Strikken – Domenico Starnone

Onlangs verscheen bij uitgeverij Atlas Contact de roman Strikken, geschreven door Domenico Starnone, die deze zomer werd ontmaskerd als de man achter het pseudoniem Elena Ferrante – ook al zijn er ook stemmen die beweren dat Starnone al jarenlang met de echte Ferrante, de literaire vertaalster Anita Raja, getrouwd is.

Of dit nu waar is of niet, met Strikken bewijst Starnone dat hij prachtig kan vertellen. Je duikt in het verhaal van een vlucht, van een terugkeer en van de onzichtbare banden die ons voorgoed aan elkaar ketenen.

Strikken is het verhaal van Vanda en Aldo. Ze zijn jong getrouwd en na twaalf jaar huwelijk – jaren waarin de seksuele revolutie ook Italië bereikte – is Aldo toe aan iets anders. Vandaar dat hij naar Rome vertrekt, verliefd op de vluchtige charme van een jong, onbekend meisje met wie alle dagen vrolijk zijn, terwijl zij met hun twee kinderen in Napels achterblijft, razend en met een heleboel onbeantwoorde vragen…

Een fragment
‘Ik heb een ontmoeting met Lidia gehad. Ze is heel jong, mooi, beleefd. Ze luisterde veel aandachtiger naar me dan jij. En ze zei iets heel zinnigs: Je moet met hem praten, ik heb niets te maken met jullie relatie. Dat is waar, zij is een vreemde, het was stom van me om haar op te zoeken. Wat had ze tegen me kunnen zeggen; dat jij haar wilde, dat je haar hebt genomen, dat je haar leuk vond en vindt? Nee, nee, de enige die me deze situatie helemaal kan uitleggen ben jij.

Zij is negentien, wat weet zij, wat kan zij begrijpen. Jij bent vierendertig, je bent een getrouwd man, je bent heel  ontwikkeld, je hebt een baan met aanzien, je wordt gerespecteerd. Het is aan jou om een beredeneerde verklaring te geven, niet aan Lidia. Maar het enige wat jij tegen me hebt gezegd, na twee maanden, is dat je er niet meer tegen kunt om bij ons te wonen.

Oké, en waarom niet? Met mij persoonlijk – zo bezwoer je – had je geen enkel probleem. Je kinderen, dat is niet eens aan de orde, dat zijn je kinderen, ze voelen zich goed bij jou en je zei zelf dat jij je ook heel goed voelt bij hen. Dus wat is het dan? Geen antwoord. Je stamelt alleen maar wat: Ik weet het niet, het gebeurde gewoon.

En als ik je vraag: Heb je een nieuw huis, nieuwe boeken, spullen die van jou zijn, dan antwoord je: Nee, ik heb niks, ik voel me ellendig. En als ik zeg: Woon je bij Lidia, slapen jullie samen, eten jullie samen, dan doe je ontwijkend en mompel je: Nee, hoe kom je erbij, we gaan met elkaar om, meer niet.

Ik wil je waarschuwen, Aldo. Je kunt echt niet zo doorgaan, dat trek ik niet. Elk gesprek dat we voeren voelt nep. Of beter gezegd, ik doe mijn best om eerlijk te zijn, ook al ga ik eraan kapot, maar jij liegt tegen me, en doordat je tegen me liegt laat je zien dat je geen enkel respect meer voor me hebt, dat je me afwijst.

Ik word steeds angstiger. Ik ben bang dat je je minachting voor mij op onze kinderen zult overdragen, en op onze vrienden, op iedereen. Je wilt me isoleren, je wilt me overal buitensluiten. En het belangrijkst van alles: je mijdt elke poging om onze relatie te heronderzoeken. Daar word ik gek van.

In tegenstelling tot jou heb ik wel de behoefte om dingen te weten, het is heel essentieel dat je me punt voor punt vertelt waarom je bij me weg bent gegaan. Als je me nog ziet als een mens en niet als een beest dat met een stok moet worden verjaagd, dan ben je me echt een verklaring schuldig, en wel een goede graag.’

Lees verder in

Strikken | Domenico Starnone | vertaling Manon Smits | ISBN 978902545171 | € 15,- | uitgeverij Atlas Contact | bestel Strikken via deze link bij bol.com (ook verkrijgbaar als e-book)