plateau klonk het geluid van haar voetstappen als getrommel dat haar voortdreef. Ze hoorde de slagen, maar alsof ze van onder de grond kwamen; onder de grond stond iemand te bonken om haar te dwingen verder te gaan, om haar weg te jagen.

Na vele uren moest ze door de vermoeidheid wel langzamer gaan lopen. Ze struikelde, haar lippen zaten met speeksel aan elkaar geplakt en ze bleef maar slikken om iets weg te krijgen; een brok in het verkeerde keelgat, die ze daar nu voelde vastzitten, en dat was haar hart, afgepeigerd door de tocht.

Er zaten modderstrepen op haar rok en haar kousen, die op verschillende plekken waren opengehaald door de braamstruiken.

Het daglicht begon al te nemen, het werd inmiddels lichtblauw, donkerblauw. Er dook een halve maan op boven de bergtoppen. De juf herkende de koude avondlucht om zich heen en het was dat vertrouwde gevoel waardoor ze weer een beetje helder werd en zich ineens echt ellendig begon te voelen.

De heuvel die ze had beklommen, heette de Rovella en vanaf de top zag ze het dorp Bioglio liggen, waar ze was geboren: het dak van de kerk en de klokkentoren, de lichtjes die een voor een aangingen in de schemering.

Ze zag het allemaal wel, maar ze kon het niet duiden, het waren voor haar de resten van een vergeten beschaving. Ze was hier beland zonder dat ze het vooraf had gepland, voortgeduwd als een geblinddoekte gevangene.

Haar maag rammelde, haar hielen waren geschaafd door de rand van haar schoenen en zelfs haar gezicht was pijnlijk omdat ze continu haar kaken op elkaar had geklemd. Ze kon niet afdalen naar het dorp en ook niet teruggaan naar de stad; de vage herinneringen die ze had aan het huis en de mensen die ze kende, maakten haar doodsbang.’

Lees verder in

Ballade van het bos | Maddalena Vaglio Tanet | vertaald door Manon Smits (oorspronkelijke titel: Tornare dal bosco | ISBN 9789493305090 | € 23,99 | Meridiaan Uitgevers | bestel Ballade van het bos bij je lokale boekhandel of via deze link bij bol.com