Terugblik augustus: Ciao tutti verhuist naar Maastricht

De maand augustus stond in het teken van inpakken, inpakken en inpakken. Over een paar weken verhuist Saskia – en daarmee ook Ciao tutti – namelijk van Amsterdam naar Maastricht.

Saskia: ‘Voor velen van jullie misschien een verrassende stap, maar gezien mijn Limburgse roots (ik groeide op in Meerssen, vlak bij Maastricht) voor mij een hele logische stap. Mijn éénkamerappartement op de Albert Cuyp was de laatste vijf jaar uitgegroeid tot het hoofdkantoor van Ciao tutti – en hoe heerlijk het ook is om vanuit huis te kunnen werken, op een gegeven moment wil je wel eens een deur dicht kunnen trekken tussen werk, hoe leuk ook, en andere dingen.

Nu woon, werk, slaap, lees en eet ik tussen stapels kookboeken, romans en reisgidsen, notitieboekjes vol aantekeningen, een altijd opengeklapte laptop. Velen van jullie vroegen naar aanleiding van het maandoverzicht van juli naar de indeling van ons kantoor, maar dat kantoor is (of beter gezegd was) dus mijn woonkamer. Verderop in dit artikel zal ik nog een aantal andere vragen van jullie beantwoorden, maar eerst een korte terugblik op wat we in augustus deden.

Inpakken en weggeven
Toegegeven, ik heb ze niet geteld, maar ik denk dat er in mijn woonkamer/kantoor een kleine duizend boeken te vinden waren. Een deel daarvan verhuis ik natuurlijk mee (de eerste tien boekendozen staan al klaar voor de verhuizers), maar een deel besloot ik weg te geven. Een aantal aan goede vrienden en buren, maar een paar stapels reserveerde ik voor de lezers van de nieuwsbrief van Ciao tutti (ontvang je die nog niet, dan kun je je via deze link gratis aanmelden).

De afgelopen maand heb ik zo een aantal lezers blij kunnen maken met een kookboek of reisgids. Ik had alleen niet verwacht dat er zó overweldigend veel reacties zouden komen op dit aanbod. Honderden e-mails stroomden op maandagochtend mijn mailbox binnen.

Het waren er zo veel, dat ik de hele ochtend kwijt was aan het lezen van alle reacties en het matchen met de lijst beschikbare titels. Binnen een à twee uur was elk boek vergeven. Heerlijk om te zien dat al deze Italiëboeken een fijn tweede thuis krijgen!

De hoeveelheid reacties inspireerde mij vooral ook om nog eens met een kritisch oog door mijn boekenkast te gaan. Dat ga ik komende tijd nog doen, dus mocht ik nog een mooie stapel samen kunnen stellen die ik niet mee verhuis, dan lees je dat binnenkort in de nieuwsbrief.

Italiaans Maastricht
Naast boeken uitzoeken en inpakken was ik al een paar dagen in Maastricht om te klussen in mijn nieuwe huis. Daar moet immers een grote nieuwe boekenkast komen voor alle boeken die wél mee verhuizen…

Tussen het klussen en schoonmaken door, ging ik af en toe al even de stad in – met natuurlijk de nodige Italiaanse pauzes. Zo streek ik samen met Ciao tutti-collega Paul en zijn vrouw Lianne neer bij Tomato voor een heerlijke pasta en at ik na een lange dag schroeven en schilderen een goed belegde pizza bij Da Roberto, mijn nieuwe overbuurman.

foto: Tomato Maastricht

De eerste kijkers trakteerden me op een Maastrichts/Italiaans ontbijt bij Van Wyck en op een Italiaanse borrelplank op het bijna Italiaans aandoende terras van het smalste café van de stad (en zelfs van heel het land meen ik), Moriaan.

Als ik straks echt verhuisd ben, dan ga ik uiteraard meer Italiaanse adresjes uitproberen. Ik ken er al heel wat, met onder meer Gio’s Cucina Casalinga, Bocca Lupo, Bancale 61, Vino & Friends, Il Bacarò en Mediterraneo), maar tips zijn altijd welkom!

