Na de nagelbijtend spannende thriller Het eiland van de zielen van Piergiorgio Pulixi duik je nu in zijn tweede boek, Een steek door het hart, dat je meevoert naar het prachtige Sardinië en het bruisende Milaan.
Namens A.W. Bruna Uitgevers mogen we een fragment delen én drie lezers blij maken met dit spannende boek!
In heel Italië gaan telefoons af. Binnen enkele minuten ontvangen duizenden mensen een video met de titel: ‘Jij bent de wet’. In beeld is een vastgebonden crimineel en spreekt een gemaskerde man.
Zijn doel: de mensen online laten beslissen over het lot van zijn gevangene, die dankzij een corrupt rechtssysteem zijn straf is ontlopen. Waar dit systeem het laat afweten, treedt hij op: genadeloos en keihard speelt hij zijn dodelijke spel.
Mara Rais en Eva Croce leiden het onderzoek en worden bijgestaan door criminoloog Vito Strega. Maar ze nemen het op tegen een ongrijpbare vijand, die met de minuut aan populariteit wint…
Lees alvast een fragment
‘De president van het gerechtshof had niet de moed om verder te gaan. Samen met haar collega’s had ze zich ruim twee uur in de raadskamer opgesloten om een oplossing te zoeken. Tijdverspilling. De wet bood geen uitweg. Bij terugkeer in de rechtszaal leek haar gezicht magerder en ouder geworden. Het was duidelijk dat deze uitspraak onuitwisbare littekens bij haar zou achterlaten.
Hoewel het verstikkend heet was in de rechtszaal, trok ze haar toga, die vochtig was van het zweet, stevig om zich heen, alsof ze zich wilde verstoppen, en boog zich naar de microfoon. Ze wist alleen een verstikt gekreun uit te brengen. Ze bracht het glas dat een bode had bijgevuld naar haar mond en bevochtigde haar lippen. Het water was lauw geworden, bijna niet te drinken, en haar maag kromp samen.
Er daalde een beladen, afwachtende stilte neer over de toeschouwers en de advocaten, die het bloedheet hadden en zich koelte toewuifden met zakdoekjes en documenten om nog enige verlichting te krijgen. Alle ogen waren op de president gericht, die zwak en kwetsbaar oogde.
De vrouw pakte een pen om het trillen van haar handen tegen te gaan. Dat leverde niet het gewenste resultaat op. Ze zinderde van spanning. Met een nerveus gebaar depte ze haar voorhoofd en haar ogen, die vochtig glinsterden van woede en machteloosheid.
Ze keek recht naar het slachtoffer, voor wie er bijna vijftien jaar was verstreken sinds het begin van haar nachtmerrie. Destijds was ze pas zeven geweest. Ze was in shock op straat aangetroffen door een patrouillewagen. De agenten vonden haar toestand zo zorgwekkend dat ze haar onmiddellijk naar de Spoedeisende Hulp brachten. De artsen stelden verschillende kneuzingen, herhaaldelijk fysiek trauma en seksueel overdraagbare aandoeningen vast. Zeven jaar oud. Tweede klas lagere school. De vleesgeworden puurheid.
De inspecteur die belast was met de zaak kwam erachter dat het kleine meisje in de loop van de tijd systematisch was misbruikt door de partner van de moeder, die haar kind aan zijn zorg had toevertrouwd als ze ging werken. De eerste verkrachting had plaatsgevonden toen het meisje vier was.
Negen maanden nadat ze op straat was aangetroffen, ging de inspecteur met verlof wegens een posttraumatische stressstoornis. Op een avond vond zijn vrouw hem in de keuken met de loop van zijn Beretta in zijn mond. Op tafel lag het dossier van de zaak van het meisje; de foto’s van het kind, die her en der op de map lagen, waren doorweekt van de tranen. De vrouw wist hem als door een wonder van zijn plan af te brengen, maar haar echtgenoot herstelde nooit meer volledig en ging met vervroegd pensioen.
Deze ochtend zat de verkrachter slechts een paar meter bij het slachtoffer vandaan, omringd door zijn advocaten. Hij zag er niet uit als een monster. Maar dat was hij wel. Sinds de laatste fase van de rechtszaak was ingegaan, had de man het meisje niet één keer aangekeken, bijna alsof ze niet bestond. Hij liet geen enkele emotie doorschemeren.
De rechter liet haar blik heen en weer gaan tussen de jonge vrouw en haar folteraar en probeerde weer te praten. Toen haar collega’s niet de gebruikelijke formulering hoorden, draaiden ze zich met een ruk naar haar toe. De president sloeg er geen acht op. Ze wist dat het ontoelaatbaar was om de uitspraak van het gerechtshof van commentaar te voorzien. Ze zou zich moeten beperken tot het oplezen ervan, maar op dit moment wonnen de vrouw en de moeder in haar het van de institutionele rol die ze bekleedde.
‘Ik heb nog nooit een vonnis moeten uitspreken dat zo moeilijk was. Mijn collega’s en ik hebben alles gedaan wat in onze macht lag om een oplossing te vinden waarmee we deze opeenvolging van fouten in het rechtssysteem konden ondervangen, maar… dat is ons niet gelukt.’
Het meisje trok wit weg. Ze sloeg haar handen voor haar mond, alsof ze een kreet wilde onderdrukken. Haar moeder klampte zich aan haar vast om te voorkomen dat die woorden haar als een woeste golf zouden meesleuren.
De man gaf geen krimp en bleef ondoorgrondelijk. Hoewel iedereen daarbinnen zat te puffen van de hitte en bedekt was met een zout laagje zweet, was hij nog helemaal fris en fruitig, alsof er reptielenbloed door zijn aderen stroomde.
De substituut-officier die het om vertegenwoordigde deed zijn ogen dicht en schudde ongelovig zijn hoofd, waarna hij bij wijze van protest zijn toga afdeed. De president keek het meisje aan. In het besef dat wat ze nu ging zeggen voor altijd een smet op haar carrière zou zijn, flapte ze er in één adem uit: ‘Namens het Italiaanse volk bied ik u mijn excuses aan voor het ernstige onrecht waarvan we ons allemaal bewust zijn…’
Voordat het publiek in een koor van verwensingen uitbarstte, sprak de vrouw de pedofiel vrij omdat het misdrijf verjaard was. Het proces in eerste aanleg had acht jaar geduurd, en daarna was het zes jaar in het doolhof van logge procedures blijven steken, in afwachting van een datum voor het hoger beroep. Toen het dossier eindelijk op het bureau van de rechters was beland, was de zaak al verjaard. Adieu.
De beklaagde, die in eerste aanleg veroordeeld was tot twaalf jaar gevangenisstraf – waarvan hij door een fout van het om slechts een paar maanden had uitgezeten – drukte zijn advocaten de hand en wendde zich voor het eerst tot het meisje en zijn ex-vriendin. Hij keek hen een paar tellen vorsend aan en glimlachte.
Om te voorkomen dat het uit de hand zou lopen, moesten de carabinieri hem afvoeren via een gang die eigenlijk gereserveerd was voor rechters. Een lange man met een nietszeggend uiterlijk, die aan de zijkant van de vijfde rij zat en de rechtszaak zwijgend had bijgewoond, stond op. Hij keek een tijdje indringend naar het tot wanhoop gedreven meisje, alsof hij haar pijn tot diep in zijn binnenste wilde voelen, en verliet de zaal.
Hij liep naar de auto die hij twee straten bij de rechtbank vandaan had geparkeerd. Eenmaal achter het stuur zette hij zijn pruik af en verwijderde de nepsnor die hij tijdens de rechtszaak op had gehad, waarna hij zijn bril verving door een jeugdigere zonnebril. Hij verscheurde de valse papieren die hij had gebruikt om het paleis van justitie binnen te gaan; die had hij nu niet meer nodig.
Hij reed naar een woonwijk even buiten het stedelijke gebied. Daar parkeerde hij de auto in een straat met rijtjeshuizen: pasgemaaide gazonnetjes, keurige bloemperken – een bijna idyllische plek. Hij maakte de kofferbak open en pakte een sporttas, die hij over zijn schouder hing.
Eerst liep hij een verkenningsrondje en daarna bleef hij voor een huis staan in de straat die parallel liep aan die waar hij de auto had achtergelaten. Hij haalde een sleutelbos uit zijn zak, maakte de voordeur open en ging het huis binnen. Nadat hij de deur achter zich had dichtgedaan en op het nachtslot had gedraaid, haalde hij de sleutel uit het slot, want dit was niet zijn huis; vandaar dat hij polyethyleen handschoenen droeg.
Hij ritste zijn sporttas open zonder de moeite te nemen het huis te doorzoeken; twee dagen eerder was hij hier ook al geweest, en hij wist dat de eigenaar alleen woonde en geen huisdieren had. Hij trok een elastische bivakmuts over zijn hoofd en begaf zich met trefzekere passen naar de slaapkamer van de pedofiel die nog geen halfuur geleden was vrijgesproken. Hij deed de muurkast tegenover het tweepersoonsbed open en sloot zichzelf erin op.
Om de tijd te doden, haalde hij een stevig, met notenhout ingelegd sieradenkistje uit zijn sporttas. Bij het licht van een kleine zaklantaarn maakte hij het open en bewonderde de inhoud.
Hij glimlachte, stak zijn hand erin en liet de kleine voorwerpen tussen zijn vingers rollen, wat een zacht korrelig, knarsend geluid maakte, als dat van schelpen die over elkaar heen schraapten. In het kistje zaten echter geen schelpen, maar tanden. Mensentanden. De man wapende zich met geduld en wachtte tot de verkrachter thuiskwam.’
Lees verder in
Een steek door het hart | Piergiorgio Pulixi | vertaald door Guanita Milder-Wolbers & Saskia Peterzon-Kotte (originele titel: Un colpo al cuore) | ISBN 9789400518186 | € 22,99 | A.W. Bruna Uitgevers | bestel Een steek door het hart bij je lokale boekhandel of bij bol.com (ook beschikbaar als e-book)
Maak kans op deze thriller!
Namens A.W. Bruna Uitgevers mogen we drie lezers blij maken met een exemplaar van dit boek. Kans maken? Vul dan voor 31 mei 2025 onderstaand mail&winformulier in o.v.v. Een steek door het hart. De winnaars krijgen na afloop van de actie persoonlijk bericht.
Mail & win
