Inverno – een poëtische winter dankzij Fabrizio De André

Saskia: ‘Fabrizio d’Andrè, de beste Italiaanse cantautore (liedjesschrijver/zanger), was eigenlijk een dichter. Toen ik zijn stem voor het eerst hoorde, op een pleintje in Siena waar in afwachting van een concert een paar van zijn nummers werden gedraaid, was ik betoverd.

Niet alleen door zijn warme stem, maar vooral door de prachtige teksten, de mooie woordcombinaties die De Andrè wist te maken. Ik vond het oprecht jammer toen de cd werd stopgezet en de live band zijn opwachting maakte.

Sindsdien luister ik zeer regelmatig naar De Andrè’s gedichten op muziek (het woord liedjes doet hem echt te kort) en vandaag laat ik jullie graag kennismaken met zijn poëtische Inverno.‘

Sale la nebbia sui prati bianchi
come un cipresso nei camposanti
un campanile che non sembra vero
segna il confine fra la terra e il cielo.

Ma tu che vai, ma tu rimani
vedrai la neve se ne andrà domani
rifioriranno le gioie passate
col vento caldo di un’altra estate.

Anche la luce sembra morire
nell’ombra incerta di un divenire
dove anche l’alba diventa sera
e i volti sembrano teschi di cera.

Ma tu che vai, ma tu rimani
anche la neve morirà domani
l’amore ancora ci passerà vicino
nella stagione del biancospino.

La terra stanca sotto la neve
dorme il silenzio di un sonno greve
l’inverno raccoglie la sua fatica
di mille secoli, da un’alba antica.

Ma tu che stai, perché rimani?
Un altro inverno tornerà domani
cadrà altra neve a consolare i campi
cadrà altra neve sui camposanti.

la nebbia > de mist

il prato > het grasveld, de wei

il camposanto > de begraafplaats

il confine > de grens

l’alba > de zonsopkomst

la cera > de was

la stagione > het seizoen

il biancospino > de meidoorn

il sonno > de slaap

secoli > eeuwen