Ciao tutti’s reiskalender
In augustus staan er altijd maar weinig reizen gepland, met name omdat half Italië dan zelf vakantie viert. Dat kwam dus goed uit met verhuizen, maar nu september is aangebroken begint het weer te kriebelen. Gelukkig reis ik over een paar dagen naar Toscane, voor een aantal nieuwe ontdekkingen in en om Siena en Chiusdino. Later dit najaar staan Levanto, de Cinque Terre, Elba, de Lunigiana, Rome, Terracina en Puglia (met onder meer Monopoli en Lecce) nog op de planning.

Marloes gaat in september naar Val di Fassa, voor onder meer een mooie fietstocht en bergwandeling. Een mooie blogreeks over beide bestemmingen volgt als we weer terug zijn.

Nadine viert nu vakantie in het noorden van Italië. Ze gaat onder meer genieten in Piemonte, Parma en aan het Gardameer, maar de eerste stop op Italiaans grondgebied was in Etroubles, een van de mooiste dorpjes van Valle d’Aosta. Zeker een tussenstop waard als je via deze route naar je vakantiebestemming rijdt!

Een kijkje achter de schermen
Naast veel vragen over Italië krijgen we van jullie ook regelmatig vragen over andere blogzaken. In onze terugblik van juli nodigden we jullie uit jullie nieuwsgierigheid niet te bedwingen en jullie vragen te mailen. In deze terugblik beantwoord ik er alvast een aantal.

Hoe lang ben je gemiddeld met een artikel bezig?
Dat is zeer verschillend, afhankelijk van onder meer het moment van de dag (’s ochtends en ’s avonds schrijf ik veel makkelijker dan ’s middags) en het aantal foto’s. Maar voor een gemiddeld reisartikel van zo’n negenhonderd woorden met circa veertig foto’s, zit ik minimaal een halve dag achter de laptop.

Dan is alle materiaal dus al verzameld: de reis is gemaakt, de plek bezocht, de foto’s gemaakt, de pasta geproefd… Meestal schrijf ik eerst het verhaal, op basis van mijn aantekeningen (die ik nog lekker ‘ouderwets’ het liefst in een notitieboekje maak) en maak ik dan een selectie uit de foto’s. Soms is dat nog wel het lastigste: ik schiet al snel een paar honderd foto’s op een dag, dus dan moeten de leukste/mooiste/beste worden geselecteerd.

Vervolgens verklein ik ze allemaal (zodat ze snel geladen kunnen worden als jullie het betreffende artikel lezen), geef ik ze allemaal een goede naam (zodat ze ook bij zoeken op afbeeldingen tevoorschijn komen in de zoekmachines) en zet ik ze op de juiste plek in de tekst.

Dan ben ik er nog niet, want dan moeten er nog wat technische zaken afgevinkt worden, maar daar zal ik jullie niet in detail mee vermoeien. Maar grofweg is dit het proces. Als ik vroeg begin (en ik start graag echt vroeg, vaak nog voor zessen), dan heb ik voor mijn eerste cappuccino, zo rond tien uur, het artikel af en kan ik tussen de koffie en de lunch het artikel volledig uploaden.

Soms duurt het ook wel eens langer: ik begin ook na vijfhonderd woorden nog wel eens opnieuw omdat ik niet tevreden ben. Maar gelukkig gaat het ook wel eens sneller. Het voorgaande stuk van dit artikel tikte ik bijvoorbeeld in nog geen uur.

Komt er volgend jaar weer een nieuw boek?
Een van de meest gestelde vragen – en een groot compliment, grazie! Het antwoord is waarschijnlijk ja, maar ik wacht nog op de definitieve go van mijn uitgever voor ik het nieuws met jullie deel. Het ticket naar de vermoedelijke bestemming is wel al geboekt, dus als je de reiskalender hierboven bekijkt, kun je wellicht al raden waar mijn nieuwe boek over zal gaan.

Ook Willemijn is met een nieuw boek bezig, een historische roman die zich afspeelt in het oude Rome. Helaas kunnen we ook hierover nog niet veel meer vertellen op dit moment, maar we houden jullie natuurlijk op de hoogte van alle details zodra dat kan!

Wat doet Saskia allemaal en wat doen anderen?
Originele vraag! Ik doe zelf ongeveer 95% van al het werk. Sowieso al het dagelijkse werk: het schrijven van de meeste artikelen, het redigeren en uploaden van artikelen van de andere teamleden en gastbloggers (zodat alle technische zaken aan de achterzijde ook kloppen en eenduidig zijn voor alle artikelen) en – niet onbelangrijk – het beantwoorden van alle mail (en dan moet je denken aan zo’n honderd e-mails per dag, met in het hoogseizoen nog heel wat meer).

