Vroegboekkorting bij hu openair villages & campings

Het geheim van de thee

Tussen de spullen van haar overleden moeder vindt Elisa een mysterieus doosje zeldzame thee. Op het etiket staat de naam van een dorpje in Italië: Roccamori. Deze thee was zo bijzonder voor haar moeder dat zelfs Elisa hem niet mocht drinken. En niet alleen de thee, ook haar verleden bewaakte Elisa’s moeder zorgvuldig.

Elisa besluit naar Roccamori te gaan om het geheim van de thee en het mysterie rondom haar moeder te ontrafelen. In dat vergeten dorp verbergen de straten betoverende legendes, die allemaal te maken hebben met thee en met liefde…

Een fragment uit Het geheim van de thee
Namens Xander Uitgevers mogen we alvast een fragment uit Het geheim van de thee delen:

‘Ze keek naar hem, liefkoosde hem met haar ogen. Zijn gebeeldhouwde profiel, de kastanjebruine haarlok die warrig over zijn voorhoofd viel, zijn gebruinde huid door de uren die hij in de zon had doorgebracht. Ze kreeg ineens een steek in haar borst. Hij was zo mooi en zo anders dan de jongen die ze allemaal dachten te kennen. En dat  was haar verdienste, dat wist ze.

Zij had die ernstige, geconcentreerde uitdrukking van zijn gezicht weten te  wissen, hem leren lachen met zijn ogen, zijn volle lippen vaneen laten wijken. Toch had ze de indruk dat hij bij haar weggleed. Steeds mooier en steeds ongrijpbaarder, net als het licht van de zonsondergang dat door het raam scheen.

Ze moesten daar weg, dat had ze nog nooit zo zeker geweten als op dat moment. Het dorp verstikte hen, zoals het hem en zijn moeder al die jaren had verstikt. Het was een geweldige plek, maar geen plek die gemakkelijk vergiffenis schonk, vooral niet aan degenen die de echo van de oude stenen niet in het bloed hadden. Je maakte deel uit van die kleine steegjes of je maakte er geen deel van uit, het dorp kende geen middenweg. Voor haar had het misschien een uitzondering kunnen maken. Even had ze gedacht dat ze er heel dichtbij was. Maar daarna had ze alles verpest.

Ze streek met haar vinger over zijn lippen. ‘Het is niet zo verschrikkelijk als jij het doet voorkomen. Het leven hoeft niet per se moeilijk te zijn. Je kunt er gewoon van genieten, zonder je voortdurend af te vragen of je doet wat goed is.’

Hij pakte haar vast en trok haar op zich, klemde haar gezicht tussen zijn handen en keek haar met zo veel liefde en zo veel triestheid aan dat ze zijn blik niet kon verdragen en haar ogen afwendde. ‘Ik vertrek morgenochtend,’ zei ze zonder hem aan te kijken. ‘Ik laat je het adres weten zodra ik een plek heb gevonden. Onze plek. Er zal een grote tuin bij zijn, dat beloof ik, een tuin zo mooi als je nog nooit gezien hebt.’ Ze vlijde haar wang tegen zijn borst. Ze voelde zijn hart sneller kloppen dan zijn kalme, beheerste gezicht deed vermoeden. Ze vroeg zich af of ze het voorrecht zou hebben die hartslag haar hele leven te horen of dat ze hem slechts zou moeten zoeken in de echo van haar eigen hart.

Hij streelde zachtjes haar haar. ‘Jij bent de enige vrouw van wie ik ooit gehouden heb. Ik kon me niet eens voorstellen dat het mogelijk was om op die manier lief te hebben, tot ik  jou leerde kennen.’ Ze trok zich schielijk terug. ‘Je komt toch wel naar me toe?’ vroeg ze met ietwat verstikte stem. ‘Zoals we hebben besloten?’

Op dat moment hoorden ze snelle voetstappen de trap van het hotelletje op komen. Hij verstijfde en zijn hand gleed weg. De voetstappen kwamen steeds dichterbij. Het roze licht was verdwenen en de kamer verzonk langzaamaan in de duisternis, terwijl het laatste restje daglicht bleef rusten op de gele jurk die op de grond was  gegooid.

‘Is er iemand in de kamer hiernaast?’ vroeg hij met een stem die scherp was door de spanning. ‘Nee, die zijn vanochtend weggegaan.’ Ze aarzelde. ‘Misschien zijn ze iets vergeten?’ opperde ze zonder zelf te geloven dat het echt zo was. De voetstappen versnelden, steeds dringender, en hielden op de overloop stil. Ze sloeg haar ogen naar hem op en toen haar blik de zijne kruiste, begreep ze waar zijn twijfels en angsten echt vandaan kwamen.

Ze begreep dat ze deel van hem uitmaakten.  Dat ze van dezelfde materie gemaakt waren als zijn liefde voor haar. Dat het één niet zonder het ander kon bestaan. Ze vroeg zich af of zijn verlangen om gelukkig te zijn sterker was. Of dat ooit voldoende zou zijn om hem ervan te overtuigen zichzelf te verloochenen, en dat netwerk van regels en verboden die hij zichzelf had opgelegd en die hem tegen de wereld hadden beschermd tot de dag waarop zij was gekomen.

In die fractie van een seconde voordat de deur openging, dacht ze dat het verlangen om gelukkig te worden niet voldoende zou zijn; alleen de noodzaak om gelukkig te zijn zou hen kunnen redden. En zelfs hun liefde zou misschien niet zo ver kunnen komen.’

Het geheim van de thee | Roberta Marasco | vertaald door Saskia Peterzon-Kotte | ISBN 9789401607223 | € 19,99 | Xander Uitgevers | bestel Het geheim van de thee via deze link bij bol.com | ook verkrijgbaar als e-book

 

Download de gratis Ciao tutti app voor nog meer tips

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *