Naar hoofdinhoud Naar navigatie
17 april 2017

Het hoort er allemaal bij – de nieuwe roman van Fabio Volo

We lazen, nee verslonden, alle acht Italiaanse romans van Fabio Volo. waarvan er in Italië al meer dan vijf miljoen exemplaren over de toonbank gingen. Dankzij Volo’s taalgebruik zijn zijn boeken echt een aanrader voor iedereen die Italiaans studeert, maar voor wie dat nog een beetje hoog gegrepen is, is er nu gelukkig ook een Nederlandse vertaling van de roman È tutta vita; Het hoort er allemaal bij.

Namens uitgeverij Wereldbibliotheek mogen we vandaag alvast een voorproefje delen van Volo’s roman. In Het hoort er allemaal bij maken we kennis met Nicola, die voor het eerst vader wordt. Hij houdt van zijn zoontje én van zijn vrouw Sofia, maar het valt hem moeilijk zich te schikken in zijn nieuwe rol. Hij verlangt terug naar de tijd dat hij nachtenlang kon doorzakken met zijn vrienden, naar de dagen die Sofia en hij vrijend met elkaar in bed doorbrachten, naar de spontane weekendjes weg.

Na een paar maanden van vaderlijke verplichtingen is zijn huwelijk leeggelopen. Als tijdens een feestje een van de vrouwelijke gasten met hem flirt, staat hij voor een dilemma: erop ingaan betekent teruggaan naar zijn oude leven zonder al die verantwoordelijkheden, er niet op ingaan betekent alles op alles zetten om zijn huwelijk en gezin te redden…

Fabio Volo

Een fragment

‘Voor een gelukkig stel is niets gevaarlijker dan een kind.
Een kind is geen lijmmiddel, maar een ontstekingsmechanisme dat mensen uit elkaar drijft, naar twee tegenovergestelde hoeken van een kamer. Je moet echt heel graag bij elkaar willen zijn en bereid zijn te vechten om je weer met elkaar verbonden te voelen, om een hand uit te durven steken en de ander weer te vinden. Zonder wilskracht, zonder het verlangen om bij elkaar te zijn, kunnen kinderen een goed excuus zijn om ervandoor te gaan.

In mijn halfslaap bleef ik daaraan denken, gekweld door het leugentje over mijn reis naar Berlijn. Over een paar uur zou ik op het vliegtuig stappen en honderden kilometers bij mijn gezin vandaan zijn.

Sofia stond onder de douche, ik was wakker geworden van het geluid van het water. Vreemd genoeg sliep Leo, een van de zeldzame adempauzes die hij ons gunde.

Ik pakte Sofia’s kussen, legde het op het mijne en leunde tegen de muur. Ik bewoog een beetje heen en weer om een gemakkelijke houding te vinden en begon wat om me heen te kijken. Alles was wit: de wanden, het plafond, de kast, de ladekast.

Tegenover me hing een ingelijst bordje dat ik uit een hotel had meegenomen: DO NOT DISTURB. Dat bordje hing er al jaren, het viel me bijna niet meer op. Als je iets uit het zicht wilt laten verdwijnen hoef je het niet te verbergen, het hoeft alleen maar voortdurend in je blikveld te zijn: een snuisterijtje, een tatoeage, je vrouw.

Ik had het ingelijst en aan Sofia gegeven toen ze bij me kwam wonen. Ik had het meegenomen uit het hotel waar we ons eerste weekendje weg hadden doorgebracht. Ik had heel goed opgelet dat ze niet zag dat ik het in mijn tas stopte, ik wilde haar verrassen.

Dat had ik gedaan omdat ik tijdens dat weekend voelde dat zij de vrouw was met wie ik de rest van mijn leven wilde doorbrengen. Al gingen we pas minder dan een maand met elkaar om, op dat moment twijfelde ik geen seconde. En zo is het gegaan.

Als iemand me had gevraagd waar die overtuiging vandaan kwam, waarom juist zij, had ik niet geweten wat ik had moeten zeggen. Ik had geen idee wat de reden was, ik wist het niet, misschien heb ik het wel nooit geweten.

Ik wist alleen zeker dat ik nooit voor iemand anders had kunnen kiezen. Zij was het. Punt uit.

Sinds ik haar had ontmoet, was het alsof er voor het eerst iets tegen me praatte, iets diepzinnigs. Zij leek het antwoord op een vraag die vanbinnen zat en mij niet bekend was. Een nieuw antwoord. Mijn antwoord.

Meteen vanaf het begin had ik het gevoel dat ze onmisbaar was, dat ze onmisbaar was voor mijn leven, meer nog dan ikzelf. Ik zou niet meer verder hoeven te zoeken. Ik voelde dat ik met haar het risico wel durfde te nemen, zonder precies te weten welk risico.

Ze was niet de perfecte persoon bij wie ik moeiteloos zou passen, daar had ik nooit in geloofd. Het was een gevoel van bij elkaar horen, het steeg boven ons uit, boven ons bewustzijn. Iets van haar zat al in me, nog voordat ik haar ontmoette.

Ik keek naar dat DO NOT DISTURB-bordje. Het waren de perfecte woorden voor dat moment, de boodschap die we aan de wereld wilden meegeven: stoor ons niet, laat ons met rust, we hebben alles wat we nodig hebben. De wereld was nieuwsgierig naar ons, maar wij hadden voor niemand tijd.’

Lees verder in

Het hoort er allemaal bij | Fabio Volo | vertaald door Miriam Bunnik & Mara Schepers | ISBN 9789028426993 |  uitgeverij Wereldbibliotheek | bestel Het hoort er allemaal bij via deze link bij bol.com

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Ciao tutti is hét startpunt voor je vakantie naar Italië, bomvol persoonlijke tips. Buon viaggio!

autohuur italië
Bol AlgemeenBol Algemeen