Maar ook maak ik alle nieuwsbrieven, plaats ik alle berichten op Facebook (en grotendeels op Instagram), onderhoud ik het contact met uitgeverijen, Italiaanse regio’s en VVV’s, pers- en communicatiebureaus in Nederland en Italië, maak ik de redactionele planning (en houd ik een oogje in het zeil qua deadlines), organiseer ik de reisplanning (zodat alle teamleden de kans krijgen om op reis te gaan) en begeleid ik stagiaires.

Gelukkig kan ik dit overal doen, ook als ik op reis ben. Daar sta ik dan meestal wel extra vroeg voor op, zodat ik na een paar uurtjes achter de laptop alsnog lekker op pad kan om de omgeving te ontdekken.

Hoewel de andere teamleden niet of nauwelijks betrokken zijn bij het dagelijks werk achter de schermen, zijn ze wel allemaal ontzettend enthousiast en betrokken. Net als een aantal trouwe lezers zijn het echte ambassadeurs van Ciao tutti. Ze lezen kritisch mee (voor en/of na publicatie), maken graag hun agenda vrij voor een reis (en het schrijven van mooie artikelen na thuiskomst), dragen ideeën aan voor artikelen en reizen en helpen graag bij het knopen doorhakken (als ik bijvoorbeeld twijfel tussen twee coverfoto’s voor een Special of City Walk, om maar eens iets te noemen).

Voor mij is er niets heerlijkers dan een van hen op pad te kunnen sturen. Als zij op reis zijn en mij foto’s appen, met enthousiaste verhalen, geniet ik bijna nog meer dan als ik zelf op pad ben. Hun passie voor Italië werkt altijd aanstekelijk en ik ben trots op ze dat ze allemaal op hun eigen manier Ciao tutti zo goed vertegenwoordigen en Italië zo mooi vastleggen.

Natuurlijk is zo’n reis niet alleen maar leuk (ook wij hebben natuurlijk te maken met vertraagde of gecancelde vluchten bijvoorbeeld), maar ze staan stuk voor stuk hun mannetje en komen altijd vol verhalen terug. Als ik die in mijn mailbox vind en ze kritisch lees en inplan, zit ik stiekem altijd te glunderen achter mijn scherm. Die vijf procent mag dan in de praktijk weinig lijken, voor mij zijn ze van enorm belang. Zonder deze virtuele collega’s, die slechts op een appje afstand zitten, waar iedereen ook is, zou het toch echt wat saaier zijn.

Dat geldt overigens ook voor jullie, lezers, van wie ik er een aantal bijna denk te kennen door het leuke mailcontact, de lieve complimenten, de fijne interactie op artikelen en nieuwsbrieven, de fijne tips en de enthousiaste ervaringen die jullie met regelmaat delen. Grazie, dat betekent echt heel veel voor me!

Wat is de gekste vraag die je ooit werd gesteld over Italië?
Haha, ik heb in ruim acht jaar bloggen heel wat gekke vragen in mijn mail gehad. ‘Zijn er muggen aan het Gardameer?’ is een vraag die ik altijd met rollende ogen beantwoord (sorry, vraagstellers, maar dit is écht een open deur). Nu beantwoord ik in principe wel elke vraag die in de mailbox belandt, maar mijn hart gaat vooral sneller kloppen van inhoudelijke vragen naar aanleiding van een artikel. Dat is immers waarom ik mijn ervaringen deel.

Dus vragen over welke supermarkt het dichtst bij de camping ligt, muggen en ander ongedierte mogen jullie me besparen, maar inhoudelijke vragen qua bestemming, accommodatie, route of iets dergelijks beantwoord ik graag (en meestal probeer ik dat ook dezelfde dag nog te doen, zodat je niet lang op antwoord hoeft te wachten).

Overigens komen de gekste vragen niet van lezers maar van PR-bureaus. Op de vraag of ik op reis wil naar Corsica, antwoordde ik netjes nee – dat ligt immers niet in Italië en valt daarmee in principe buiten ons geografisch gebied. Het antwoord was: ‘Maar het is toch dicht bij Italië?’

