Ciao tutti – ontdekkingsblog door Italië de beste tips voor Italië
Ciao tutti trakteert vandaag op een fragment uit de intrigerende roman De immigrante, een meeslepend verhaal over de kracht van moederliefde en het vermogen van een gezin om zich waar dan ook thuis te voelen.
New York, de jaren twintig van de twintigste eeuw. Honderdduizenden Italianen maken de oversteek naar het land van de onbegrensde mogelijkheden: Amerika. Zo ook Mama Lucia, een moedige, sterke vrouw, die in haar eentje voor haar grote gezin zorgt, zoals de Italiaanse tradities dat voorschrijven. Verbeten vecht ze voor het geluk van haar kinderen, die ze intenser liefheeft dan ze ooit een man liefhad. Ze deelt oorvegen en ravioli uit en zorgt ervoor dat het leven in de sombere achterbuurt draaglijk blijft.
Een klein voorproefje:
‘Larry bond zijn paard aan een paal dicht bij de loods van de wisselwachter en ging vervolgens op de bank zitten die tegen de loods stond. Aan de andere kant van de weg en als op een vlak scherm geschilderd, kwam de vertrouwde wereld waar hij zo van hield langzaam maar zeker tot leven. De helder verlichte bakkerswinkel lag niet ver van de hoek van 30th Street en zijn versierde citroenijsbar was omringd door kinderen. De panettiere vulde persoonlijk de witgerande papieren bekers met kersrode, bleekgele en glanzend witte porties ijs. Hij bediende de kinderen royaal, want hij was een rijk man, die zelfs de paardenraces bezocht om daar zijn geld te verkwisten.
Naast de bakkerswinkel, in de richting van 31st Street, lag de kruidenierswinkel. De etalages waren gevuld met gele blokken provolone in glanzende, waskleurige zakken, en met prosciutto, vlezige driehoeken die in vrolijk gekleurd papier waren verpakt. Verderop zat de kapper, voor knippen gesloten maar open voor alle soorten kaartspel. Maar zelfs wanneer de winkel was opengesteld voor de kaartspelers, keek de jaloerse kapper goed toe of er ook maar iemand de zaak binnenging met een pasgeknipt hoofd dat niet het stempel van zijn vakkundige schaar droeg. De kinderen knielden op het trottoir en waren nijver als mieren. Bijna onzichtbaar in hun zwarte kleding vormden de vrouwen kleine, donkere heuveltjes voor de ingang van elk grauw appartementsgebouw en uit ieder heuveltje steeg een fluisterend gegons van boos gebabbel op naar de zomerse sterrenhemel.
De op een dwerg lijkende wisselwachter kwam tussen de rails vandaan en zei: ‘Geen treinen meer vanavond, jong.’ Larry maakte zijn paard los, besteeg het en dwong het dier te keren en zijn voorbenen hoog in de lucht te gooien. Toen het paard zich op zijn achterbenen hoog in de lucht verhief, leek de rij woonkazernes die de westelijke muur van de stad vormde, als een soort zeildoek naar Larry over te hellen. In het open raam van zijn eigen huis, op de bovenste verdieping recht tegenover hem, zag Larry een donkere gestalte; dat kon niemand anders zijn dan zijn broertje Vincent.
Larry zwaaide, maar de donkere figuur in het raam beantwoordde zijn groet niet. Hij zwaaide nog een keer. In de muur waren slechts enkele verspreide lichtvlekken te zien. Iedereen was op straat en iedereen keek naar hem. Hij sloeg het paard tegen de hals en reed in galop over de kinderhoofdjes van Tenth Avenue naar de stal in 36th Street.
Eerder die avond, toen het nog schemerde en Larry Angeluzzi zijn paard in St. John’s Park zadelde, maakte zijn moeder, Lucia Santa Angeluzzi-Corbo, tevens moeder van Octavia en Vincenzo Angeluzzi en weduwe van Anthony Angeluzzi, nu de echtgenote van Frank Corbo en moeder van zijn drie kinderen Gino, Salvatore en Aileen, zich klaar om haar lege flat te verlaten, om te ontsnappen aan de verstikkende zomerhitte en de avond in hakketakkend gebabbel met haar buren door te brengen. Maar vooral om op haar kinderen te passen, die in het donker op straat speelden.
Lucia Santa voelde zich vanavond bijzonder op haar gemak. De zomer was altijd een prettige tijd. Dan waren de kinderen nooit verkouden, hadden ze geen koorts en hoefde ze zich al evenmin zorgen te maken over warme jassen, handschoenen, laarzen voor de sneeuw of extra geld voor schoolvoorzieningen. Iedereen probeerde de avondmaaltijd zo snel mogelijk te laten verlopen om te kunnen wegglippen uit de bedompte kamers en mee te leven met de gebeurtenissen op straat, waar geen ruzies voorkwamen. De woning was gemakkelijk schoon te houden, want ze was vrijwel doorlopend leeg. Maar voor Lucia Santa was het het allerprettigste dat haar avonden vrij waren, aan haar toebehoorden. De straat was de plaats waar men elkaar ontmoette en de zomer was de aangewezen tijd om van de buren vrienden te maken. Haar zware, ravenzwarte haren lagen in een knot achter op haar hoofd en ze droeg een schone, zwarte japon. Ze nam de rugloze keukenstoel en liep de vier trappen af om een plaatsje op de straat te zoeken.
Je zou kunnen zeggen dat elke woonkazerne een eigen dorpsplein had en ieder plein zijn eigen groepje vrouwen, allen in het zwart gekleed. Ze zaten op de krukken en kisten en deden meer dan alleen maar babbelen en roddelen. Ze praatten over vroeger, debatteerden over moraal en sociale wetten, maar altijd hadden de sociale en morele omstandigheden in het bergdorp in zuidelijk Italië, waaraan zij vele jaren geleden ontsnapt waren, de voorrang.
En hoe genoten zij van hun geliefde fantasieën! Zoals: hoe zouden de zaken staan als hun strenge vaders door het een of andere wonder naar hier konden worden overgebracht en ze geconfronteerd werden met de moeilijkheden waar zij elke dag opnieuw voor gesteld werden? Of hun moeders, met de snel uitschietende, grove handen? Wat zou er gegild en geschreeuwd zijn als zij als dochters hadden gedurfd wat deze Amerikaanse kinderen durfden? Indien zij het al gewaagd hadden.’
De immigrante | Mario Puzo | ISBN9789401603003 | € 15,- | Xander Uitgevers | bestel De immigrante via deze link bij bol.com
Win een exemplaar van De immigrante!
De winactie is helaas afgelopen. Karin Clardij, José Mertens, An Lathouwers, Lily Van den Dobbelsteen en Dini Smeding krijgen een exemplaar van het boem thuisgestuurd.
