Van meters sneeuw tot lentekriebels

Gastblogger Jeannette Kalfsterman vertelt ons regelmatig over haar Italiaanse avontuur. Centraal in haar blogreeks staat de historische watermolen La Fenella: un posto magico, een magische plek – het domein voor ontspanning en inspiratie in Le Marche.

Om hun droom – de voltooiing van La Fenella – te verwezenlijken, hebben Jeannette en haar man René twee jaar gescheiden geleefd. René werkte in Italië aan de renovatie van La Fenella en vorig zomer is ook zoon Floris geëmigreerd. Jeannette woont en werkt afwisselend in Nederland en Italië.

Knus ingesneeuwd
Jeannette: ‘De regio Le Marche ligt tussen de Apennijnen en de Adriatische Zee en heeft een heerlijk mediterraan klimaat. Het voorjaar begint al vroeg en de zomer loopt door tot ver in september.

Vaak is ook het najaar prachtig en kan het tot in november mooi zonnig weer zijn. In de winter kan er sneeuw vallen en dan kan er in de buurt van La Fenella worden geskied, op de Monte Catria, een klein charmant gebied.

Ons was verteld dat er slechts één keer in de twaalf jaar sprake zou zijn van zware sneeuwval. Helaas hebben wij hebben het nu al twee jaar op rij mogen meemaken. Vorig jaar januari was de eerste keer. Ik was toen in Nederland en heb het via foto’s en verhalen op afstand mogen meemaken.

Dit jaar was ook ik aan de beurt. Afgelopen februari zou ik voor een weekje even naar La Fenella gaan. Even wat quality time tussendoor, want vanaf begin april zou ik weer voor langere tijd in Italië zijn. De week startte met heerlijk zonnig weer en mooie blauwe luchten, maar al snel draaiden de weersverwachtingen om naar sneeuwval.

René vertelde dat het goed was om ons voor te bereiden en boodschappen in te gaan slaan in Pergola. Ik was ondertussen gestart om appartement Costa Conero van een frisse witte laag verf te voorzien en gezien de grootte van dat appartement (140 vierkante meter) kon ik alle tijd gebruiken. Ik gaf dan ook aan dat de boodschappen vast de volgende dag ook nog wel gehaald konden worden. Zo snel zou het met de sneeuwval toch niet gaan? Dat werd – zo weet ik nu – een grote misrekening van mijn kant.

Al snel begon het te sneeuwen. ’s Avonds besloten we nog even gezellig met z’n tweeën te gaan eten bij Piccolo Ranch, gerund door ‘grande’ Angelo en Orietta. Daar stonden we voor een dichte deur; ze waren gesloten. ‘Mamma mia, che disastro,’ werd er geroepen. ‘Wat doen jullie nu buiten de deur? Kom snel binnen!’

Daar had de familie net samen gegeten. En ondanks onze protesten dat we thuis wel gingen eten, werd er voor ons snel een tafeltje klaargezet en kregen we de heerlijkste gerechten voorgeschoteld. Na afloop mochten we niet betalen. ‘Het sneeuwt,’ zei Angelo, ‘en dan betalen jullie niet.’ Wat een lieve, oprechte gastvrijheid!

De volgende morgen lag er een enorme pak sneeuw waardoor de oprijlaan van driehonderd meter niet meer begaanbaar was. De eerste pogingen van René om met de jeep en later de bobcat het pad sneeuwvrij te maken, mislukten.

We besloten er maar het beste van te maken. De burgemeester van Arcevia gaf via social media dagelijks een update. De scholen bleven voorlopig dicht. Floris was dolblij, zijn vrienden in Nederland hadden voorjaarsvakantie en hij nu dus ook.

We gingen samen elke dag met de honden in de sneeuw spelen. Dagelijks viel er een laag bij en het was ouderwetse, fijne poedersneeuw. De honden reageerden er verschillend op. De eerste dag stak onze Maremanno Pluis voorzichtig zijn poot in de sneeuw. Waar was nu de stoep gebleven? Hij vond het maar raar.

Zijn ‘zus’ Suus, onze combi labrador/Maremanno was niet meer binnen te houden. Zij nam een grote aanloop in de sneeuw en maakte salto’s van plezier. Wie kent niet het beeld van de Sint-Bernard-hond met het rum-vaatje om zijn hals? Het blijkt dat tegenwoordig juist labradors gebruikt worden om mensen en dieren te redden in geval van calamiteiten zoals lawines. Ik begrijp nu wel waarom…

De week vorderde en alle pogingen van René om de oprijlaan sneeuwvrij te krijgen, mislukten. Ons internet – via de satelliet – bleef het gelukkig behoorlijk doen, zodat we contact met de buitenwereld hielden. Het vliegveld van Ancona was ook niet sneeuwvrij te krijgen en mijn vlucht naar Brussel werd gecanceld.

