Suzanne Vermeer schreef een meeslepende winterthriller, met de Italiaanse bergen als decor. Namens A.W. Bruna Uitgevers mogen we alvast een fragment uit Ingesneeuwd delen én drie lezers trakteren op dit nieuwe boek!
Manouk vertrekt met vier collega’s naar de Italiaanse Alpen voor een midweek skiën, wellness en – hopelijk – een betere samenwerking. Want op kantoor is de spanning om te snijden. Maar zodra ze arriveren, sluit een hevige sneeuwstorm hen af van de buitenwereld. Al snel blijkt dat niet alleen het weer hen in de greep houdt…
Wanneer een van hen dood wordt aangetroffen in de vakantievilla, is niemand meer te vertrouwen. Verdacht gedrag, onuitgesproken conflicten en oude geheimen komen boven terwijl de sneeuw maar blijft vallen. Maar dan wordt buiten nóg een lichaam gevonden…
Lees alvast een fragment
‘De sneeuwstorm is voorbij. Traag rijst de zon boven de bergkam. Beneden in het dal komt alles langzaam tot leven. Op de hellingen rijden bully’s over de skipistes om ze opnieuw te prepareren.
De straten van Sestriere worden sneeuwvrij gemaakt en de terrassen worden klaargezet. Bij de liftstations zijn mensen bezig om de gondels gereed te maken voor de toeristen. Ze fluiten en lachen. Vandaag zal het nog rustig zijn, maar morgen kunnen de wintersporters weer naar boven om te skiën.
In de bergen zijn de grillig gevormde rotsen verdwenen onder een dikke laag sneeuw. De weg die langs de hellingen kronkelt, is niet langer zichtbaar. Als je goed luistert, hoor je de takken van de dennen zuchten onder het gewicht. Ze kraken zachtjes, maar breken niet af. Op een enkele na. De wereld lijkt hier tot stilstand te zijn gekomen, alleen smalle rookpluimen verraden dat er mensen schuilen in de ingesneeuwde huizen die her en der verspreid op de hellingen staan. Veilig en warm, wachtend tot ze weer de weg op kunnen.
Een steenarend zweeft over de Alpen, op zoek naar een prooi in deze witte wereld. Plotseling vertraagt zijn vleugelslag. De vogel blijft hangen boven een ravijn. Er ligt iemand. Een man. Zijn ski-jack is doordrenkt met bloed.
[…]
Ik haal een wollen trui van het hangertje, eentje die ik zelden draag omdat ik hem te warm vind, maar hij is perfect voor een paar dagen skiën. Nadat ik de trui heb opgevouwen, leg ik hem in mijn koffer. Een donkerblauw exemplaar van de kringloop dat precies zeventig bij vijftig bij dertig centimeter is. Dat is de maximale afmeting die mijn collega’s en ik mogen meenemen van Manja.
Zes dagen geleden viel het woord ‘teambuilding’ tijdens het weekoverleg. ‘Een lang weekend Sestriere. Voor degenen bij wie de naam geen bel doet rinkelen, Sestriere is een Italiaans skioord dat vlak bij de Franse grens ligt. Ik heb daar een vakantievilla gehuurd met zes slaapkamers,’ had Manja gezegd.
‘We vertrekken in de nacht van donderdag op vrijdag, en dan gaan we maandag in de loop van de middag weer terug naar huis.’ Manja is de commercieel directeur van Pineapple Factory.
Overvallen door haar voorstel bleef ik een beetje schaapachtig voor me uit staren. Hoe kun je een team van mensen die zo verschillend van elkaar zijn succesvol tot een goed geoliede machine smeden, schoot het door me heen.
Dat red je niet met een paar daagjes skiën en corporate games spelen! Daarna drong het pas tot me door dat we een lang weekend gratis skivakantie aangeboden kregen. Niet dat ik nou zo’n fervent skiër ben, maar tegen een paar dagen gratis op de piste zeg ik geen nee!
‘Kunnen we niet gewoon naar een escaperoom gaan, zoals andere jaren,’ stelde Jessica, onze medior marketingmanager, voor. ‘Dat beviel toch altijd prima? Dan hoef ik ook geen oppas voor mijn katten te zoeken.’
