Florence – de nieuwe thriller van Kiki van Dijk

Bestsellerauteur Kiki van Dijk neemt je in haar nieuwste boek Florence mee naar de hoofdstad van de renaissance. Namens Xander Uitgevers mogen we een fragment uit dit spannende boek delen.

Een levensgevaarlijk complot

Kunstrestaurateur Clea wisselt haar werk aan wereldberoemde schilderijen af met een roerig nachtleven. Als ze door haar oud-klasgenoot Tanya wordt gevraagd voor een geheimzinnige opdracht in Florence, kan ze het gevoel van avontuur niet weerstaan.

Maar van flaneren langs oude palazzi en gezellige trattoria’s is geen sprake: achter alle kunst en romantiek gaat een levensgevaarlijk complot schuil. Bovendien blijkt Tanya spoorloos verdwenen.

Als Clea niet heel snel besluit wie ze kan vertrouwen, zou het prachtige Florence weleens haar allerlaatste bestemming kunnen zijn…

Een fragment uit Florence van Kiki van Dijk

‘Tanya vertelde gehaast maar op enthousiaste toon dat ze als kunstadviseur bij een bijzonder project betrokken was. Het was nog uiterst geheim, benadrukte ze, omdat er een grote prijs aan verbonden was. Een net gerestaureerd, extreem beroemd schilderij moest worden beoordeeld op vakkundigheid. ‘En toen kwam jij in beeld. Vanwege die Mondriaan.’

‘Wacht, dat is wel heel kort door de bocht.’
‘Dat snap ik.’ Tanya kuchte. ‘Maar mijn vlucht gaat over een paar minuten, vandaar deze ultrakorte versie.’
‘Toch begrijp ik het niet.’ Clea zag dat Mathijs nog een kop koffie maakte en ze gebaarde dat ze er ook eentje wilde. Haar hoofd was nog zo mistig. ‘Kun je niet gewoon wat later terugbellen? En dan rustig uitleggen wat er aan de hand is.’

‘Nee, eigenlijk niet en daarom wilde ik je juist vragen hierheen te komen. Dan heb ik alle tijd voor je.’
‘Waarheen dan?’
‘Florence. Jouw favoriete stad, toch?’

Clea schudde haar hoofd. ‘Hoe weet je dit allemaal?’
‘Wat ik je zei… We zaten bij geschiedenis naast elkaar. Je wist alles. Vooral over de renaissance. Goddank mocht ik bij je afkijken.’

Ineens kwamen de beelden van de klas bij meneer Cosijn weer boven. Het enige vak waar ze vooraan had gezeten. Omdat ze niets wilde missen van de verhalen over de familie De Medici, de kunstenaarsgilden, Palazzo Vecchio en Botticelli. En naast haar zat altijd een stil en muizig meisje, met paarse haren en een leren jack.

‘Tanya Bos, ja, ik weet het ineens weer. Je at altijd roze koeken onder tafel.’
Tanya lachte. ‘Ik ben blij dat ik zo’n onvergetelijke indruk heb gemaakt.’
‘Leuk dat je belt Tanya, maar eerlijk gezegd…’ Clea knikte naar Mathijs dat ze haar koffie kwam halen. ‘… vind ik dit verzoek vrij ongeloofwaardig. Waarom zou ik op zo’n vage uitnodiging ingaan? Ik heb hier best veel te doen.’

‘Dat begrijp ik natuurlijk.’ Tanya praatte nu nog sneller. ‘Maar zie het als een superinvestering in je carrière. Het is echt een uitzonderlijke opdracht, alleen dus nog strikt geheim.’

Clea stond op, liep naar de glazen deur en pakte de koffie aan. ‘Dat zal best, maar ik zeg toch nee.’
‘O,’ zei Tanya. ‘Ik schatte je avontuurlijker in.’
Clea ging weer aan tafel zitten ‘Soms, maar als je niet kunt vertellen waar het over gaat, kan ik ook niet komen.’

Nu was het stil. Clea hoorde geroezemoes op de achtergrond. Het leek alsof Tanya in een kroeg zat, of misschien wel echt op een vliegveld stond te wachten.
‘Oké, dat is duidelijk.’ Tanya’s stem was ineens veranderd, lager, minder opgewekt. ‘Dan moet ik op zoek naar iemand anders.’
‘Dat denk ik ook.’ Clea trok de laptop naar zich toe en klikte weer op de Zoom-link. ‘Succes en in elk geval leuk dat je aan mij dacht.’

Weer was het even stil. Ze hoorde Tanya’s gejaagde ademhaling.
‘Weet je, ik stuur toch je ticket op,’ zei haar oude klasgenoot uiteindelijk. ‘En ook het adres van het hotel waar ik vanavond op je zal wachten.’
De hoofden van de bouwvergadering verschenen een voor een weer op het scherm.

