Vroegboekkorting bij hu openair villages & campings

Terug naar Rome met Nicky Pellegrino

Nicky Pellegrino’s nieuwe roman neemt je mee naar het Rome van de jaren vijftig, de tijd van La Dolce Vita, met een heerlijk verhaal vol muziek, liefde en de Italiaanse keuken.

Terug-naar-Rome-Nicky-Pellegrino

Mario Lanza, de ster van het witte doek, komt naar Rome! Voor de jonge Serafina is de filmster de belichaming van het La Dolce Vita-gevoel dat heel Rome in de jaren vijftig in zijn greep heeft. Als ze min of meer per ongeluk in Lanza’s wereld belandt, wordt Serafina meegesleept in een wervelwind van glamour. Maar hoe dichter ze bij haar droom komt, hoe minder ze nog past in het leven dat ze achterlaat. Als ze dan verliefd wordt op twee verschillende mannen, ieder met zijn eigen problemen, gaan geluk en wanhoop hand in hand. Uiteindelijk staat ze voor een onmogelijke keuze: in welke wereld wil ze leven?

Spaanse-Trappen-Rome

Een fragment:

‘Serafina! Serafina! See-raa-fi-naa.’ De stem van mijn moeder kon door gesloten deuren dringen, de trap af en, als ze uit het raam van ons huis in Trastevere leunde, zelfs helemaal tot in het smalle straatje beneden.

Mij riep ze het vaakst, omdat ik de oudste van haar drie dochters was. Als er wasgoed naar de lavanderia moest worden gebracht, eten op de markt moest worden gekocht of linten in het haar van mijn zusjes moesten worden gevlochten, riep ze altijd mijn naam. ‘Seeraafinaa!’

Mijn moeder was toen nog heel mooi. Zelfs in een verbleekte huisjurk, met haar donkere haren opgestoken en uit haar gezicht gekamd, was ze indrukwekkend. Elke avond deed ze koraalrode lippenstift op haar volle lippen en trok ze een zwart lijntje om haar kattenogen. Daarna pakte ze haar glimmende witte handtas met de gouden gesp en ging uit.

Haar kleren hadden een prachtige snit: jurken met een wespentaille en een wijde rok, of kleine topjes die haar schouders vrijlieten. De meeste kleren had ze zelf gemaakt op de naaimachine die in onze slaapkamer stond. Mijn moeder had best als naaister kunnen werken, maar ze had een andere manier ontdekt om geld te verdienen, een manier waar zij de voorkeur aan gaf.

’s Avonds liet ze mijn zusjes en mij altijd alleen met de afwas en genoot dan in de bar op de hoek ontspannen met een paar vriendinnen van een aperitivo. Daarna gingen ze allemaal aan het werk. Wij waren eraan gewend dat ze ons alleen liet. Mama verwachtte dat we het huis opruimden en vroeg naar bed gingen, maar dat deden we natuurlijk niet. Soms haalden we de tijdschriften tevoorschijn die ze mee naar huis had genomen en keken naar de foto’s van filmsterren: Rita Hayworth, Ava Gardner en onze eigen Gina Lollobrigida. Hoe zou het zijn als je zo beroemd was en zo mooi?

Mama vond het niet erg dat we in haar tijdschriften bladerden, maar ze was misschien wel kwaad geworden als ze had geweten dat ik haar kostbare platen uit de hoezen haalde, ze op de draaitafel legde en voorzichtig de naald erop liet zakken. Ze had heel veel muziek: Amerikaanse jazz, Napolitaanse liefdesliedjes en zelfs een paar opera’s. Maar mijn favoriete zanger, de man wiens stem een stuk uit mijn hart sneed en me liet rillen van genot, was Mario Lanza.

‘Hij is niet eens een echte Italiaan,’ zei mijn zus Carmela altijd spottend. ‘En kijk eens naar zijn foto: hij is dik!’
‘Maar hoor dan hoe hij zingt,’ zei ik dan. ‘Iets mooiers is er toch niet?’
‘Als je die plaat te vaak draait, slijt hij en dan weet mama dat je dat hebt gedaan,’ zei Carmela. Ze was veertien. Toen ik zo oud was, had mama mij van school gehaald, zodat ik haar kon helpen om voor Carmela en mijn jongste zusje Rosalina te zorgen.

Carmela had zelf ook een prachtige stem. Het klonk fantastisch als ze met mama’s platen meezong. In de warmere maanden, nadat ik haar en Rosalina van school had gehaald, liep ik met hen naar Piazza Navona en zong Carmela voor de toeristen.

Haar favoriete plekje was vlak naast een van de fonteinen. Zodra ze haar mond opendeed, bleven de mensen staan en gooiden muntjes in de strooien hoed die we op de grond hadden gezet. Soms zongen Rosalina en ik de tweede stem, want wij konden ook een beetje zingen. Maar Carmela had echt talent. We droomden dat ze op een dag zou worden ontdekt en dat we dan allemaal rijk zouden zijn.

In Terug naar Rome lees je of deze droom werkelijkheid wordt…

Terug-naar-Rome-Nicky-Pellegrino

Terug naar Rome | Nicky Pellegrino | vertaald door Jolanda te Lindert | ISBN 9789032514129 | € 18,99 | uitgeverij De Fontein | bestel Terug naar Rome via deze link bij bol.com

Download de gratis Ciao tutti app voor nog meer tips

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *