De verborgen kleuren van het leven – bijzonder boek om bij weg te dromen

Ben je op zoek naar een bijzonder boek om bij weg te dromen? We tippen De verborgen kleuren van het leven van de Italiaanse auteur Laura Imai Messina, die al ruim vijftien jaar in Japan woont en haar romans daar dan ook situeert.

In haar nieuwe boek vertelt Laura het ontroerende verhaal van twee jonge mensen die verliefd worden. Bijzondere mensen, want zij ziet veel meer kleuren dan andere mensen en hij is kleurenblind…

Een wereld vol kleur

Mio heeft een bijzondere gave: zij ziet alle kleuren, alle schakeringen en nuances. Middernachtzwart met een vleugje maan, indigo dat naar bosbes ruikt, geel van een rijpe perzik vlak voordat hij geplukt wordt. In het naaiatelier van haar ouders voor bruidskimono’s raakt ze steeds bedrevener in het aanraden van de juiste kleur voor de mooiste dag in het leven.

Aio’s wereld is er juist een van stilte. Hij begeleidt mensen bij het afscheid van een dierbare. Dat hij kleurenblind is maakt zijn werk en leven soms lastig. Als hij de hulp van Mio inroept, worden ze verliefd. Maar Aio is niet helemaal eerlijk over hun ontmoeting.

Lees alvast een voorproefje

We delen alvast een fragment uit De verborgen kleuren van het leven:

‘Er was nog maar een dingetje, een minuscuul smetje dat echter wel steeds groter werd tijdens dat jaar van transformatie: Mio noemde geen kleuren, dat weigerde ze pertinent. Ze vatten het op als iets van voorbijgaande aard (tenminste, in het begin), een toevalligheid. Alleen haar moeder kreeg argwaan.

Ze hield de lekkerste snoepjes achter en stelde Mio steeds weer dezelfde vraag, alsof haar dochter een hondje was dat geen poot wilde geven: ‘Welke kleur heeft deze?’ Na een aarzeling van haar dochter drong Kaneko aan: ‘Welke kleur is dit?’

Het meisje draaide eromheen, noemde het voorwerp, beschreef de vorm en hoe het gebruikt moest worden en verzon er zelfs een verhaaltje omheen. Maar haar moeder wilde de kleur horen, dat aspect dat zo’n centrale rol speelde in het dagelijks leven van hun familie: filteren, spoelen, uitwringen, in de zon hangen, naaien, strijken, en ‘o!’, bewonderen.

Het veelkleurige zakje met snoepjes bleef als berisping goed in het zicht in de keuken hangen. Kaneko’s bezorgdheid stak weer de kop op: wie was haar dochter? Als Mio niet zei welke kleur iets had, bestond dat iets niet voor haar moeder.

‘Mama, wil je mijn jurk dichtritsen?’
‘Welke kleur heeft je jurk?’
‘Mama, de stippeltjesjurk!’
‘Welke kleur heeft de stippeltjesjurk?’

Alleen met eten hield ze zich in, als de dood dat het meisje, koppig als ze was, zou sterven van de honger. ‘Er zijn hier in huis zoveel kleuren, misschien raakt ze er wel van in de war,’ probeerde oma Yōko het te vergoelijken, want zij had al vanaf het begin helemaal niet zo’n haast gehad om haar kleindochter te horen praten. Sterker nog, als het aan haar had gelegen, had ze het meisje graag nog wat langer klein gehouden.

‘Het is belachelijk!’ antwoordde Kaneko. ‘Hoe kan het nou dat ze alle soorten groenten bij naam kan noemen, maar nooit zegt dat de appel rood is? Hij is groot, glad en zelfs sappig, dat zei ze gisteren nog: sappig!, maar rood zeggen kan ze niet. Het is een belediging, ze doet het gewoon expres!’

‘Op deze leeftijd halen ze nog geen streken uit, Kaneko. Laat haar met rust, je zult zien dat ze vroeg of laat alles zegt,’ opperde oma. Toch had Kaneko in een ding gelijk: Mio deed het expres. Maar ze deed het niet om haar dwars te zitten: het laatste wat ze wilde, was haar moeder verdrietig maken.

Het gebeurt vaak dat we een soort beschermingsdrang ontwikkelen voor de dingen waar we het meest van houden. En tegelijkertijd ontstaat er ook een soort weerstand tegen de manier waarop iedereen ermee omgaat.

