Ontdek de tijdloze dorpjes Torrette en Casteldelfino in het Parco del Monviso

Na ons bezoek aan Balma Boves neemt Stefania van NaturAS ons mee naar nog twee in de tijd verzonken dorpjes: Torrette en Casteldelfino, in het Parco del Monviso, dat op de Werelderfgoedlijst van Unesco prijkt.

We snuiven de sfeer in deze stenen dorpjes op, proeven van de befaamde ravioles en maken een wandeling naar de hangbrug bij Becetto, boven de Rio Crosa.

Torrette – dorp van steen

Verstopt in het Parco del Monviso, op bijna twaalfhonderd meter hoogte, ligt Torrette. Net als Chianale is Torrette een Occitaans gehucht met stenen huizen met leien dakpannen en houten balkonnetjes die zich langs de Via Maestra scharen.

Het hele jaar door wonen er slechts vierentwintig mensen, zo vertelt een van de dorpelingen ons, die veel traditionele aspecten hebben behouden van hoe het leven hier al tientallen jaren is. Hoewel hij ons in het Italiaans te woord staat, spreekt men hier onderling nog steeds Occitaans.

Ooit telde Torrette – of La Toureto in het Occitaans – zo’n driehonderd inwoners, met een school, een osteria en een gemeenschappelijke oven. Die zijn niet meer in gebruik, maar de kerk is nog af en toe geopend voor bezoekers en het klaterende water van de fonteinen weerklinkt door de stenen straten.

Tijdens ons bezoek is het nog fris. Overal ligt hout voor de open haard, veel luiken zijn nog gesloten. In de zomer telt Torrette tientallen extra bewoners die hier in hun tweede huis zonnige weekenden en vakanties doorbrengen, maar op deze grijze dag in mei ontmoeten we buiten die ene dorpeling slechts een oranje kater, die ons al trippelend de weg door Torrette wijst.

We wandelen langzaam en al fotograferend achter hem aan. In Torrette kun je namelijk geen haast hebben; hier past alleen een rustig tempo om de charme van het dorpje in je op te nemen. Kijk maar mee!

Afscheid van Lou Fantome

Al wandelend door Torrette zie je hier en daar houten figuren die lokale ambachten uitbeelden. Dankzij de spraakzame dorpsbewoner maken we voor vertrek nog kennis met de lokale oudjaarstraditie.

Op de laatste dag van het jaar wordt een pop van stro gemaakt, Lou Fantome, die symbool staat voor het jaar dat achter ons ligt. Vaak is het een behoorlijk uit de kluiten gewassen figuur, die op 1 januari vanaf het centrale plein in processie door het dorp wordt gedragen, waarna hij in brand wordt gestoken om het oude jaar definitief af te sluiten.

Casteldelfino – straatjes vol charme

Een klein stukje noordelijker ligt nog zo’n charmant dorpje: Casteldelfino, of La Vilo in het Occitaans. Dankzij de aanwezigheid van een carabinieri-post, een postkantoor, een boekhandel met een grote collectie boeken over de bergen en een winkel annex restaurant is het net wat levendiger dan Torrette.

Het dorpje stond eerst als Villa Sant’Eusebio op de kaart. De huidige naam is te danken aan Umberto II, de laatste telg van de Delfini del Viennois, de heren uit de Dauphiné, een graafschap in het zuidoosten van Frankrijk. Hij liet hier in 1336 een kasteel bouwen, dat uitgroeide tot een dorpje dat afwisselend onder heerschappij van de Fransen en de Savoia’s viel.

Bij het Verdrag van Utrecht (1713) werd Casteldelfino onderdeel van het Koninkrijk Sardinië. Dertig jaar later was het dorp het toneel van bloedige strijd tussen het Piemontese en het Frans-Spaanse leger.

Van het kasteel rest nog maar weinig, maar de vierkante toren naast de Santa Margherita wijst huidige reizigers de weg naar dit pittoreske plaatsje, met aan weerszijden van de Via Roma een sliert aan stenen huizen met fotogenieke details, van fresco’s en fonteinen tot bankjes en balkons.

Ravioles bij Lou Risto Negosi de La Vilo

Voor de lunch neemt Stefania ons mee naar Lou Risto Negosi de La Vilo, een kruidenierswinkel annex restaurant, voor de befaamde ravioles.

Dat zijn geen ravioli, maar een soort gnocchi, gemaakt van aardappel en kaas en dan ook nog eens geserveerd in een kaassaus. Een echt gerecht voor als je de hele dag buiten in de berglucht bent!

We proeven ook andere typisch Piemontese gerechten, van insalata russa en ansjovis in een saus van rode peper tot polenta met gestoofd wild zwijn. De tiramisù della casa slaan we af, anders kunnen we geen stap meer zetten…

Bosco dell’Alevè

In Casteldelfino vind je ook het Centro Visita del Bosco dell’Alevè, waar je terecht kunt voor informatie over de vele wandelingen in het Bosco dell’Alevè, het grootste pijnboombos van de Alpen, de Alevè, en voor beklimmingen van de Monviso.

Ponte sospeso di Becetto

Stefania heeft echter een andere wandeling voor ons bedacht, die naar de ponte sospeso (hangbrug) bij Becetto leidt. Als je de bordjes en stenen van het Percorso Botanico di Crosa volgt, kom je vanzelf bij de hangbrug, die op achttien meter boven de Rio Crosa hangt. De oversteek is ongeveer vijftig meter lang.

Op precies deze plek staken mensen vroeger de rivier over om stenen uit de steengroeve te halen, water te halen bij de bron of te jagen. Een brug was er toen niet, men sprong van steen naar steen of maakte een provisorische brug van een paar houten planken, die regelmatig wegspoelden.

Nu hoef je geen capriolen meer uit te halen (al is de hangbrug voor mensen met hoogtevrees nog wel een uitdaging). Vanuit het gehucht Graziani, waar je kunt parkeren, wandel je in ongeveer twintig minuten naar de brug.

Zin om nog verder te wandelen? Volg dan de Giro dei Due Mulini, langs de overblijfselen van twee oude watermolens (van de vijftien die ooit in dit stukje van de Valle Varaita te vinden waren).