Palazzo Puro – het verborgen verleden van een vervallen huis in Le Marche

Mirella kocht in 2021 samen met haar man een vervallen huis in Le Marche. Toen ze haar handtekening onder het koopcontract zette, kon ze niet vermoeden welk verleden er achter het palazzo schuilging.

Tussen de achtergebleven stoelen, kleding en andere oude spullen vond Mirella een stapel liefdesbrieven, sierlijk geschreven in een oud Italiaans dialect.

Mirella deelde haar vondsten op Instagram en nam haar volgers mee in een ontdekkingsreis door het huis en de prachtige omgeving. Toen ze herhaaldelijk werd aangespoord om hier een roman over te schrijven, besloot ze de bijzondere historie inderdaad toe te vertrouwen aan het papier, waarmee een langgekoesterde droom in vervulling ging.

Wij mochten haar boek Palazzo Puro al lezen en delen graag een fragment van dit bijzondere verhaal met jullie.

Een stapel vergeelde liefdesbrieven

Mirella wordt verliefd op een vervallen Italiaanse villa, die in het bezit is van twee bejaarde zussen die het huis erfden. Ze weten niet waarom juist zij de erfgenamen waren en vertellen over een mysterie dat nooit is opgehelderd.

Ondanks de bedenkingen van haar man en tienerzoon besluit Mirella het huis te kopen. Terwijl ze het huis opknapt en zich onderdompelt in het Italiaanse leven, krijgt ze langzaam het gevoel dat de villa een duister verleden heeft. Wanneer ze een stapel vergeelde liefdesbrieven vindt, ontdekt ze een geheim dat angstvallig verborgen is gehouden en waar ze haar roman op baseert.

Een goed verborgen geheim

In 1939 droomde de jonge visnetweefster Sofia van een ander leven. Ze werd verliefd op Danilo, de zoon van de fabrieksdirecteur. Hij moedigde haar aan om haar dromen te volgen, tot er iets gebeurt waardoor alles veranderde.

Sofia moest zich staande houden in een leven waar ze niet zelf voor had gekozen. Na de Tweede Wereldoorlog nam Sofia een pijnlijke beslissing, waarvan ze de gevolgen voor altijd met zich mee zal dragen.

Zal Mirella tientallen jaren later het goed bewaarde familiegeheim onthullen of blijft het voorgoed verborgen?

Bekijk de boektrailer van Palazzo Puro

Palazzo Puro speelt zich af tussen glooiende heuvels vol olijfbomen en wijngaarden in de regio Le Marche. Het is een verhaal over liefde, vriendschap, verraad en hartverscheurende keuzes, dat je als Italiëliefhebber niet mag missen.

De boektrailer geeft alvast een prachtig voorproefje:

Geniet van een voorproefje van Palazzo Puro

Naast deze boektrailer mogen we ook alvast een fragment delen, als voorproefje van Palazzo Puro:

Het voorjaar van 1939 begon warm, warmer dan Sofia zich herinnerde van de jaren hiervoor, en maakte haar werk in de visnettenweverij zwaarder en stoffiger. Vanaf vanmorgen vijf uur zat ze al op het lage houten krukje in de donkere loods.

De geur van de hennep die ze gebruikte voor het weven van de visnetten bleef hangen in haar blouse en rok als ze ’s avonds laat klaar was en haar kleding thuis over de stoel hing. Om haar heen zaten de andere meiden. Hun vingers bewogen razendsnel en iedere keer als zij een nieuwe lus maakten, tikte hun houten pen op de stok waar het touw omheen gespannen zat. Haar moeder volgde haar bewegingen om er zeker van te zijn dat ze geen fouten maakte.

Het was warm binnen, de zon brandde hard op het platte dak van de loods. Het meisje schuin tegenover haar begon te zingen. Haar stem droeg ver door de ruimte, hoog boven het geluid van de klappende touwen en het getik van de pennen. Andere meiden zongen mee met het refrein. De zang en het tikken van de pennen, meer had Sofia niet nodig om te fantaseren.

Haar handen bewogen zo snel mogelijk en vormden een visnet. Het gezang van de weefmeisjes zwol aan. Ze sloot haar ogen. Haar huizen. Gestucte boerderijen, stadspaleizen en eeuwenoude muurhuizen. Raampartijen, sierlijke voordeuren. Overwoekerde muren met bougainville en een pad naar het huis waar de geur van wilde tijm en munt opsteeg als je het beliep.

Ze schetste deze huizen in haar notitieboek en ’s avonds in bed vertelde ze hierover aan haar twee zussen die bij haar lagen. Heel zacht, zodat hun moeder die aan de andere kant van het gordijn bij de kachel zat, hen niet hoorde. Haar zussen vulden haar verhalen aan en plaatsen hen drieën in de huizen die zij tekende, liet hen verliefd worden op een mooie jongen, bloemen plukken in de weide en dieren verzorgen.

Daar in de huizen in haar dromen, die verspreid over de heuvels met olijfbomen lagen, was ruimte en licht. Nergens was een donkere, kleine ruimte met één raam die gedeeld moest worden met haar moeder en zussen. Geen smalle stegen in de stad waar de zon nooit kwam. Daar kon je dwalen in de velden, zijn wie je was of worden wie je wilde zijn.

De touwen vielen stil, het gezang hield op. Vlug opende ze haar ogen en knipperde tegen het licht van de felle fabriekslamp. De lange schaduw van de heer Marinolli viel binnen bij de enorme loodsdeur.

Hij was een gestalte in zwart. Zwart overhemd, zwarte broek. Een van de Camicie Nere, de zwarthemden, die een fascistische organisatie vormden, was haar verteld. Anderen zeiden dat hij een sombere man was die de kleur droeg die paste bij zijn karakter. Koud en hard.

Snel checkte ze haar weefwerk door het visnet iets uit elkaar te trekken. Het leek goed.
‘Er zit een te grote maas in,’ siste haar moeder, die vanaf haar kruk meekeek en naar een onregelmatig gat wees. ‘Daar kan een kabeljauw doorheen zwemmen. Waarom let je niet beter op?’

De voetstappen van de heer Marinolli echoden zwaar op de stenen vloer. De lange opzichter, die door de weefmeisjes magere Pink werd genoemd, kwam aangesneld vanuit het magazijn en ritste zijn gulp dicht. Achter hem vluchtte een meisje terug naar haar kruk.

‘Inspectie door de heer Marinolli,’ schreeuwde magere Pink nerveus door de ruimte. Hij maakte een lichte buiging. ‘Heer Marinolli, de meisjes hebben hard gewerkt.’

De heer Marinolli keek hem minachtend aan. ‘Dat kan ik zelf beoordelen,’ zei hij met een rauwe stem.
‘Absoluut, mijn excuses,’ zei magere Pink terwijl hij langzaam naar achteren schuifelde in de hoop weer onopvallend te worden. De heer Marinolli liep langs de weefmeisjes en keurde een voor een de geknoopte visnetten. Soms noteerde hij iets in een groenleren aantekenboekje.

Zodra hij voorbij was, pakte het weefmeisje snel haar werk weer op en weefde verder. Sofia’s moeder ging naast haar kruk staan, terwijl de heer Marinolli haar visnet bekeek. ‘Goed werk,’ zei hij na een grondige inspectie.

‘Ga staan,’ siste haar moeder tegen haar. De heer Marinolli kwam vlak voor haar staan. Zijn eau de cologne met een sterke ondertoon van muskus vermengde zich met sigarenrook. Zijn zwarte stropdas over zijn zwarte overhemd, weggestopt onder een zwart gilet. Zwart haar, glad van haarolie. Alles aan hem was zo zwart als een donkere nacht.

Hij bekeek haar en zijn ogen bleven lang hangen op haar borsten. Had ze het bovenste knoopje van haar eenvoudige witte blouse dichtgedaan? Ze wreef met haar handen over haar lange donkerbruine rok. Alles zat goed.

De punten van zijn leren schoenen glommen. Hij bewoog haar visnet naar links, naar rechts, omhoog. Met een klap liet hij het net vallen. Ze schrok en blies een pluk haren uit haar gezicht.
‘Slordig werk,’ zei hij. Hij pakte zijn boekje. ‘Naam,’ zei hij, terwijl hij opnieuw naar haar borsten keek.
‘Sofia Bertosi.’

Hij bladerde door het boekje. ‘Je hebt al een eerdere aantekening staan. Dat betekent dat ik jouw plek aan een andere meid geef.’
‘Alstublieft,’ zei haar moeder. ‘Ontslaat u haar niet. Mijn dochter werkt hier pas sinds kort. Ze kan het leren.’
‘Marinolli Pesci e Reti heeft een naam hoog te houden. Ik accepteer geen fouten.’

‘Heeft u geen andere baan voor haar? Ze kan veel.’
‘Hmmm,’ zei hij, terwijl hij Sofia opnieuw bekeek. ‘Dus jouw talent ligt ergens anders. Draai eens om.’
Hij maakte een cirkelbeweging met zijn wijsvinger. ‘Sneller graag.’
Ze draaide langzaam rond, zijn ogen brandden in haar rug. Haar moeder deed voor hoe ze moest glimlachen. Hij klapte zijn notitieboekje dicht. ‘Kom vanavond naar mijn kantoor.’

De weefuren gingen voorbij, zoals ze iedere dag voorbijgingen – tergend langzaam. Haar vingertoppen bloedden. Het eelt op haar huid was nog steeds niet dik genoeg. Als handen te jong zijn voor dit werk, had haar moeder gezegd, maakte de hennep diepe sneden. Het zou vanzelf overgaan als ze ouder werd.

Ze waste haar gereedschap af in de grote put met troebel water dat stonk alsof er drie katten in waren verdronken. ‘Vanavond krijg je de kans om dit werk achter je te laten,’ zei haar moeder die naast haar kwam staan. ‘Je droomt toch altijd van mooie huizen en een vrij leven? Kom, we doen je haren goed.’

Lees verder in

Palazzo Puro |Mirella Rosa | ISBN 9789083256603 | € 15,- | Sabbia Publishing House | bestel Palazzo Puro bij je lokale boekhandel, via deze link bij bol.com of via deze link direct bij Mirella (ook beschikbaar als e-book)