Zo kan ik nog wat meer voorbeelden noemen, recent nog met een reis naar de Canarische Eilanden. De desbetreffende PR-dame dacht dat ik ‘wellicht wel een uitstapje wilde maken’. Helaas voor haar, maar ik houd het toch bij Italië – óf er moet een zeer Italiaanse aanleiding zijn, zoals een unieke tentoonstelling (waardoor collega Mariska en ik eerder Londen en Oxford bezochten).

Ga je altijd gratis op vakantie?
Over gekke vragen gesproken, dit is er ook één die vaak voorbijkomt en die mij altijd even mijn wenkbrauwen doet fronsen. Want nee, we gaan nooit GRATIS op VAKANTIE. Allereerst gaan we op reis, en dat is écht anders dan op vakantie. Want je bent de hele dag door aan het werk, vaak van ’s ochtends (heel) vroeg tot na middernacht. En hoe aanlokkelijk die zwembaden er op onze foto’s altijd uitzien, tijd om een duik te nemen hebben we zelden (en soms alleen voor de foto…).

Niet om te klagen hoor, begrijp me niet verkeerd, maar het is geen vakantie waar je lekker kunt doen en laten wat je wil en wanneer je wil. Er is tijdens persreizen altijd een vol programma, met veel activiteiten. Tijdens elk onderdeel ben je druk met luisteren, aantekeningen maken, foto’s maken (en eventueel al posten op social media)… We zouden soms wel vier paar handen willen hebben tijdens zo’n reis.

Tijdens zo’n persreis wordt reis en verblijf vaak wel vergoed, maar niet altijd. Soms betalen we de vlucht gewoon zelf bijvoorbeeld. Dat het vergoed wordt, betekent overigens ook niet dat we dan jubelend over een hotel schrijven. Soms noemen we het niet, als we er alleen maar zijn om te slapen bijvoorbeeld en we ons niet echt een beeld kunnen vormen. We geven altijd onze eigen mening en we beslissen altijd zelf of we over iets publiceren of niet.

Bovendien gaan we niet alleen op persreis. Dat komt wel voor, maar een groot aantal andere reizen plannen en organiseren we zelf. We boeken dan ons eigen ticket (en dat kan afhankelijk van de bestemming bij Ryanair, Transavia, Easyjet of KLM zijn, gewoon economy class zoals de meesten van jullie denk ik), kiezen onze eigen stops (bed & breakfasts, agriturismi, appartementjes) en maken onze eigen planning. Vaak zeggen we dan niet eens dat we er een artikel over gaan schrijven – of alleen als ze het ons vragen omdat ze nieuwsgierig zijn naar de reden van onze vragen of fotosessies.

Dat geldt overigens ook voor etentjes: natuurlijk worden we wel eens uitgenodigd, maar vaker (en eigenlijk veel liever) ga ik zelf ergens eten en betaal ik netjes de rekening aan het einde van de avond. Als ik enthousiast ben en mooie foto’s heb kunnen maken, schrijf ik er vervolgens graag over, maar soms moet ik ook eerst nog een keer terug om mooie foto’s te kunnen maken. Dan word ik wel eens herkend, maar dan nog geldt: ik ben niet omkoopbaar (en mijn collega’s ook niet). Een gratis glaasje limoncello mag, maar ik kijk wel of andere gasten dat ook krijgen 😉

Overigens werken we af en toe wel samen met verschillende partijen (want alleen al het in de lucht houden van de blog, met bijna vijfduizend artikelen, en het versturen van de nieuwsbrief kosten een flink bedrag per maand), maar dan staat onder aan de blog altijd vermeld dat het artikel is geschreven in samenwerking met die bepaalde partij. Dan heb ik meteen een veelgestelde andere vraag beantwoord, voor ik nog een paar dozen boeken ga inpakken.

Wie weet in een volgende terugblik – die ik in Maastricht zal schrijven – weer wat vragen en antwoorden, dus mail me gerust als je zelf ook een prangende vraag hebt over Ciao tutti. Het kan komende weken soms ietsje langer duren voor je antwoord krijgt, maar ik probeer ook tussen het inpakken door regelmatig even achter de computer te kruipen om jullie vragen te beantwoorden. A presto!’