Vroegboekkorting bij hu openair villages & campings

Het masker van Dante – David Hewson

Een bezoek aan Rome zonder een thriller van David Hewson in je bagage, is als een bezoek aan Italië zonder extra ruimte voor lekkere dingen in je koffer of rugzak te reserveren. Het kan wel, maar het is beter met!

David Hewson woonde jarenlang in Rome en werd wereldberoemd met zijn Nic Costa-thrillers, die zich allemaal in de Eeuwige Stad afspelen. Het masker van Dante is het zevende boek in deze verslavende reeks.

Wat Ian Rankin betekent voor Edinburgh, doet Hewson voor Rome. David Hewson spreekt vloeiend Italiaans, woonde jarenlang in de Italiaanse hoofdstad en kan inmiddels worden beschouwd als een echte Rome-expert. Hij weet niet alleen alles van de cultuur en de geschiedenis van de stad, maar ook van de mentaliteit en eigenaardigheden van haar bewoners.

David Hewson

Actie, symboliek en de duistere, ‘andere’ kant van Rome zijn het handelsmerk van duivelskunstenaar Hewson. Door zijn immense kennis van deze stad kan hij als geen ander een prachtig sfeerbeeld oproepen. Die bijzondere sfeertekeningen, de cultuurhistorische achtergronden en de boeiende beschrijvingen van het oude en nieuwe Rome geven de misdaadromans oneindig meer diepgang. Daarnaast werkt Hewson als geen ander zijn hoofdpersonen uit tot mensen van vlees en bloed, die zich in elk boek verder ontwikkelen, hetgeen hem een almaar groeiend lezerspubliek oplevert.

David Hewsons boeken verschijnen in alle Europese landen, onder meer ook in Italië. Hewson: ‘Dat beschouw ik als een groot compliment, omdat dat de moeilijkste markt is. Normaal gesproken zouden ze je niet oppakken omdat je als buitenlander over hun land schrijft.’

In Het masker van Dante draait het, zoals de naam al voorspelt, om het dodenmasker van Dante. Tijdens de première van de controversiële film Inferno zal dit masker worden tentoongesteld. Nic Costa moet dit kostbare relikwie bewaken, maar bij de onthulling blijkt het te zijn vervangen door het hoofd van de ster van de film, die op gruwelijke wijze is vermoord. Dan wordt er ook een aanslag gepleegd op de hoofdrolspeelster.

Costa en zijn team reizen af naar San Francisco voor de Amerikaanse première, in de hoop het masker te vinden. Daar is de actrice opnieuw doelwit van een aanslag. Costa zet alles op alles om de dader te vinden voordat het leven de kunst imiteert… Een fragment:

‘Om vijf over vier bevond Nic Costa zich in de schaduw van een aantal dorre bomen naast een lichtgroen, houten gebouwtje, op een korte wandeling van de volkomen waanzin die zich in en om de naburige Casa del Cinema begon te manifesteren. Bij het zien van dit kleine bouwwerk kwamen er veel herinneringen in hem boven. Sommige ervan waren wakker gemaakt door het krantenknipsel met de kop DEI PICCOLI CINEMA DA GUINNESS, dat op de deur was bevestigd.

Dit was het kleinste bioscoopje ter wereld, dat in 1934, gedurende de grimmige Mussolini-jaren, voor kinderen was opgericht – eens te meer het bewijs dat Italië zelfs in die moeilijke tijd verliefd was op de film, op fantasie en op een leven dat helderder en kleuriger was dan de werkelijkheid. Of misschien, bedacht hij nu, vanuit het perspectief van zijn volwassen jaren, misschien wel dáárom.

