Ciao tutti – ontdekkingsblog door Italië de beste tips voor Italië
Al vanaf begin jaren tachtig kiest Piet Middelkoop voor Italië als bestemming voor de zomervakantie. Hij bezocht onder meer het Gardameer, het Lago di Caldonazzo, het Lago di Levico, het Lago di Ledro, Lido di Jesolo en Narni.
Hij genoot elke keer weer van de combinatie van zon, water, historie, mooie mountainbikeroutes en lekker eten en drinken. Om nóg meer te kunnen genieten, leerde hij ook Italiaans.
Na ook zijn kleinkinderen met zijn liefde voor Italië te hebben laten kennismaken, ging Piet deze zomer voor het eerst alleen op vakantie naar Italië. Hij koos voor een mountainbikereis in Brenzone sul Garda, vlak bij de Monte Baldo. Een geweldige ervaring, die Piet graag met ons deelt.
NUOVI RICORDI
Piet: ‘Nu ik met pensioen ben, heb ik tijd om nóg meer moois van Italië te ontdekken, liefst op de mountainbike. Daarom boekte ik een zevendaagse tour met Francesco Trentini van Allmost – All Mountain Slow Tours, die ik vorig jaar al had ontmoet toen ik tijdens een vakantie met de hele familie twee dagen met hem op pad was geweest.
Tijdens deze zeven dagen ontdekten we de toppen van de bergen in het noorden van het Gardameer, uiteraard tijdens mooie routes en met genoeg culinaire stops. Af en toe genoot ik van een rustdag bij Taki Village, maar dan kriebelde het al snel weer om op de fiets te stappen. Er lopen zo veel mooie routes vanaf het meer…
Het was echt een heerlijke week, waarin ik veel mooie nieuwe herinneringen heb gemaakt. We legden elke dag een andere route af. Zo wachtte op de derde dag een tocht naar Torbole en Riva om van daaruit de Strada del Ponale te volgen, een tien kilometer lang pad uit de Eerste Wereldoorlog.
Via de Cima Larigi, op ruim negenhonderd meter hoogte, daalden we af naar het Ledromeer, om met de pont vanuit Limone terug te keren naar Torbole.
Ook bedwong ik de Monte Baldo op de pedalen, maar voor mij persoonlijk was hét hoogtepunt van de week de fietstocht van Arco naar het Lago di Tenno. Wat een fantastische kleur heeft dat meer! Alsof iemand er met een filter wat extra kleureffect overheen heeft gegoten.
Het deed mij denken aan de oude ansichtkaarten die je vroeger verstuurde als je op vakantie was, die kaarten met zo’n gekarteld randje waar je op de afbeeldingen nauwelijks auto’s zag…
Vanaf het meer maakten we een flinke klim omhoog, richting Santa Croce, een mooi steil ezelspad door het oude woud. Francesco weet onderweg veel te vertellen over de historie van de dorpjes die we passeren. Af en toe duizelde mijn hoofd van al die informatie, maar wat ik wel onthouden heb, is de Passo della Morte. Helaas – of misschien maar goed ook – gingen wij daar niet naar toe; zelfs Francesco heeft deze route nog niet gefietst.
We maakten wel nog even een extra klimmetje naar Comano voor het mooie uitzicht. Die klimmetjes zijn echt fantastisch, maar de afdalingen zijn nog leuker, zelfs over zo’n ezelspad.
In plaats van de Passo della Morte volgden we uiteindelijk het Sentiero della Patata, ‘het pad van de aardappel’. Het pad dankt zijn naam aan de patata montagnina, de aardappelsoort die hier wordt verbouwd. Francesco glimlachte breed toen hij ons over de naam van dit pad vertelde. Patata wordt in het Italiaans namelijk ook gebruikt voor het aanduiden van het vrouwelijke geslachtsdeel.
Tijdens de lunch belandden er geen aardappelen op ons bord, maar strangolapreti, priesterwurgers. Dit is een van de bekendste gerechten uit Trentino: gnocchi van spinazie en brood.
Ze zijn zo groen als het maar kan, weliswaar anders groen dan het Tennomeer; ze deden mij een beetje denken aan spinazieblokjes, maar dan honderd keer lekkerder! Ook de tortèl met verschillende salumi (een gebakken aardappelkoek met allerlei verschillende vleeswaren) ging er na een ochtend fietsen goed in.
Na een lekker espressootje begon de afdaling richting het Lago di Toblino, met een eilandje waar het gelijknamige kasteel op staat. Wel leuk om te zien, maar niet meer dan dat. Tot nu toe hebben we bijna alle meren vanuit de hoogte kunnen bekijken en dat maakt toch meer indruk.
Omwille van de tijd en het dichttrekkende wolkendek boven de Dolomieten reden we verder richting Marocche di Dro, een vallei vol met rotsblokken die miljoenen jaren geleden allemaal naar beneden gevallen zijn. Het ziet eruit als een maanlandschap.
Het is nu een beschermd natuurgebied, schitterend om te zien, maar we hadden niet veel tijd vanwege de naderende wolken. Gelukkig wachtte een lange afdaling over asfalt, richting Arco, het beginpunt van onze tocht.
We gingen zo hard dat het wolkendek ons niet kon in halen. In Arco scheen de zon volop; het ideale weer om na de finish te proosten op een geslaagde tour!’
foto’s: Allmost.it
