Wachten tot je gehoord wordt

Vandaag is in het Palazzo di Giustizia in Florence het hoger beroep in de zaak tegen de Amerikaanse studente Amanda Knox begonnen. Hoewel Amanda tijdens eerder hoger beroep in 2011werd vrijgesproken, moet het hoger beroep over worden gedaan. De hoogste gerechtelijke instantie van Italië heeft in maart van dit jaar de vrijspraak ongedaan gemaakt. Er zouden ‘tekortkomingen en tegenstrijdigheden’ waren vastgesteld.

Amanda Knox werd in 2009 in Perugia veroordeeld voor de moord op een van haar medestudenten, Meredith Kercher. Ze hoorde een zeer lange gevangenisstraf tegen zich eisen. In 2011 werd dit vonnis vernietigd en werd Amanda Knox vrijgesproken.

Zes jaar geleden
Het begint allemaal zes jaar geleden, in 2007, als de Amerikaanse Amanda Knox, 20 jaar jong, naar Perugia verhuisd om daar Italiaans te gaan studeren. Op een ochtend blijkt haar vriendin en huisgenote, de jonge Engelse studente Meredith Kercher, op wrede wijze te zijn vermoord.

Het moordonderzoek haalde wereldwijd de voorpagina’s en toen Amanda werd gearresteerd, werd ze het middelpunt worden van een mediahype. De zaak kreeg wereldwijd veel aandacht en werd door de Italiaanse roddelpers vaak ook aangegrepen om ‘de Amerikaanse’ zwart te maken.

Jong en naïef als ze was, verdrietig om de verschrikkelijke dood van haar vriendin en met niet meer dan basiskennis van het Italiaans, werd Amanda aan zware verhoren onderworpen en had ze de grootst mogelijke moeite om de politie te verstaan en te zorgen dat ze zelf werd begrepen.

Amanda’s verhaal
In het boek Wachten tot je gehoord wordt, dat eerder dit jaar verscheen, vertelt Amanda Knox welke verschrikkingen ze heeft moeten doorstaan. Op basis van de dagboeken die ze bijhield en de brieven die ze schreef gedurende haar gevangenschap, geeft Amanda een zeer persoonlijk verslag van haar aangrijpende ervaringen, van de verslagenheid over de moord op haar vriendin tot de talloze fouten en misverstanden die tot haar arrestatie zouden leiden.

Ze vertelt hoe het was om als twintigjarige in een vreemd land gevangen te worden gezet voor een misdaad die ze niet had begaan en om door de internationale media te worden afgeschilderd als een demon. Ze schetst wat het betekende voor haar familie en vrienden die steeds op en neer pendelden om te zorgen dat ze nooit lang alleen zou zijn. Ze beschrijft hoe haar relatie met de mensen die in haar onschuld geloofden sterker werd en hoe de kracht van haar familie haar door de zwaarste tijd van haar jonge leven heen heeft geholpen.

Wachten tot je gehoord wordt is een openhartig verslag van een nachtmerrie die werkelijkheid werd, de gerechtelijke dwaling die daarop volgde en de standvastigheid van alle betrokkenen, ook al leek alles tegen te zitten. Dat maakt het tot een autobiografie zoals er maar weinig zijn geschreven. Een kort fragment van Amanda’s verhaal, dat gedateerd is op 4 december 2009:

‘Toen ik de oude rechtszaal in Perugia binnenkwam, waarin eeuwen­lang vonnissen waren geveld, bad ik dat een lange traditie van ge­rechtigheid me zou beschermen. Ik keek even naar het grote kruis­beeld aan de muur, boven de zetel van de rechter. De gevangenbewaarders met hun blauwe petten omringden me en brachten me naar voren. De ruimte was gevuld met politieagenten, advocaten en journalisten, maar het was er verontrustend stil. Ik zag mijn moeder, mijn vader, mijn stiefvader, mijn zus Deanna – die allemaal aan één kant stonden – met hun lippen geluidloos de woorden ‘Ik hou van je, ik hou van je’ vormen. Mijn andere zussen waren te jong om te worden toegelaten tot de rechtszaal, maar wachtten vlak buiten de dubbele deuren op me.

Het onrecht was eindelijk – bijna – voorbij.

Vier minuten na middernacht klonk er eenmaal een bel en riep de grif­fier: ‘La corte.’ De rechters in hun zwarte toga’s en de juryleden met hun sjerp in het rood, wit en groen van de Italiaanse vlag, kwamen zwaarmoe­dig door de deur van de vergaderkamer naar buiten. Ze meden koppig onze verwachtingsvolle gezichten terwijl ze naar hun plaatsen liepen. Ik stond tussen mijn twee Italiaanse advocaten en hield me stevig vast aan de hand van de grootste van de twee, die me de afgelopen maanden telkens weer had gezegd: ‘Hou moed, Amanda, je mag de hoop niet verliezen. Wij doen de rest.’

Ik haalde een keer diep adem toen de rechter het papier oppakte en op een rustige, monotone, haast zangerige toon de artikelen begon voor te lezen op grond waarvan ik was aangeklaagd.

Iemand achter me jammerde: ‘Nee!’, een seconde voor ik de rechter het oordeel hoorde uitspreken: ‘Colpevole’ – schuldig. Ik zakte bevend tegen mijn advocaat aan, die zijn dikke arm om me heen sloeg en mijn gezicht tegen zijn borst drukte. Het bloed suisde in mijn oren. Ik kreunde de hele tijd: ‘Nee, nee, nee.’ Ik dacht: dit is onmogelijk, dit is onmogelijk, dit is een nachtmerrie, dit kan niet waar zijn, het is niet eerlijk, het is niet eerlijk. Overal klonken schreeuwende stemmen die voor of tegen me waren. Er werden handen naar me uitgestoken die me aanraakten – ik had geen idee wiens handen het waren. Boven al het lawaai en de verwarring uit kon ik mijn zus en mijn moeder horen snikken.

Mijn benen konden me niet meer dragen. De gevangenbewaarders hielden me overeind door me onder mijn oksels te pakken en droegen me, in elkaar gezakt, de rechtszaal uit. In de chaos van een wereld die in dui­gen viel, had ik het vonnis van de rechter niet eens gehoord: ‘Zesentwin­tig jaar.’

Gebeurd. Het was gebeurd.’

Lees Amanda’s verhaal in

Wachten tot je gehoord wordt
Amanda Knox
vertaald door Huub Stegeman
ISBN 9789021807737
€ 19,95
uitgeverij Luitingh-Sijthoff

Bestel Wachten tot je gehoord wordt via deze link bij bol.com