Naar hoofdinhoud Naar navigatie
29 september 2012

De tederheid van mannen – roman van Simonetta Greggio

We blijven vandaag nog even bij de liefde, met de nieuwe roman van Simonetta Greggio, met de prachtige titel De tederheid van mannenDeze link opent in een nieuw tabblad. ‘Een roman over de kleur van de liefde en het Italiaanse dolce vita,’ zo belooft het omslag.

Op een terras in Venetië ontmoet een jonge vrouw, Constance, een oude dame, Fosca. Een toevallige ontmoeting, waaruit een hechte band voortvloeit. Fosca vertelt Constance over haar leven, en in het bijzonder over de mannen die daarin een rol speelden.

Constance begeleidt Fosca op een laatste reis naar VenetiëDeze link opent in een nieuw tabblad. Nadat Fosca daar is gestorven, blijkt dat ze Constance tot haar erfgename heeft gemaakt. Bij het ordenen van de nalatenschap treft Constance een dagboek aan. Dan ontdekt ze dat hun ontmoeting minder toevallig was dan ze had gedacht…

Een fragment uit De tederheid van mannen

‘Mijn ontmoeting met Fosca was als een blikseminslag geweest. Aan het eind van een voorjaarsmorgen, precies drie jaar geleden, was ik in Venetië. Het Canal della Giudecca baadde in een licht zo fel dat het pijn deed aan je ogen. De eerste zwaluwen zwierden door de hemel, heel hoog.

Ik zat op het terras van een heel eenvoudig restaurant in de Calle del Vento. Voor me stond een fles witte wijn, en er lag een stapel kranten. Ik wachtte op een schaal gefrituurde vis, het tafelkleed wapperde in het koele briesje, mijn haren vielen voor mijn gezicht. Ik was moe en kalm.

Een oude dame met wit haar kwam naast me zitten, een glas witte wijn in de hand. Ze legde een stapel kranten voor zich op tafel. Ze bestelde gefrituurde vis.
Zij keek naar mij, ik keek naar haar.

We zaten lang te praten, totdat onze handen, onze voeten koud waren geworden. Leeftijd is niets dan een facet van het zijn. Dat heeft zij me die dag geleerd. De schemering viel in, ineengedoken zijn we blijven zitten op de stenen trappen tussen de stad en de haven, op de grens van het vasteland en de waterstad.

Het geheugen reconstrueert dialogen, op het gezicht van iemand die gestorven is de uitdrukkingen van toen hij nog leefde; maar wat we de vorige dag tussen de middag hebben gegeten, dat herinneren we ons niet. Tijdens die eerste ontmoeting zei ze, haast letterlijk:

‘Houd van ze, van uw vrienden, uw geliefden, houd van ze met alle kracht waarover u beschikt, leg er al het mooiste in wat u in zich hebt. Wanneer u zo oud bent als ik, zult u uzelf kwijt zijn, want weinig mensen zullen u hebben gekend toen u jong en mooi was, voor iedereen zult u een oude dame zijn. Het ergst van de ouderdom is niet het verliezen van kracht, maar het verlies van diegenen van wie je houdt.’

Fosca vertelde me dat ze naar Venetië was gekomen voor een laatste afspraak. Een dag of tien geleden, in het prille voorjaar, zijn we op weg gegaan voor diezelfde reis.

We waren snel klaar met het inladen van mijn kleinemeisjesbagage en de hertoginnenkoffer van Fosca in haar auto, een tweedehands Silver Shadow 1974, die uiteindelijk minder duur was geweest dan een nieuwe Mercedes; een auto die het om nogal onbegrijpelijke redenen laat afweten en het om even onbegrijpelijke redenen weer gaat doen. In dat opzicht vertoonde hij wel enige overeenkomst met ons, met Fosca en mij.

Die Rolls was een impulsaankoop geweest, en Fosca had hem per cheque betaald nog geen tien minuten nadat ze hem had gezien in de showroom van een dealer waar hij al duizend jaar stond te verstoffen: ‘Je moet weten, schatje, dat je het je op mijn leeftijd kunt veroorloven om grillen ‘spontaan opkomende liefde’ te noemen.’

Fosca zei dat het beeldje Spirit of Ecstasy ‘voor haar een mascotte, een beschermengel’ was, een fetisj waaraan ze bovennatuurlijke kracht toekende.

We zochten de kaarten op die we nodig zouden hebben, tankten benzine en vulden de olie bij. In de achteruitkijkspiegel verwijderde de Eiffeltoren zich in een avondtoilet van lichtjes. De lichtbundel reisde een hele poos met ons mee in de lucht, van de Porte d’Italie naar de ring, waar de snelweg naar het zuiden afslaat. Ik zat achter het stuur, zij praatte tegen me.

Met een oude Zippo, die ze uit haar tas had gehaald, stak ze een sigaret op. Daarvóór had ik Fosca nog nooit zien roken. Ze klapte het ding dicht als om te benadrukken wat ze deed. Ik moest om haar lachen, soms gedroeg ze zich als een jong meisje. Vaak was ze veel priller dan ik mezelf toesta te zijn.’

Ga verder mee op reis in

De tederheid van mannen | Simonetta Greggio | vertaald door Marianne Kaas | ISBN 9789044512205 | uitgeverij De Geus | bestel De tederheid van mannen via deze link bij bol.comDeze link opent in een nieuw tabblad

2 reacties

  1. Rene Moelee schreef:

    Helemaal ontroerd door de prachtige zin die Fosca uitspreekt in dit boek.

    Het ergst van de ouderdom is niet het verliezen van kracht, maar het verlies van diegenen van wie je houdt.’

    Als je dit kunt schrijven dan snap je waar het over gaat. Prachtig

  2. Kitty Mertz schreef:

    Ik kreeg het op mijn verzoek voor mijn verjaardag; ohhhhhhh wat is het een prachtig boek en ja… die zin die Fosca uitspreekt, heeft ook mijn hart heftig beroerd…

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Welkom op Ciao tutti, hét startpunt voor inspiratie uit en over Italië. Reis elke dag even mee naar Italië, om te genieten van prachtige plekken in de laars, van de Italiaanse keuken en van de Italiaanse taal.

autohuur italië
Bol AlgemeenBol Algemeen