Clea zuchtte. ‘Dit heeft geen enkele zin. Ik kom niet.’
‘Zeg, ik moet nu boarden, dus je kunt me niet meer bereiken,’ ging Tanya onverstoorbaar verder. ‘Maar denk er in elk geval nog even over na. Want vergeet niet, Clea, “je grootsheid wordt gemeten door je eigen horizon”.’ Nog voordat Clea kon zeggen dat het citaat van Michelangelo net een beetje anders was, had Tanya al opgehangen. Nog geen tien seconden later verschenen er twee berichtjes. Een met het boekingsnummer voor een KLM-vlucht naar Florence, vandaag om vijf over drie. En een met het adres van het Four Seasons, net om de hoek bij haar oude appartement.

Tanya stond op en liep naar de wc. De jonge man aan de bar leek haar met zijn blik te volgen maar wenkte toen de ober om nog iets te bestellen. Snel schoot Tanya het gangetje in en duwde tegen de deur.

‘Shit,’ siste ze door haar tanden heen. Het vrouwentoilet was op slot. Even bleef ze wachten, maar toen besloot ze dat de mannen-wc eigenlijk nog een beter idee was. Ze dook naar binnen, deed de deur dicht en pakte haar telefoon. Haar vingers trilden. Verdorie, ze moest nu rustig blijven. Ze was er bijna.

Twee keer achter elkaar haalde ze diep adem, peuterde de simkaart uit de Nokia, liet hem in de wc vallen en spoelde meteen door. Daarna haalde ze de batterij er ook uit en gooide die weg in het prullenbakje. Vlug opende ze de deur en liep terug het café in.

‘Shit,’ zei ze weer. De jonge man was verdwenen. Ze moest nu onmiddellijk zelf ook vertrekken. Als hij iemand had gebeld, was ze hier geen seconde meer veilig. Ze liet een briefje van tien euro achter op tafel, pakte haar tas, knikte gedag naar de ober en liep naar buiten.

De hitte sloeg haar in het gezicht. De steeg was alweer gevuld met massa’s deinende toeristen. Ze zag de man nergens. Tanya deed haar fiets van het slot, stapte op en al bellend schoot ze langs de schuifelende mensen, vooral groepjes studenten. Ze rook een mengeling van zweet en hasj.

Een stukje verderop draaide ze de Piazza San Marco op. Precies de plek waar ze wilde zijn. Door de vele bussen en uitstappende passagiers was het straatbeeld hier nog onoverzichtelijker. Toeterend zaten twee trucks elkaar in de weg.

Ze fietste langs het plantsoen in het midden van het plein, viste zonder te stoppen de telefoon uit haar zak en gooide hem tussen de pizzadozen in een afvalbak. Daarna stak ze over en reed de Via Ricasoli in, langs zandkleurige huizen met afgebladderde luiken in de richting van het Uffizi, terwijl ze af en toe slenterende jongeren ontweek. Ze kon nu niet naar huis, de kans was groot dat iemand haar appartement in de gaten hield.

Daarom leek het haar verstandiger om in de rij voor het museum te gaan staan. Dat ging zeker uren duren en tussen zo veel mensen was ze relatief veilig. Volgens de planning zou Clea iets na vijf uur landen en met een taxi zou ze dan rond kwart voor zes in het hotel kunnen zijn.

Tanya keek achterom. Hoewel ze niet het gevoel had dat ze werd achtervolgd, dook ze voor de zekerheid toch een smalle steeg in en versnelde. Zo raakte ze een eventuele achtervolger alsnog kwijt.

Pas voor de imposante zuilenreeks van het Uffizi remde ze af en reed vervolgens heel kalm het plein over. De rij was nog langer dan ze had gehoopt en aan het einde ervan zette ze haar fiets aan een hek vast.

Tanya sloot achter een ouder echtpaar aan dat hand in hand stond te wachten en ontspande haar schouders. Het belangrijkste gedeelte was gelukt, nu kon ze in alle rust de rest van het plan doornemen.

Misschien was het tegen beter weten in, maar ze twijfelde er niet aan dat Clea toch zou komen. Ze had haar simpelweg te veel verleidingen voorgehouden. Bijzondere kunst, Florence, erkenning. En zoals ze Clea kende, was juist het onbekende de ultieme trigger om te komen.

Dat ze aan de telefoon zo afwijzend had gereageerd, was eigenlijk alleen maar gunstig, bedacht ze. Als er in het ergste geval iemand toch had meegeluisterd, kon die slechts concluderen dat haar plan al was mislukt voordat het goed en wel kon beginnen.’

Lees verder in

Florence | Kiki van Dijk | ISBN 9789401617253 | € 17,99 | Xander Uitgevers | bestel Florence bij je lokale boekhandel of via deze link bij bol.com (ook beschikbaar als e-book)