Het onbekende kind – Donna Leon op haar best

We mogen een voorproefje geven van nieuwste thriller van Donna Leon, Het onbekende kind.

Commissario Brunetti onderzoekt op aandringen van zijn vrouw de dood van de hulp van de plaatselijke stomerij. De man was doof en achterlijk, en lijkt te zijn gestorven door een overdosis slaappillen. Het vreemde is echter dat Brunetti geen spoor van hem kan terugvinden in de bevolkingsadministratie. Langzaam ontrafelt zich het geheim rond de afkomst van de man. Zijn verleden moest ten koste van alles verborgen blijven en zijn jeugd heeft hij moeten doorbrengen in volledige afzondering. Zag hij werkelijk de slaappillen van zijn moeder aan voor snoepjes, of is er meer aan de hand?

Een fragment
‘Om zijn gedachten af te leiden van Patta’s verzoek ging Brunetti naar beneden en vroeg of Vianello zin had om mee te gaan voor een kop koffie. De inspecteur sloeg het dossier dicht dat hij zat te lezen en stond op. Ze liepen naast elkaar over de riva, af en toe uitwijkend voor mensen die hun tegemoet liepen. Vianello praatte over zijn vakantie, die hij had uitgesteld tot november en nu probeerde te regelen.

In de bar maakten ze even een praatje met Sergio, de eigenaar, die nu nog maar een paar dagen per week werkte. Ze bestelden twee koffie, en terwijl ze stonden te wachten, haalde Vianello een folder uit zijn zak en legde die voor Brunetti op de bar. Hij zag een lange strook wit zand, de gebruikelijke palmbomen die zich ernaartoe bogen en in de verte de stranden, net zo wit, van een paar kleine eilanden.

‘Waar is dat?’ vroeg Brunetti, met een vinger tegen een van de bomen tikkend.
‘De Seychellen,’ antwoordde Vianello net op het moment dat Sergio de koffie bracht. Vianello scheurde een pakje suiker open en leegde dat in zijn kopje, waarna hij eraan toevoegde: ‘Daar wil Nadia naartoe.’
‘Je klinkt alsof je dat zelf niet wilt,’ zei Brunetti, terwijl hij suiker door zijn eigen koffie roerde.
‘Ik wil het ook niet,’ antwoordde Vianello.
‘Maar je hebt deze,’ zei Brunetti, die zijn lepel schoonlikte en ermee tegen de folder tikte.
‘Die heeft Nadia gehaald,’ verduidelijkte Vianello.
‘En jij loopt ermee rond.’

Vianello nam een slok koffie, draaide het kopje twee keer rond en dronk het leeg. Hij zette het op het schoteltje en zei: ‘Ik loop ermee rond, maar ik loop ook rond met de bon voor het hotel in Umbrië dat we voor de eerste twee weken van november hebben gereserveerd.’
‘Kun je die reservering annuleren?’ vroeg Brunetti.

Vianello haalde zijn schouders op. ‘Ik denk het wel. Nadia heeft met de eigenaar op school gezeten, en die weet hoe raar mijn rooster kan lopen. Maar ik wilde graag dat de kinderen het zouden zien.’
‘Om een speciale reden?’ vroeg Brunetti.
‘Omdat het een echte boerderij is. Niet zo’n tent met een ezel in de wei en waar ze je appels verkopen om aan dat beest te geven,’ zei Vianello vol minachting. ‘Ze hebben
koeien en schapen en kippen, al die dieren waarvan mijn kinderen denken dat ze in de televisie leven.’
‘Kom op, Lorenzo,’ zei Brunetti met een glimlach, ‘daar zijn ze een beetje te oud voor.’
Vianello lachte. ‘Dat weet ik. Maar die dieren kennen ze alleen maar van tv. Hoe moet een stadskind weten wat een dier is en wat het doet en hoe het is om het land te bewerken?’

‘Vind je dat belangrijk dan?’ vroeg Brunetti.
‘Natuurlijk is dat belangrijk,’ zei Vianello, misschien te fel.
‘Dat weet je zelf ook. Iedereen zegt altijd dat we respect voor de natuur moeten hebben, maar als kinderen die nooit te zien krijgen, hoe moeten ze er dan respect voor hebben? Het enige wat ze krijgen, zijn wat rare ideeën die de televisie ze geeft.’
‘Dat is de taak van de televisie, denk ik,’ merkte Brunetti op.
‘Wat?’
‘Mensen rare ideeën geven,’ zei hij, en vervolgens vroeg hij: ‘Wat ga je doen?’ Hij kende Vianello’s vrouw en het verbaasde hem dat ze met dit idee was gekomen. ‘Weet je zeker dat Nadia naar de Seychellen wil?’

Vianello vroeg Sergio om een glas kraanwater en hield zijn mond tot de barman het voor hem neerzette, waarna hij zei: ‘Ze heeft die folder gehaald en zei dat het heerlijk zou zijn om weg te kunnen van de kou.’ Hij dronk het water op en zette het glas weer neer. ‘Klinkt dat niet alsof ze ernaartoe wil?’
Hij keek Brunetti niet aan toen hij dat vroeg.
‘Ga je me de echte reden nog vertellen?’ vroeg Brunetti tot Vianello’s – en misschien ook zijn eigen – verrassing. ‘Waarom jij er niet naartoe wilt?’
Voor Vianello kon protesteren, zei Brunetti: ‘Ja, ik weet het: de kinderen moeten de natuur leren kennen.’

Vianello pakte zijn glas en zag tot zijn verrassing dat het leeg was. Hij legde twee euro op de bar en draaide zich om naar de deur.
Ze liepen samen terug naar de Questura. Brunetti had zijn vraag gesteld en wachtte tot zijn vriend iets zou zeggen. Er voer een boot pruttelend voorbij. Voorop stond een bruingevlekte hond, blaffend van vreugde om de voorwaartse beweging van de boot.’

Lees verder in

Het onbekende kind | Donna Leon | vertaald door Theo Scholten | uitgeverij Cargo | bestel Het onbekende kind via deze link bij bol.com