Vroegboekkorting bij hu openair villages & campings

Viola & Luce – Sara Rattaro

Tussen het schrijven en fotograferen door hadden we vorige week in Rome gelukkig ook nog tijd voor af en toe een uurtje in de zon, met pen en papier om wat gedachtespinsels op te tekenen en een boek. Na het lezen van de eerste regels van het net verschenen boek Viola & Luce, moesten die notities echter even wachten tot het boek verslonden was.

Rattaro-Viola & Luce

Viola krijgt in het holst van een zwoele lentenacht een telefoontje van haar man Carlo. Ze neemt niet op omdat ze bij haar minnaar is. Als ze ‘s morgens het bericht afluistert, hoort Viola dat haar dochter in coma ligt. Verteerd door schuldgevoel spoedt ze zich naar het ziekenhuis.

De chirurg vertelt dat de zestienjarige Luce drugs heeft gebruikt en ernstig verzwakt is geraakt. Zij kan alleen overleven als ze een levertransplantatie krijgt. Helaas is de lever van Carlo geen match. En dat heeft een reden: al eerder heeft Viola Carlo bedrogen en sindsdien draagt ze een afschuwelijk geheim met zich mee. Maar als ze het geheim nu niet prijsgeeft, zal Luce overlijden. Viola beseft dat ze tot het uiterste moet gaan om haar dochters leven te redden.

Een fragment
‘Een arts kwam vlug naar me toe gelopen, alsof hij me kende. Ik hield mijn adem in.
Hij noemde Luces naam.
Het gevoel dat ik met kracht bij de keel werd gegrepen. Een ogenblik dat van top tot teen door me heen ging, scherp als een geslepen mes, verblindend als een flits.

Ik duwde dat gevoel weg. Ik was daar voor Carlo, niet voor Luce. Ik dacht terug aan je bericht: ‘Ik ben in het ziekenhuis.
Kom alsjeblieft hierheen.’ Wat heeft Luce daarmee te maken? De arts keek me bevreemd aan en stopte met praten omdat hij me blijkbaar raar vond.
Hij vroeg: ‘Mevrouw, bent u de moeder van Luce?’
‘Ja, dat klopt… Waar is mijn man?’ mompelde ik, terwijl mijn lichaam zich met zaagsel vulde.

Hij legde me uit wat er gebeurd was en ik vroeg me af of hij dezelfde woorden had gebruikt toen hij het aan jou vertelde. Bij mij waren ze koel en zakelijk, maar bij jou kan dat niet zo geweest zijn, dat lukt niemand ooit.
Jij bent altijd het kloppende hart en ik ben de hersenen. Ik word op de hoogte gebracht, jij wordt erbij betrokken. Ik wachtte weer. Er kwamen onbekenden voorbij, ik zag ze een voor een door de kamer komen en volgde ze met mijn blik, stap voor stap, wachtend tot ze uit mijn gezichtsveld verdwenen.
Als versteend vroeg ik me af of je had aangevoeld dat ik hier zat te wachten. Ik had zoals altijd de behoefte dat je me kwam redden.

Zoals die keer tijdens een vakantie in Marokko, toen ik afdwaalde terwijl we een soek bezochten. Ik werd bedwelmd door de intense, kruidige geuren van de markt. Mijn reukzin leidde me langs een alternatieve route, een labyrint van indrukken en kleuren die me deden duizelen.

Ik vergat de tijd, keek naar de sluiers van de vrouwen en raakte gefascineerd door hun beweging.
Carlo vond me alsof hij precies wist waar ik was, greep me bij mijn arm en trok me naar zich toe. ‘Niet meer doen. Nooit meer afdwalen.’ Die avond vertelde hij me tijdens het eten dat hij had aangevoeld waar ik achtergebleven zou kunnen zijn en dat het net was geweest alsof hij boven de mensen, manden en kraampjes had gevlogen en had gehoopt dat zijn hart niet uit elkaar barstte voor hij me zou vinden.
Carlo wist hoe hij me kwijt kon raken, omdat hij wist waar hij me zoeken moest.’

Lees meer in

Rattaro-Viola & Luce

Viola & Luce | Sara Rattaro | vertaald door Saskia Peterzon-Kotte | ISBN 9789047203681 | uitgeverij Artemis | bestel Viola & Luce via deze link bij bol.com

Download de gratis Ciao tutti app voor nog meer tips

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *