Wilfried de Jong, bekend van Sportpaleis de Jong en Holland Sport, fietst in Kop in de wind door Limburg, Frankrijk, New York en Italië. Hij fietst de fantasie tegemoet en laat voor zijn achtervolgers de prachtigste verhalen achter.
In Kop in de wind rijdt een kale fietser over lopers van asfalt door wereldsteden, bergketens en Hollandse polders. De fiets leidt hem naar onverwachte situaties en wonderlijke ontmoetingen. Hij wordt gemasseerd door een Franse wielerweduwe, fietst tegen zijn zin met een invalide oorlogsveteraan, ontmoet Mr. Trouble en zoekt wanhopig naar een reserveonderdeel voor zijn Pegoretti. In Manhattan neemt hij plaats op een hybride huurfiets met een genant dameszadel, in Rotterdam volbrengt hij een pijnlijk zondags rondje langs de Rotte.
Een fragment uit het verhaal met de titel Montalto
‘De kerktoren van het dorp werd aan het zicht onttrokken door cipressen, die als lange, groene veren op de heuvel prijkten.
In het hotel had ik de route op de kaart bestudeerd. Door het weggetje waren minuscule pijltjes gedrukt. Eén pijltje betekende dat het weggetje daar steil was, twee pijltjes nog steiler, en met drie pijltjes wist je dat het stijgingspercentage tot twintig procent kon oplopen.
Met mijn handen op het stuur begon ik aan de klim. De eerste kilometers bleef de stijging gelijkmatig. Al snel kwam ik in een ritme.
Het kerkhof naast de kerk was mijn doel. Daar lag een familielid van Enzo Scorpio, mijn jonge leraar Italiaans in Rotterdam. Telkens wanneer Enzo hoorde dat een van zijn studenten in de buurt van het Noord-Italiaanse dorpje op vakantie ging, vroeg hij om een bescheiden dienst: het graf schoonmaken van zijn oom Gianluca Tassato.
Hij had me verzekerd dat het een klusje van niks was. Je was er een kwartier mee kwijt, meer niet. Enzo vond het plezierig dat het graf van zijn oom er weer netjes bij zou liggen. Hij kwam zelf al jaren niet meer in Montalto.
Ik reed op een haarspeldbocht af. In de berm van de bocht verscheen een blauw bord dat flets was geworden door het zonlicht. Er zat een knik in het metaal. Ik draaide al fietsend mijn hoofd, om te kunnen lezen wat erop stond. Eerst ontcijferde ik MONT, daarna ALTO.
MONTALTO.
[…]
Het was een klim van vier kilometer. Aan het einde zou de weg doodlopen, had ik op de kaart gezien. Door de opeenvolgende bochten was ik het zicht op de top kwijtgeraakt.
Twee pijltjes. Ik merkte het aan de spanning in mijn kuiten. Dit was een steiler gedeelte. Ik bleef op mijn pedalen staan totdat het weer wat vlakker werd. Ter hoogte van een verzakte boerderij lag een platgereden egel op het asfalt. Een deel van de stekels stond nog overeind, de rest lag als kapotte naalden op het asfalt.
In de laatste kilometer zaten twee steile stukken. Ik moest weer uit het zadel om voldoende tempo te houden. Dit was het zwaarste deel van de klim. Drie pijltjes, op zijn minst.
Het asfalt ging over in grote, afgevlakte stenen. De weg werd minder steil. De eerste huizen van het dorp kwamen in zicht. Op een ladder pleisterde een werkman de muur van het laatste huis. Toen hij me zag zwoegen, riep hij iets onverstaanbaars. Met een van pijn vertrokken gezicht lachte ik hem toe.’
Hoe dit afloopt lees je in
Kop in de wind | Wilfried de Jong | ISBN 9789057595202 | € 17,50 | uitgeverij Podium
Over Kop in de wind zegt Nico Dijkshoorn: ‘Ik heb een hekel aan fietsen. En toch lees ik ademloos de verhalen van Wilfried de Jong. Hoe doet hij dat?’