Jessica werkt al tien jaar bij Pineapple Factory. Ze was net zo oud als ik toen ze voor het eerst voet over de drempel zette. Pas getrouwd en vol goede moed, volgens sommige collega’s. Twee jaar geleden is ze gescheiden en sindsdien heeft ze zich op haar werk gestort met een gedrevenheid die de rest van het team het gevoel geeft dat we tekortschieten.
Manja besloot dat we naar Sestière zouden gaan. Volgens haar werd het tijd dat we elkaars sterke en zwakke kanten leerden kennen en oog kregen voor onze valkuilen. Haar uitleg klonk alsof we ons moesten voorbereiden op een lange therapeutische sessie in de sneeuw.
Ik had dan ook bijna alsnog een opkomend griepje geveinsd, als ze me niet diezelfde middag in het keukentje van ons kantoor had aangeschoten. Terwijl ik de koffiemachine opdracht gaf om een espresso te maken, kwam Manja naast me staan.
Ze observeerde mijn handelingen een poosje en zei toen: ‘Jouw inbreng in dit team bevalt me, Manouk. Je hebt goede ideeën en je ben in staat om out of the box te denken. Volgens mij eindigt jouw jaarcontract volgende maand. Ik zou je graag een vast contract aanbieden, maar dan als medior marketingmanager.’
Ik liet het kopje zowat uit mijn handen glijden. ‘Dank je,’ zei ik totaal overdonderd. Een vast contract is al geweldig, maar ik heb amper een jaar ervaring als junior en dat is eigenlijk veel te weinig voor een dergelijke promotie. En toch kreeg ik die!
Ik vergat Manja te vragen wat het ging betekenen voor mijn salaris, of voor mijn relatie met Jessica. Zij wordt namelijk al jaren aan het lijntje gehouden met de belofte van een promotie.
‘Geen dank, het is je eigen verdienste. Maak voor mij ook maar zo’n espresso.’ Na die woorden liep ze naar haar kantoor. Kennelijk was ik behalve medior manager ook koffiejuffrouw geworden. Typisch Manja.
Als laatste leg ik een boek boven op mijn trui en ik sluit de koffer. Het is tijd om naar buiten te gaan. Manja kan elk moment voor mijn deur staan en ze houdt niet van wachten.
In de hal pak ik een kort metallic rood pufferjack van de kapstok dat ik gisteren bij een sportwinkel kocht, samen met een zwarte skibroek. Ik viel voor de rode kleur. Ook met het idee dat ik daarmee goed zichtbaar zou zijn in de sneeuw, want zo’n geweldige skiër ben ik niet. De laatste keer dat ik op de latten stond, eindigde ik in het gips.
Het is koud buiten. Niet winters koud, maar waterkoud. Met mijn handen diep in de zakken van mijn jas gestoken hip ik van mijn ene op mijn andere been om een beetje warm te blijven. Ik ben moe en dan krijg ik het altijd koud. De woonkamers van de flats aan de overkant zijn donker, op een enkele na, en ook mijn buren liggen al op bed. In de verte slaat een torenklok één uur.
Het geluid is nauwelijks weggestorven of er rijdt een rode Volvo de straat in. Dat moet Manja zijn. De wagen houdt voor mijn deur stil. Het raampje aan de passagierskant glijdt naar beneden en Manja buigt zich over de middenconsole. ‘Leg je bagage maar achterin.’
‘Oké,’ zeg ik en ik open de achterbak. Er ligt een Louis Vuitton-koffer. Smetteloos, zonder stickers of oude bagagelabels. Ik leg mijn oudje ernaast.’
Lees verder in
Ingesneeuwd | Suzanne Vermeer | ISBN 9789400517721 | € 17,50 | A.W. Bruna Uitgevers | bestel Ingesneeuwd bij je lokale boekhandel of via deze link bij bol.com (ook beschikbaar als e-book)
Maak kans op deze winterse thriller!
Namens A.W. Bruna Uitgevers mogen we drie lezers trakteren op dit nieuwe boek. Kans maken? Vul dan voor 1 november 2025 onderstaand mail&winformulier in o.v.v. Ingesneeuwd. De winnaars krijgen na afloop van de winactie persoonlijk bericht.
Mail & win