Op die nerveuze manier leerde Mio de kleuren aan. Ze leerde ook de woorden, maar dat waren niet dezelfde woorden als die van de andere kinderen. Ze leken al gericht op iets veel groters. Aan de berg gewone zelfstandige en bijvoeglijke naamwoorden voegde Mio rare woorden toe.

Ontevreden over het effect van ‘meer’ of ‘minder’, van ‘licht’ of ‘donker’, gebruikte ze uitdrukkingen die voor anderen niets betekenden: een jong groen, een azuurblauw van zes jaar oud, een geel dat een rondedansje doet, het blauw van een avondlucht vol sterren. Het waren woorden die met haar meegroeiden en die volwassenen toeschreven aan de vrolijke chaos van iemand die een andere taal dan zijn moedertaal leert.

‘Het is verbluffend,’ mompelden sommige mensen tegen Kaneko en haar moeder, ‘dat ze op haar leeftijd het Japans al zo goed beheerst!’ Eerst was ze stom geweest en nu was ze het meest welbespraakte meisje van alle buurtkinderen.

Kaneko’s opluchting duurde maar een paar dagen. Ze begon haar weer snoepjes te geven, maar die hield Mio nu in haar hand en dan bedankte ze haar met gebogen hoofd, waarna ze ze in haar zak stopte zonder ze naar haar mond te brengen. Ze leek helemaal niet blij met het geschenk, want ze voelde de chantage.

Niemand vermoedde het, maar voor Mio was dit het tweede immense compromis in haar piepjonge leventje. Op dat moment had ze al ontdekt dat als een woord zo irritant veel verschillende dingen kon aanduiden, er ook een manier was om het te bevrijden: je hoefde er alleen maar andere woorden aan toe te voegen om verscheidenheid te creëren.

Dus ook als een zin een beetje krom begon, gooide ze die een beetje om en wist de boel dan alsnog recht te breien. Dat ging in feite ook zo met verf: die kon je dikker maken of aanlengen met water om de kleur te veranderen.

‘Welke kleur is dit, Mio?’
‘De kleur van een rijpe druif met een dunne schil.’
‘En dit?’
‘Middernachtzwart met een vleugje maan.’
Iedereen vond de uitdrukkingen die ze aan geel en aan grijs plakte grappig, maar haar moeder werd er gek van.’

De verborgen kleuren van het leven | Laura Imai Messina | vertaald door Saskia Peterzon-Kotte (oorspronkelijke titel: Le vite nascoste dei colori) | ISBN 9789056727130 | € 23,99 | uitgeverij Signatuur | bestel bij je lokale boekhandel of via deze link bij bol.com (ook verkrijgbaar als e-book)

De telefooncel aan de rand van de wereld

Tegelijk met dit nieuwe boek verschijnt er ook een nieuwe editie van Laura’s eerste boek, dat in eerste instantie is verschenen als Dingen die we toevertrouwen aan de wind, maar nu de titel De telefooncel aan de rand van de wereld heeft gekregen.

Yui is een jonge vrouw die bij de tsunami van 2011 haar moeder en haar dochtertje is verloren. Sindsdien weet ze niet goed hoe ze verder moet met haar leven. Terwijl ze worstelt met haar verdriet, hoort ze het verhaal van een oude man die een kapotte telefooncel in zijn tuin heeft gezet.

Op die plek lukt het mensen die een geliefde zijn verloren om met hen te communiceren via de wind en zo enigszins om te gaan met hun verlies. Terwijl het nieuws van de telefooncel zich verspreidt, komen mensen van steeds verder hierheen om met hun geliefden te kunnen ‘spreken’.

Ook Yui besluit de reis te maken. Maar eenmaal daar, heeft ze niet de moed om de telefoon op te pakken. Maar ze blijft terugkomen, om de mensen te observeren die dat wel kunnen. Dan ontmoet ze Takeshi, een weduwnaar wiens dochtertje niet meer heeft gepraat sinds het overlijden van haar moeder…

De telefooncel aan de rand van de wereld | Laura Imai Messina | vertaald door Saskia Peterzon-Kotte (oorspronkelijke titel: Quel che affidiamo al vento) | ISBN 9789056727307 | € 17,99 | uitgeverij Signatuur | bestel bij je lokale boekhandel of via deze link bij bol.com (ook verkrijgbaar als e-book)