Italianen kunnen niks – Bert Visscher

Cabaretier Bert Visscher houdt van Italië. Maar toen hij er een tweede huis kocht, kwamen er wat scheurtjes in die liefde, zoals je in zijn boek Italianen kunnen niks leest…

Bert Visscher vertrekt naar Italië

Natuurlijk is Italië wonderschoon. Sole, mare, ristoranti, vino, limoncello – onbezorgd genoot Bert Visscher tijdens vakanties van alles wat dit land te bieden heeft. Tot zijn vrouw en hij hun handtekening zetten onder het koopcontract van hun tweede huis, in de buurt van Napels…

Zat hij tijdens het programma Ik vertrek nog op de bank te lachen om het gestuntel van landgenoten over de grens, nu was hij zelf zo’n lachwekkend geval. Dag, terrasjes op het strand in de zon, hallo, bezwete ritten van het ene kantoor naar het andere kantoor, panisch op zoek naar verdwenen makelaars, banken en postkantoren.

Kalm blijven als openingstijden ineens veranderd zijn, en rustig opnieuw aanwijzen waar de ramen wél geplaatst hadden moeten worden. Langzaam maar zeker ontdekte hij ook de charme van deze chaos, want ach, misschien zijn wij wel bovenmatig georganiseerd.

Neemt niet weg dat Bert en zijn vrouw elkaar regelmatig hoofdschuddend aankijken om te verzuchten: ‘Die Italianen kunnen ook echt helemaal niks.’

Een fragment uit Italianen kunnen niks

Geniet alvast van een voorproefje van Italianen kunnen niks: ‘Tegels uitzoeken is in Italië een feest. Alle steensoorten en maten en in tientallen kleuren. En rondom ons dorp een keur aan bedrijven die de tegels uit de enorme marmerblokken zagen.

De keuze is dus groot, waarmee echter de kansen op een echtscheiding ook flink toenemen. We hadden ons voorgenomen om echt in één middag kleur en materiaal te kiezen.

Ik ben bij kiezen vrij resoluut. Die vind ik mooi, dat wordt ’m. Beslissen dus. Er is dan een kans dat je daarna een andere mooie tegenkomt, maar die je reeds had gekozen is ook mooi. Alom tevredenheid dus.

Zou wat zijn als je na het jawoord met je liefje het stadhuis uitloopt en een mooiere ziet. Dat je tegen het hele gezelschap roept: ‘Verdomme, die ik daar zie is veel mooier, dat wordt ’r!’ Een knal voor je harses van schoonpappa kan je krijgen. En terecht. Resoluut en standvastig blijven dus.

Mijn vrouw, en misschien vrouwen in het algemeen − maar nu begeef ik mij op glad ijs − heeft na zo’n zoekmiddag dertig opties in haar hoofd. Telkens als het bijna ja was en er witte rook uit de schoorsteen opsteeg, was het toch nog weer twijfel over die andere met iets meer geeltint. ‘Laten we nog even verder kijken of teruggaan naar dat bedrijfje in Salerno.’ ‘Ik zou het echt even bij de kleur van de bank moeten zien.’

Bij mij komt er dan inmiddels grijze rook uit m’n oren en ben ik volledig uitgeluld na alle pogingen mijn vrouw te overtuigen om die ene mooie waar we nu voor staan te nemen. En lieve hemel, dan moeten keukens, bedden, tafels en stoelen nog worden gekozen.

De redding kwam van Beppe van Marmo Beppe. Een klein bedrijfje aan de kust. Hij had een grote brok marmer uit de bergen binnen gekregen met een speciaal soort rode kleur. De vloer zou een verrassing worden omdat hij de tegels uit het marmer zou zagen. Niet wetende hoe het binnenste van de brok eruit zou zien.

Iedere tegel zou verschillen van de vorige. Je kocht gewoon de hele steen. Maar dat het een unieke vloer zou worden was zeker. Dat vond je niet in een showroom van een tegelgigant in de stad.

Terwijl ik Beppe bedankte voor de uitleg, we zouden immers toch weer naar een vorige of volgende marmertoko gaan, sprak Pien de gedenkwaardige woorden: ‘Bert , ik denk dat dat heeeel mooi wordt.’ Jubel en trompetten, confetti, dansmariekes, topless bediening, de Snollebollekes, de Heer is mijn herder, oesters en champagne, winnende staatslot, Edelweiss, rondje voor de hele zaak, drie wijzen uit het oosten…

Hoorde ik het goed? Was dit nou een akkoord? Was dit een ja? Of was mijn vreugde prematuur en zou ik straks weer een mokerslag op m’n kop krijgen na de woorden: ‘Het is wel leuk, maarrr…’

Het was echter wel degelijk een absolute goedkeuring van Pien. Hallelujah. Deze dag zou voortaan een nationale feestdag worden. La Scoperta del Marmo. En zelfs tegels voor het buitenterras waren hier in een mum van tijd gekozen.

Eenmaal in de auto vroeg Pien of mij de mooie handen en ogen van Beppe waren opgevallen. Aha, dat was dus dé verklaring voor haar zenuwachtig giechelen en snelle keuze. Ik had alleen maar op Beppes pen gelet die het bedrag onderaan de factuur openbaarde. Gewoon blijven lachen en pas in de auto met je hoofd vijf keer op het stuur beuken. Maar iets moois mag ook iets kosten.’

Lees verder in

Italianen kunnen niks | Bert Visscher | ISBN 9789493095908 | € 17,50 | Uitgeverij Brandt | bestel Italianen kunnen niks bij je lokale boekhandel of via deze link bij bol.com