Nu vind ik niets leuker dan met beperkte ingrediënten te koken en elke dag wist ik een verrassende lunch en diner op tafel te toveren. Het verven van het appartement vlotte goed en we deden veel ouderwetse spelletjes. Knusheid alom. Op een gegeven moment was de wijn echter op en dan is er in mijn beleving toch wel echt sprake van een ‘noodtoestand’!

De sneeuw was al een beetje aan het dooien en René had nog één redmiddel: onze knaloranje Fiat-tractor, bouwjaar 1963. Die stond op het veld, flink ingesneeuwd, en na uren proberen kreeg hij het ouwetje aan de praat. René klom op de tractor en met een grote sleepkabel trok hij de Jeep erachteraan (met mij achter het stuur).

Zo lukte het ons een weg te banen en aan het begin van de oprijlaan te komen. De hoofdwegen waren al behoorlijk sneeuwvrij gemaakt en zo konden we samen naar de supermarkt in Pergola. Daar waren veel schappen behoorlijk leeg; veel mensen waren wél zo slim geweest om voorraden in te slaan… Ik verbleef uiteindelijk tweeëneenhalve week op La Fenella en heb mijn les qua voorraden wel geleerd.

En we noemen haar…
Vlak voor kerst hadden de houthakkers in ons bos een bibberend hondje gevonden dat zich had verscholen onder hun tractor om een beetje warm te blijven. Ze liet zich gemakkelijk oppakken en meevoeren. De houthakkers kennen ons ondertussen en weten dat we een groot hart voor dieren hebben.

Ze brachten het hondje naar René. Hij zag een gevlekt hondje, extreem mager en verwaarloosd en gaf haar voorzichtig een paar hondenbrokken die ze direct opschrokte. Navraag in de buurt leerde dat dit het type hond is dat wordt getraind om truffels te zoeken.

Floris gaf haar de naam Lotte en zei: ‘Ik begrijp wel dat honden hiernaartoe komen om te schuilen. Het is hier zo gezellig en warm, zeker in de avond als de lichtjes op het terrein aangaan.’

We waren direct alle drie aan Lotte gehecht en hoopten dat ze geen chip zou hebben. Ze was erg aanhankelijk, bijzonder speels en stond altijd vooraan om geknuffeld te worden. Na een paar dagen zijn we met haar naar de dierenarts geweest en daar bleek dat onze pup inderdaad verwaarloosd was en een sterke groeiachterstand had. Aan haar gebit te zien was de puppy-fase al voorbij en werd ze op ongeveer een jaar geschat. Het goede nieuws was dat ze geen chip had en na de behandeling echt lid van onze familie kon worden.

Nu zijn we een paar maanden verder en is Lotte een paar kilo’s aangekomen. Ze is nog wel een stuk van haar ideaalgewicht verwijderd en of ze haar groeiachterstand inhaalt, is de grote vraag. Maar ze is een blije hond en doet het goed tussen de twee andere grote honden. Suus, hoewel een stukje jonger, schept er een genoegen in om Lotte te leren ‘hoe het heurt’ op La Fenella.

We gaan de komende maanden met Lotte oefeningen doen, wie weet wordt ze nog wel een echte truffelhond…

Lentekriebels en oplopende temperaturen
Dit jaar staan de eerste gasten begin april voor de deur. Door de sneeuwval is er behoorlijk wat tijd verloren gegaan en is het hard aanpoten om de binnen- en buitenboel weer helemaal fraai en fris te krijgen. We hebben de versnelling ingezet.

De voorgaande jaren waren de meeste gasten van Nederlandse afkomst. Dit jaar is het een internationale mix. Erg leuk, we hebben erg veel zin in dit nieuwe seizoen.

Met het mooie weer in aantocht, zie je de natuur prachtig opbloeien. De terrassen beginnen te lonken. Vorig seizoen hebben we het terras van appartement Grotte di Frasassi volledig vernieuwd en gestileerd. Dit jaar krijgt de buitenboel van appartement Costa Conero een make-over.

De oude beestenstal tegenover de molen was een ruïne en is nu volledig gerenoveerd, waarbij de authentieke elementen zoveel mogelijk intact zijn gehouden. In de stal maakt René voor de echte levensgenieter een praktische en stoere buitenkeuken. Aanpalend aan de stal wordt een zeer riant terras gemaakt met een pergola waarvoor uit ons bos balken van wel acht meter nodig zijn. In het plaatje wat wij voor ogen hebben, komt een grote dinertafel, een lounge-hoek en natuurlijk een aantal hangmatten om lekker te relaxen.

Last but not least zitten we ook in het laatste stukje van de planningsfase om voor de zomer een prachtig natuur zwembad van twaalf bij zes meter aan te leggen met een bijzonder zonneterras. Het is zo prachtig om te zien hoe de molen, la grande signora La Fenella, en haar omgeving elk jaar weer een stukje fraaier worden. Haar aanblik laat de vlinders in mijn buik altijd weer even opfladderen. Laat die lentekriebels maar komen!’