De grote vraag bij Italiaanse mannen luidt als volgt: zijn ze onder te verdelen in de drie bovengenoemde categorieën of hebben ze stiekem allemaal alle drie de beschrijvingen in zich? Of nemen ze naar gelang de situatie steeds een andere rol aan? Gedragen ze zich op straat als macho’s, in bed als meesterminnaars en als ze je eenmaal hebben veroverd als moederskindjes?
Italiaanse mannen zijn wonderlijke mannen, zo constateert ook journaliste Pauline Valkenet nadat ze in RomeDeze link opent in een nieuw tabblad is gaan wonen. Ze raakt geïntrigeerd door vrolijk flirtende charmeurs en door ijdeltuiten die uren voor de spiegel staan. Ze gaat uit met macho’s die bij nader inzien onder hun moeders rok blijken te zitten. Haar getrouwde collega’s verslijten hordes minnaressen en komen daar schijnbaar moeiteloos mee weg.
Speurtocht naar charmeurs
Gedreven door nieuwsgierigheid wil Pauline Valkenet de mannen van Italië doorgronden. Wat zit er allemaal achter die stijlvolle façade van elegante zonnebrillen en scherp geschoren sikjes?
Ze begint een boeiende speurtocht die haar kriskras door het land voert: naar een schoonheidswedstrijd voor mannen, een hoerenbuurt in Rome, een school voor schoonmoeders en een parkeerplaats vol vrijende Napolitanen. Nederlandse vrouwen die in Italië wonen, vertellen over de inheemse heren. Ook modeontwerper Valentino, voetballer Luca Toni, sociologen, seksuologen en tal van andere Italiaanse mannen komen aan het woord.
In het geestige boek Macho’s, moederskindjes, meesterminnaars? – Italiaanse mannen onder de loepDeze link opent in een nieuw tabblad duikt Pauline Valkenet achter de clichés. Ze doet uit de doeken of de mannen in Italië echt zo romantisch zijn en ontcijfert hun drang naar uiterlijke schoonheid. Ze legt uit hoe het komt dat er zoveel moederskindjes rondlopen en wat dat met de liefde doet. Tot slot onthult ze of Italiaanse mannen nu werkelijk zulke meesterlijke minnaars zijn.
Een fragment uit Macho’s, moederskindjes, meesterminnaars?
’s Ochtends ga ik naar kapper Michele, die een goedlopende zaak vlak bij het Colosseum heeft. Michele is een man van negenenvijftig jaar, een kop kleiner dan ik en hij knipt me al jaren. Als ik hooggehakt en in een rokje binnenstap, kijkt hij naar mijn benen en zegt: ‘Pauline, wat heb jij prachtige enkels. Dat valt me nu pas op.’
’s Middags ga ik aan het werk. Cameraman Roberto begroet me en zegt: ‘Hoe komt het toch dat jij met de jaren alleen maar mooier wordt?’ ’s Avonds ben ik voor de buik, billen en bovenbenen in de sportschool. Achter de balie staat fitnessleraar Gianni, die me begroet met: ‘Ciao, bella! Wat is het toch altijd een vreugde om jouw glimlach te zien!’
Complimenten. Italiaanse mannen zijn er scheutig mee. Naast hun secondelange blikken waarmee ze het vrouwelijk schoon van top tot teen opnemen, zijn daar altijd die complimenten. Of de heren nu jong of oud zijn, beeldschoon of zo lelijk als de nacht, de dame in kwestie nooit eerder hebben gezien of al jaren kennen: een complimentje moet worden gemaakt. Die over de mooie ogen is inmiddels ronduit afgezaagd. Een beetje man bedenkt iets beters: pluimpjes over de glanzende huid, de slanke handen of de mooie nek.
Als een Italiaanse man een compliment wil geven, vindt hij altijd wel iets om een vrouw lof toe te zwaaien. Zo was de agent op het politiekantoor in Rome, waar de blonde en blauwogige Martha aangifte kwam doen van diefstal van haar portemonnee, duidelijk onder de indruk van mijn Amsterdamse vriendin. Op het moment dat zij klaar was met het invullen van het noodzakelijke papierwerk, riep hij enthousiast: ‘Ooooh, mevrouw! Wat heeft u een práchtige handtekening!’
Diezelfde Martha raakte bevriend met een charmante antiekhandelaar van in de vijftig, die haar op een avond uitnodigde voor een drankje op een dakterras met een spectaculair uitzicht over Rome. Toen zij twijfelde, drong hij aan. ‘Toe, ga nou mee, ik wil zo graag even van dat prachtige uitzicht genieten.’
Eenmaal op het dakterras ging hij tegenover haar zitten, met zijn rug naar de stad toe.
‘Wat ga jij nou verkeerd om zitten?’ vroeg zij verbaasd.
‘Ik zit niet verkeerd om,’ antwoordde de antiekhandelaar. ‘Dat prachtige uitzicht waar ik van wil genieten, ben jij.’
Tja, en dan vergeef je deze Italiaanse man alles wat hem ook maar te vergeven valt. Maar of dat voor elke Italiaanse man geldt? Reden genoeg om de Italiaanse mannen dus eens extra onder de loep te nemen. Zeker vandaag, want op 19 maart (de naamdag van de heilige Jozef) wordt in Italië VaderdagDeze link opent in een nieuw tabblad gevierd.
Meer lezen over macho’s, moederskindjes, meesterminnaars?
Macho’s, moederskindjes, meesterminnaars? – Italiaanse mannen onder de loep van Pauline Valkenet is te bestellen via bol.comDeze link opent in een nieuw tabblad.
Wat lekker artikel en wat een leuk blog is dit! echt leuk.
Grazie mille Marja, en welkom om dagelijks mee te lezen!
Ik kan wel boeken volschrijven…heb halve dagboeken vol………ik ga nu eerst dit boek van je zoeken..bestellen. Op de fiets halen! Ik ben dus niet de enige ………..
Wat een grappig stuk! Ik ben wel wat nieuwsgierig geworden naar het boek. Ik ben geboren en getogen in Nederland maar woonachtig in Italie en heb een italiaanse vriend. Maar wat ik dan dankbaar dat mijn mannetje geen macho en geen moederskindje is maar een vreselijk lieve, zorgzame man die het hele huishouden zelfstandig draaiende kan houden én altijd net iets te vroeg op afspraken komt 😉 Het is misschien een lot uit de loterij maar ze bestaan echt…ook in Italie! 🙂
Jaren geleden hoorde ik van mijn vriendin die met haar vader naar Italië was geweest een schokkend verhaal.
Zij kopieerde het kijk/keurgedrag van de mannen aldaar en ze vond het verschrikkelijk, want het voelde voor alsof ze op de markt was geplaatst en de heren kwamen haar keuren.
Ik houd er ook niet van als mannen je met van die zaad schietende oogjes bij kans ontkleden. Ik vind mannen best aardig, maar dergelijk soort gegaap daar word ik niet toeschietelijk van. Wees dan een grote, volwassen jongen en neem de moeite om op een andere manier met mij in contact te komen, maar al die loze complimentjes…..