Venetiaanse gedichten

Soms droom je van een stad en wil je haar bezoeken. Soms bezoek je een stad en wordt zij tot een droom. Dat laatste overkwam de dichteres Maria de Groot. Zij leerde Venetië kennen in 2005 en sindsdien bleef de stad in haar aanwezig en vorig jaar kwam ze met een gedichtenbundel vol Venetiaanse poëzie, Venetiaanse gedichten.

Venetië, een onbeschrijflijk rijke en tegelijk bedreigde stad, een snoer eilanden, waaraan een schat van edelstenen schittert. De gedichten van Maria de Groot kussen de stad op unieke wijze tot leven. Ze peilen Venetië zowel in haar tradities als in haar oorspronkelijkheid, zowel in haar feestdos als in haar tragiek.

Vooral het gedicht Carnavalskind raakte me – misschien omdat ik zelf een carnavalskind ben (geboren op Carnavalsmaandag, hetgeen in Limburg garant staat voor een leven lang carnavalsbloed in je aderen), maar ook en vooral vanwege de empathie voor het steltlopende carnavalskind die Maria de Groot in een paar woorden weet op te roepen.

‘Er is een kind op stelten gezien.
Het schrijdt door de stad als een vorst.
Op zijn hoofdje een kroon van moeselien.
Het schreeuwt van honger en dorst.

Geen mens die de naam van het kind verstaat
als het antwoordt op onze vraag.
Het is een kind dat van vroeg tot laat
zichzelf door de straten draagt.

Waar zal het als het moe wordt slapen?
Het is alleen. Het heeft geen huis.
Een vogel nestelt in de bomen.
Een vos graaft diep zijn onderkomen.

Maar een steltloper, schijnbaar struis,
kan nergens rust of vruchten rapen.’

Venetiaanse gedichten eindigt met een grandioos Magnificat:

‘Magnificat sterren, besneeuwde planeten,
oppermachtige storm, najaarsregens,
platanen als vorsten, weldoende kamille,
ik hoor jullie weeklacht, beaam
je met reden: Magnificat.’

Lees het hele Magnificat en alle andere Venetiaanse gedichten in

Venetiaanse gedichten
Maria de Groot
ISBN 9789491065361
€ 15,00
uitgeverij kleine Uil

Bestel Venetiaanse gedichten via deze link bij bol.com