Isaac is Brabander van geboorte maar voelt zich inmiddels ook een echte Romein. Hij deelt zijn ervaringen, zowel de leuke als de minder leuke, elke twee weken met ons. Vandaag neemt hij ons mee terug naar een bijzondere gebeurtenis precies vijf jaar geleden:
‘Vandaag is het feest! Mijn vrouw Marina en ik zijn vandaag namelijk vijf jaar getrouwd. Precies vijf jaar geleden beleefden we een fantastische dag met onze familie en vrienden, zowel van Nederlandse als Italiaanse komaf.
Om deze fantastische dag te organiseren, hebben we – naast een heleboel liefde voor elkaar – ook een heleboel stress gevoeld. We hebben wel een jaar lang voorbereidingen getroffen. Tegelijkertijd waren we druk bezig met het inrichten van ons nieuwe huis, waar we echt met z’n tweeën zouden gaan wonen (tot die tijd woonden we nog samen bij Marina’s ouders).
Het jaar 2009 was dus een ontzettend chaotisch jaar. Ik kan er wel een boek over schrijven, maar ik zal proberen om het hier summier op een rijtje te zetten.
Voor zover ik het nog allemaal in de juiste volgorde weet, want toen Marina en ik – heel onromantisch – op de agenda van haar telefoon de datum voor de bruiloft prikten, stond ik nog totaal niet stil bij alles wat erbij zou komen kijken.
Het belangrijkste dat geregeld moest worden, was de locatie van het diner en het daarop aansluitende feest. We hebben een tiental locaties bezocht.
Bijna alle locaties waren prachtig, maar voor ons was vooral belangrijk dat er ruimte was voor mijn Nederlandse familie en vrienden om daar te kunnen blijven slapen. Een veertigtal mensen onderdak bieden was niet eenvoudig maar de perfecte locatie hebben we uiteindelijk toch gevonden, bij Manziana Villa.
Het buffet van vlees en vis kon buiten rondom het zwembad genuttigd worden, de andere elf (!) gangen binnen in de zaal. Bovendien konden de Nederlandse gasten zoveel drinken als ze wilden, want ze hoefden niet meer te rijden.
Ik dacht dat we hiermee zo’n beetje alles geregeld hadden, maar achteraf kwam ik erachter dat het ‘feest’ pas net was begonnen. Naast het samenstellen van het menu – waarvoor we twee proefavonden nodig hadden – moest er nog aan een hoop andere dingen gedacht worden.
Naast de benodigde documenten voor ons (kerk, gemeente, ambassade etc.) moesten we ook toestemming van de bisschop in Rome krijgen zodat mijn vader (die diaken in Brabant is) ons samen met de Italiaanse pastoor mocht trouwen. Op die manier werd het dus een tweetalige trouwerij, wat betekende dat ook de boekjes vertaald dienden te worden.
Nog een paar mooie foto’s van in de kerk én van het moment dat we naar buiten stapten:
Maar ook andere zaken moesten geregeld worden. Zo moesten Marina en ik een heuse lista di nozze samenstellen, een lijst met cadeaus die we graag wilden hebben en die we hebben samengesteld in verschillende winkels.
Vervolgens moesten we tweetalige uitnodigingen laten maken, moest ik op zoek naar een mooi trouwpak en schoenen waarop ik zou kunnen dansen. Marina ging met haar moeder op pad om de perfecte jurk te vinden, met alle bijbehorende accessoires, waarvan ze alle details voor mij verborgen moest houden.
We moesten bloemen kiezen, zowel voor in de kerk als voor in het restaurant, en natuurlijk moesten we op zoek naar een fotograaf, voor een fotoshoot voorafgaand aan de bruiloft en voor een reportage op de dag zelf.
Het meeste hoofdbreken leverde de tafelindeling op. Dat lijkt op het eerste gezicht misschien niet zo’n probleem. Voor de Nederlandse gasten wás het ook niet zo’n probleem. Die indeling had ik binnen tien minuten op papier. Voor de Italianen was dit echt een uiterst pikant iets. De familie moest dicht bij ons, het bruidspaar zitten, die tante wil niet bij haar neef aan tafel en die vrienden gaan niet zo goed met elkaar om dus kunnen niet bij elkaar.
Voor de zekerheid maakten we een tableau met de tafelindeling. De gasten konden zo zelf op het bord kijken waar ze precies zaten in het restaurant. Daarnaast kreeg iedereen een segnaposto, een kleinigheidje waar het menu ingeklemd kon worden, en een bomboniere, een cadeautje bij het naar huis gaan, als aandenken aan ons huwelijk.
Nog steeds mochten we niet achteroverleunen. Voor de Italiaanse familie van buiten Rome mocht ik onderdak regelen in de omgeving, en voor de Nederlandse gasten die alvast een paar dagen voor de bruiloft van Rome wilden genieten, regelde ik appartementen via mijn werkgever, Rental in Rome.
Daarnaast moesten we van de gemeente een vergunning krijgen om muziek te draaien in het restaurant en een bandje te laten spelen. Bijzonder was ook dat er een tafel moest komen voor de cadeaus. In het ouderlijk huis van Marina was een hele tafel ingedeeld om de cadeaus die we kregen op uit te stallen. Veel mensen kwamen langs om deze tafel te bekijken (en stiekem natuurlijk ook om te kijken wat andere mensen cadeau hadden gedaan).
We waren bijna aan het eind van ons Latijn. Maar gelukkig was het voor het goede doel en mochten we last but not least nog onze viaggio di nozze regelen, de huwelijksreis! We zijn naar Dubai en de Seychellen geweest, om met zijn tweetjes lekker na te genieten van het feest – en bij te komen van al die voorbereidingen…
We waren echter nog niet helemaal klaar, want na de huwelijksreis hebben we ook nog een feest gegeven in Nederland voor de mensen die niet naar Rome konden komen. Ook hiervoor dienden de nodige voorbereidingen getroffen te worden, maar gelukkig namen mijn ouders en zus dat bijna allemaal voor hun rekening, zodat wij ontspannen konden genieten van onze wittebroodsweken.
Het lijkt wel de dag van gisteren. Ik had het er afgelopen week nog met vrienden in Nederland over. ‘Vijf jaar alweer,’ zeiden ze… Jaja, de tijd vliegt maar we kijken nog steeds met veel plezier op onze trouwdag terug. Want mede dankzij de nauwkeurige voorbereidingen was de dag zelf helemaal perfect.
Op naar de 25 jaar dus en nog zo’n mooi feest… Maar vanavond eerst maar eens gezellig uit eten met mijn vrouw en onze twee kinderen, om te vieren waar het allemaal mee begon: onze liefde!’