Dit eiken gebouwtje had maar drieënzestig zitplaatsen, die, daar was hij zeker van, allemaal even ongemakkelijk waren voor iedereen boven de tien. Niet dat zijn ouders ooit geklaagd hadden. Tot hij elf werd, had zijn vader of moeder hem hier een keer per week mee naartoe genomen en samen hadden ze heel wat films gezien, sommige goed, andere slecht, sommige Italiaans, andere uit het buitenland – Amerika in het bijzonder, aangezien de Disney-films goed aan leken te slaan in Rome. […]

Costa had nog nooit een film van Roberto Tonti gezien tot die middag, waarop er, als beloning voor de geduldige plichtsbetrachting waarmee ze de beveiliging geregeld hadden voor de tentoonstelling die de productie vergezelde, een privévertoning had plaatsgevonden voor politie en carabinieri. Hij wist nog steeds niet helemaal wat hij vond van het werk van een man die, al woonde hij al jaren in Amerika, in zijn geboorteland min of meer als een raadselachtige legende beschouwd werd.

De film was… indrukwekkend, zonder meer, al was hij wel erg lang en lawaaierig. Hij vond het lastig iets menselijks te ontdekken in het ongetwijfeld indrukwekkende spektakel. Van de periode dat ze op school Dantes Goddelijke komedie behandeld hadden, herinnerde hij zich nog dat het een verhandeling was over vele zaken, waaronder het wezen van menselijke en goddelijke liefde, een aspect dat leek te ontbreken in de film die hij zojuist had uitgezeten. […]

Maar hij was hier voor zijn werk. De carabinieri waren belast met de taak om de beroemde acteurs te beschermen die bij de een jaar durende productie in Cinecittà betrokken waren. De rijkspolitie was een wat alledaagsere verantwoordelijkheid ten deel gevallen: zij mochten de historische objecten bewaken die voor een begeleidende tentoonstelling vlak bij de Casa del Cinema bijeengebracht waren: documenten, brieven, schilderijen en een uitgebreide collectie schilderijen met daarop de burgeroorlog tussen de Ghibellijnen en de Guelfen – de aanleiding voor Dantes vlucht uit Florence. Het was het begin van een verbanning voor het leven, tijdens welke hij zijn beroemdste boek schreef.

Er was een foto van het graf van de dichter met daarop het gedicht van zijn vriend Bernardo Canaccio, met de regel: Parvi Florentina mater amoris.

Florence, moeder met zo weinig liefde – een wrange herinnering aan de manier waarop Dante door zijn geboortestad in de steek gelaten was. Er was bovendien een foto van de graftombe die de Florentijnen in 1829 voor hem opgericht hadden uit een vertraagd schuldbesef. De aantekeningen van de organisatoren verzuimden echter de waarheid te openbaren, namelijk dat zijn lichaam in Ravenna bleef. Het rijkversierde graf in de Basilica di Santa Croce, met zijn oproep om de verheven dichter te eren, was leeg. Ook bijna zevenhonderd jaar na zijn dood was de dichter nog altijd een banneling.

Maar het beroemdste Florentijnse kunstobject was echt. Verborgen op een podium achter een donkerblauw gordijn stond op een sokkel een houten kistje, dat vóór de première vanavond onthuld zou worden door de acteur die Dante speelde. Daarin bevond zich, zorgvuldig tegen het rode fluweel gevleid, het dodenmasker van Dante Alighieri, dat in 1321 gemaakt was, kort nadat hij zijn laatste adem uitgeblazen had.

Costa had die ochtend zo lang naar die oude gelaatstrekken staan kijken dat Gianni Peroni naar hem toe was gekomen en hem weer teruggebracht had naar het hier en nu met zijn dwingende vraag om koffie en iets te eten. Maar het beeld bleef in zijn hoofd rondzeuren: het ascetische en enigszins uitgemergelde gelaat van een zesenvijftig jaar oude man, met hoge jukbeenderen, een uitstekende neus en lippen die zo vastberaden opeengeklemd waren dat het masker, nu grijs en gevlekt van ouderdom, leek te willen benadrukken: ik zal niet meer spreken.’

Hoe Dante Nic Hewson desondanks in moeilijkheden brengt, lees je in

Het masker van Dante | David Hewson | vertaald door Janine van der Kooij | ISBN 9789026127212 | uitgeverij De Fontein | bestel Het masker van Dante via deze link bij bol.com

Download de gratis Ciao tutti app voor nog meer tips

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *