Ciao tutti – ontdekkingsblog door Italië de beste tips voor Italië
In Het familiekristal neemt Cristina Caboni je mee naar de glasblazers op Murano, waar tussen de kleurrijke huizen en nauwe grachten een indringend familiegeheim verborgen is. Namens Xander Uitgevers mogen we alvast een fragment delen!
Juliet heeft zich nooit thuis gevoeld in haar familie. Ze is enorm creatief, terwijl voor haar familieleden rationaliteit het belangrijkste is. Ze willen dan ook niet dat ze naar Venetië vertrekt, waar ze is toegelaten tot de meest prestigieuze school voor glasblazers ter wereld.
Maar Juliet weigert haar droom op te geven. Eenmaal in Italië, tussen de wereldberoemde makers van het Muranoglas, ontdekt ze dat ze een bijzondere connectie met de school heeft. En die leidt haar naar een geheim dat haar leven voorgoed zal veranderen…
Geniet van een fragment van Het familiekristal
We delen alvast de proloog van dit heerlijke verhaal:
‘De zonsondergang op Murano is robijnrood, amethistpaars en saffierblauw. Zo definiëren glasblazers kleuren. Ze gebruiken de namen van kostbare stenen.
Marietta Barovier bewondert hem nog even, terwijl ze wacht tot de laatste glasblazers de deur uit zijn. De vrouw, die uit een vermogende familie van bekwame glaskunstenaars komt, groet hen met een glimlach en sluit dan de deur.
Terwijl ze vlug terugkeert naar de oven en de kaarsen aansteekt, glijdt haar zijden onderrok over de vloer. Het wordt al bijna nacht, ze moet opschieten. Nadat ze de oven heeft aangezet, observeert ze de vlammen.
‘Nog heel even.’
Plotseling klemt ze haar vingers stevig om de pijp. Ze weet dat ze niet meer alleen is en daardoor begint haar hart te bonzen. Toch draait ze zich niet om. Ze weet wie het is. Ze voelt zijn aanwezigheid, ruikt zijn geur en hoort zelfs zijn ademhaling.
‘Je bent laat.’
‘Je vader wilde me niet laten gaan, ik moest wachten tot hij sliep.’
Ze knikt, maar blijft naar de vlammen kijken. ‘We moeten aan het werk.’
‘Zoals u wilt, mevrouw.’
Ze geniet van zijn stem, de beleefdheid en vriendelijkheid en van zijn buitenlandse tongval. Datgene wat haar in hem aantrekt, kan echter zijn doodvonnis betekenen, als iemand ooit ontdekt dat hij glasblaast.
Venetië is niet vergevingsgezind: alleen mensen die in de lagune zijn geboren mogen de glasblaaspijp aanraken. Haar verlangen is groot, heeft haar in zijn greep en maakt haar zwakker. Maar ze mag er niet aan toegeven, dus doet ze dat ook niet.
Terwijl Zorzi Ballarin, de knecht van haar vader en de enige man die ze ooit heeft vertrouwd en de enige man van wie ze ooit heeft gehouden, plaatsneemt voor het vuur, loopt zij terug naar de werkbank. Ze slaat hem gade terwijl hij werkt, bewondert zijn inzicht, zijn vaardigheden. Hij vertelt haar zijn dromen, zij luistert en… droomt met hem mee. Af en toe buigt ze voorover om iets in haar schrift te schrijven.
Vele uren later ligt de parelketting waar ze de afgelopen weken samen aan hebben gewerkt op een hoopje as. ‘Schitterend.’
‘Ja, dat is hij zeker.’
Pas op dat moment merkt ze dat hij naar haar kijkt. Het sieraad is al snel vergeten. Er zijn andere zaken die nu belangrijker zijn. Instinctief steekt Marietta hem haar hand toe.
Hij pakt hem en brengt hem naar zijn lippen. Ze lacht naar hem en staat zichzelf toe te hopen, te denken dat zijn kussen al haar pijn zullen kunnen wegnemen, de brandwonden en alle littekens.
Het licht van de zonsopkomst verrast haar en de realiteit verjaagt de illusie. Ze deinst achteruit, hij maakt aanstalten om haar te volgen, maar doet dat dan toch niet.
‘Het is tijd dat je gaat.’
Het afscheid voelt als een harde straf. Ze ziet hem knikken en ziet de teleurstelling op zijn gezicht. Beiden weten dat hun laatste avond samen ten einde is. De ketting is klaar, er is geen reden meer om af te spreken.
Hij staat al bij de deur als hij zich opeens omdraait en naar haar toe loopt. Voor haar blijft hij staan, met fonkelende ogen vol woede. Ogen van iemand die klaar is alles te riskeren voor een verboden liefde, zelfs zijn eigen leven. Maar hij raakt haar niet aan en daar is Marietta hem dankbaar voor. Haar wil is nu zo dun als een draadje dat dreigt te knappen.
‘Mevrouw, alstublieft…’
Zij onderbreekt hem voordat hij een fout kan maken, voordat hij een grens over kan gaan, die hem tot op dat moment in leven heeft gehouden.
‘Ik zei dat je moet gaan.’
Er hangt nu een zware stilte. Ze wil hem zoveel zeggen en moet zich erg inhouden om haar hart niet te laten spreken. Marietta deinst achteruit, pakt het schrift, scheurt er een paar bladzijden uit en geeft die aan hem.
‘Voor al je moeite,’ zegt ze, terwijl ze hem een deel van haar geheimen overhandigt. Ze beledigt hem, hem en de band die tussen hen is ontstaan. Dat weet ze, maar ze kan niet anders. Ze ziet dat hij wit wegtrekt, naar achteren loopt en naar haar knikt. ‘Zoals je wil.’
Als haar enige liefde haar verlaat, wil ze hem achterna rennen, huilen, schreeuwen. Maar ze blijft stokstijf staan en strijkt met haar vingers over de parels. ‘Misschien is het lot ons in een ander leven beter gezind, mijn Zorzi.’
Op dat moment denkt ze nog maar aan één ding. Ze zoekt een zakje om de parels in te stoppen waardoor ze zo beroemd is geworden, en zodra ze dat vindt, doet ze daar de ketting in. Misschien ben ik nog op tijd, denkt ze, als ze naar buiten rent.’
Lees verder in
Het familiekristal | Cristina Caboni | ISBN 9789401622691 | € 21,99 | Xander Uitgevers | koop Het familiekristal bij je lokale boekhandel of via deze link bij bol.com (ook beschikbaar als e-book)
