Vroegboekkorting bij hu openair villages & campings

Via Cappello 23 – Christiaan Weijts

‘Ik verdween tussen de mensen die zich in deze stad als spreeuwenzwermen verspreiden van plein naar plein en van eiland naar eiland. Ik hou wel van Venetië. Soms ben je in een stille steeg en duikt verderop een wandelaar op, die even plotseling als spoorloos weer verdwijnt. Soms tref je een binnentuin achter een poort waar bloemen hun geuren meegeven aan de hitte.

Weliswaar vang je her en der flarden vioolmuziek op en opgetogen stemmen, maar de Venetiaanse vreugde is altijd doortrokken van een merkwaardig soort melancholie. Schoonheid bestaat hier niet zonder triestheid, verval is voorvoelbaar in grandeur. Bekijk je hoe drommen dagjesmensen elkaar fotograferen bij de San Marco dan is het alsof de hoge gebouwen rondom op ze neerzien en verzwijgen dat één ding in elk geval zeker is: dat over honderd jaar niemand op dit plein meer in leven zal zijn.

Massatoerisme en authenticiteit wonen in Venetië samen. Loop je vanuit het volledig door commercie geannexeerde gebied tussen San Marco en Rialto naar Cannaregio of Castello, dan leg je in amper driehonderd meter vier eeuwen af. De kermisachtige gekte van al die drommen idioten die in de stegen langs etalages schuifelen met glassnuisterijen, maskers en juwelen – alsof ze permanent ergens voor in de rij staan – is als bij toverslag verdwenen als je het ghetto in stapt, het plein oversteekt waar wat jongens voetballen en oude mannen op banken toekijken.

Nog stiller is het in de laatste stegen verderop, waar je het witter-dan-witte wasgoed ruikt dat uitgespannen is van gevel tot gevel. Ook de zee kun je nu ruiken, het is altijd weer onverwacht dat ze er, na de laatste nauwe stegen, ineens is: blikvullend, met een koepel zonsondergangsgloed boven zich, de plotseling zo onbeduidende bootjes dragend naar Burano, Murano en het dodeneiland San Michele.

Ik bestelde spaghetti alle vongole aan de Fondamenta Nuova. Ik was erg vroeg, maar rond mij hadden zich al twee stelletjes verzameld, ongeveer van mijn leeftijd, een jaar of dertig. […]

Ik sloot af met een caffè doppio en een grappa, haalde Fleurs koffer op uit mijn hotel en sjouwde hem naar hotel Tivoli. Bij de receptie lag een exemplaar van La Nuova Venezia, met een foto van Luigig Carranero op de voorpagina, nu in een pak met stropdas, rechtop in een gondel. Hij was, zei het bijschrift, vastberaden om de staking vrijdag door te laten gaan, ondanks een tegemoetkoming van het gemeentebestuur, dat volgens het artikel bereid is de gondelloze ochtend in te krimpen tot tien uur.

Gedurende de stakingsdag willen de gondeliers het Canal Grande blokkeren. Hoe komt deze Carranero toch zo pissed? Het lijkt mij lichtelijk onwaarschijnlijk dat louter die waterverkeerskwestie daar debet aan is. Bij zulke figuren vermoed je diepere frustraties…’

Venetië aan het begin van het derde millennium. Acqua alta, de vloedgolven die de kaden steeds vaker blank leggen, is niet de enige bedreiging voor de lagunestad. Toerisme heeft de sprookjesachtige stad verander in een pretpark. De oorspronkelijke bewoners trekken weg en de gondeliers gaan geregeld in staking. Journalist Daniël Schaaf komt verslag doen van zo’n gondeliersstaking, en ontmoet Fleur, een reisleidster. Er lijkt een liefde op te bloeien.

Een heel andere band met Venetië heeft kunsthistoricus Arthur Citroen, die onderzoek doet naar schildersmodellen in de Renaissance. Hij raakt in de problemen als de filmpjes die hij van een van zijn studentes maakt op internet opduiken. Citroen dreigt het slachtoffer te worden van een trial by media, waar Schaaf hem uit denkt te kunnen redden.

Via Cappello 23 is een modern drama over theater, media, privacy, schilderkunst, wetenschap en erotiek, tegen de achtergrond van een steeds sneller veranderende wereld van een stijgende zeespiegel. Bestel het boek hier via bol.com.

Download de gratis Ciao tutti app voor nog meer tips

Een reactie

  1. Als mensen voor de eerste keer in Venetie zijn gaan ze inderdaad naar het San Marco plein en de Rialti brug. Ik ook. Maar tijdens de boottocht met de waterbus dacht ik wel …De volgende keer Venetie moet ik dit anders doen…Hoe weet ik nog niet maar daar kom ik nog wel achter. Venetie vind ik geweldig net zoals Italie ….Ik lees dus met heel veel plezier je blog over Italie…

    Marco

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *