Het honingpad van Cristina Caboni neemt je mee op reis naar Sardinië

15 september 2023 Boeken uit & over Italië 1 reactie

In Het honingpad, de nieuwe roman van Cristina Caboni, ontmoet je Alice, die op een bijzondere plek haar bijen houdt: op het dak van haar appartement in het prachtige Parijs. Als de bijenkorf op een dag leeg is, stort haar hele wereld in. Tot overmaat van ramp hoort ze kort na dit verlies dat haar zus is overleden. Ze heeft een brief achtergelaten waarin ze vraagt of Alice voor haar dochter wil zorgen.

Om alles beter te begrijpen én de vader van het meisje te vinden, besluit Alice naar Sardinië te gaan, het eiland dat zoveel voor haar zus betekende. Die beslissing zal haar blik op de gebeurtenissen, en zelfs haar leven, voorgoed veranderen…

Lees een voorproefje van Het honingpad

Namens Xander Uitgevers mogen we een fragment uit Het honingpad delen: ‘Ze keek op naar de hemel en speurde de omgeving af naar de zwerm bijen, achter de bijenkast, terwijl ze eigenlijk al voelde dat ze er niet meer waren. Ze waren weggegaan. Ze hadden haar verlaten. Verpletterd door een gevoel van onmacht zat ze in kleermakerszit, met haar rug tegen de bijenkast, voor zich uit te staren, zonder iets te zien.

Er gingen allerlei emoties door haar heen. ‘Haal diep adem, het gaat wel over. Het gaat over.’ Ze probeerde zichzelf ervan te overtuigen dat het wel goed kwam. Alles ging ten slotte over, ook verdriet. Niet omdat het wegging, maar omdat het veranderde. En dan werd het draaglijk.

Langzaam herpakte ze zich en zette ze haar gedachten op een rijtje. Ze kon weer logisch nadenken. En toch kon ze het bezoek van de bij van een paar dagen terug niet los zien van het feit dat haar bijen de kast hadden verlaten. Ze had het gevoel dat er meer aan de hand was. Dat er iets was wat haar aandacht en hulp nodig had, maar ze begreep nog niet wat.

Uiteindelijk moest ze opgeven, ze kon daar niet langer blijven zitten. Ze zou daar op het dak geen antwoorden vinden, als die er al waren.

Ze raapte al haar spullen bij elkaar en liep naar de lift. Toen ze het gebouw had verlaten, ging ze richting Place Vendôme. Toen ze aankwam bij de Tuilerieën bleef ze staan en keek nog eens omhoog. Ze stak haar hand in de lucht en wachtte tot er een blaadje op viel. Ze hield van het seizoen waarin de bladeren vielen. In de herfst ontdeden de takken zich van hun oude blad, gingen slapen en werden weer wakker in de lente.

Ze hield van de warme kleuren, de amber- en karameltinten en van de belofte die de natuur haar leek toe te fluisteren: ‘Ik kom terug, je zult het zien.’ En ze kwam terug, het werd altijd weer lente.

Het gewicht van haar rugzak werkte troostend, evenals het pad waarover ze liep, dat haar leidde naar haar eindbestemming. Stappen die ze kende, rituelen. Daar bestond haar leven uit. Uit zekerheden. En zij wilde dat dat zo bleef.

Alleen leek het erop dat dat niet zou gebeuren. Gérard en haar verlangen naar datgene waar hij voor stond, waren daar het bewijs van. Ze was in de war en dat beviel haar niets. Onzekerheid was iets gevaarlijks, waarbij je te maken kon krijgen met allerlei variabelen. Ze moest oppassen. De bij die op haar hand was gaan zitten, de lege bijenkast. Alles om haar heen veranderde. Het waren tekens.

‘Niets gebeurt plotseling, filla mia, er zijn altijd voortekenen om ons heen. Je moet ze alleen zien. Onthoud echter dat je ogen niet alles kunnen zien. Je moet met je hart kijken, want dat is immens en zal je met wijsheid leiden.’

Ze had haar oma’s opmerking niet meteen begrepen en had er daarna niet meer aan gedacht. Voortekenen waren niet concreet, maar meer een domesticatie van de werkelijkheid, iets waarin Emma altijd geïnteresseerd was geweest, maar zij niet. En toch moest ze, nu ze werd geconfronteerd met het bewijs, terugdenken aan Mallena’s berispingen en aan het verdriet dat ze voelde als ze dacht aan vroeger.

Toen ze het gebouw van de vereniging binnenliep, was ze nog steeds van streek. Ze dwong zichzelf een paar mensen gedag te zeggen, nam een glas sinaasappelsap aan en zocht een plek om de bijeenkomst te kunnen volgen. Die begon bijna.

Het merendeel van de deelnemers was vrijwillig imker, net als zij. Ze zorgden voor de bijenkasten in de stad. Er waren er meer dan duizend op de daken van Parijs: van het Mandarin Oriental tot Place Vendôme, van de Opéra Garnier tot het Musée d’Orsay en de Notre-Dame. Ze liet zich meevoeren door de verhalen.

De bijenkasten die haar collega’s hadden bezocht, zagen er goed uit, bevatten veel bijen, hadden genoeg eitjes in de ramen en zouden de winter wel doorkomen. Alleen die van haar niet. Haar bijen hadden de kast verlaten.

Ze hadden haar verlaten. Het kon haar niet schelen dat dat belachelijk klonk. Ze wist gewoon dat dat zo was. Wat haar echter het meest dwarszat, was het feit dat ze niet begreep waarom ze weg waren gegaan.’

Lees verder in