Casa Camini – de start van het avontuur

Acht jaar lang bezocht Otto samen met zijn vrouw Claudia en hun kinderen diverse locaties in Italië. Uiteindelijk vonden ze in het zuiden van Le Marche een huis dat hun droomhuis gaat worden: Casa Camini.

Eerder deze maand kondigden we in deze blog de blogreeks aan die Otto over Casa Camini gaat schrijven, met vandaag de eerste aflevering: de start van het avontuur!

Otto: ‘Nieuwsgierig kijk ik door de ramen van de buitenlandse makelaarskantoren. Turend naar de huizen die te koop worden aangeboden, al dan niet als vakantiehuis – ik weet niet beter dan dat ik dit al vanaf jongs af aan doe.

Heel wat jaren later attendeerden vrienden ons op de regio Le Marche. Zij bezochten deze streek al jaren en waren enthousiast, temeer omdat deze streek nog niet wordt overspoeld door buitenlandse toeristen.

We besloten onze volgende vakantie naar Le Marche af te reizen. En vanaf die tijd brengen we al meer dan acht jaar onze vakanties door, op verschillende locaties. Van noord naar zuid, maar vooral het zuidelijke gedeelte tussen Ancona en Pescara, in de driehoek Grottammare, Offida en Montefiore dell’Aso.

Regelmatig huurden we vakantiehuizen via Anne Klein Severt van Viva la Casa. Zo ook gedurende onze meivakantie van 2015. Wellicht aangestoken door televisieprogramma’s als Ik vertrek en Droomhuis gezocht nam onze nieuwsgierigheid toe en stelden we Anne diverse vragen.

‘Zeg Anne, die verwaarloosde huizen en ruïnes, hoe zit dat? Doen de eigenaren daar iets mee, op zo’n prachtige plekken met eindeloze vergezichten?’ Volgens Anne staan er zo veel leegstaande huizen, veelal in bezit van families die er niet meer naar omkijken, dat er weinig tot niets mee gedaan zal worden. Je raadt het al, onze nieuwsgierigheid werd alleen nog maar groter.

Thuisgekomen hebben we direct boeken als Italiaanse toestanden van Stef Smulders en Wonen en kopen in Italië (Guide Lines) besteld. We verslonden de avonturen die mensen beleefden, de valkuilen, de cultuurverschillen… Ook hebben we anderen gesproken die de stap al hadden gezet, die ons vooral waarschuwden voor de veelal ondoorzichtige regelgeving en eindeloze procedures.

Ondanks dat advies boekten we toch twee vliegtickets en maakten we via Anne afspraken met makelaars om in oktober 2015 diverse potentiële objecten in ‘onze’ driehoek te gaan bezoeken, die we hadden geselecteerd aan de hand van foto’s en omschrijvingen die ons per mail waren toegestuurd.

Ook struinden we diverse websites af, van websites van lokale makelaars tot het Italiaanse Funda. Hierbij letten we vooral op de locatie, de stijl en inhoud van het huis, de grootte van het perceel en, niet onbelangrijk, de prijs.

De eerste echte zoektocht
Op 15 oktober 2015 laten we voor het eerst onze drie jongens achter bij familie. Met zijn tweeën gaan we op vierdaagse huizenjacht in Le Marche. Omdat de vlucht de volgende dag vroeg vanuit Weeze vertrekt, brengen we de avond door in een hotel vlakbij het vliegveld. We zijn een beetje gespannen. Hoe zou het zijn, wat kunnen we verwachten?

Door de herfstvakantie in het midden van het land is het de volgende ochtend goed druk op het vliegveld, met dikke rijen voor de incheckbalies en de bagagecontrole. Gelukkig zijn we op tijd, maar het vliegtuig is helaas vertraagd.

Na aankomst op Ancona lopen we direct door naar de autoverhuur. Tijdens het wachten raken we al direct in gesprek met een Nederlands stel dat reeds een huis heeft gekocht en juist dit weekend met aannemers om de tafel zit om offertes te bespreken. We zijn niet de enigen met plannen voor een huis in Le Marche…

Na een uur rijden, stuur ik onze auto het centrum van Montefiore dell’Aso in. We hebben afgesproken bij Dorina, een niet te missen authentieke pasticceria midden in het centrum. Anne en de makelaar zitten al te wachten bij de fontein. Na een korte kennismaking met de makelaar stappen we direct in zijn auto, op weg naar de eerste bezichtiging.

Het eerste huis bevindt zich in Carassai. Een mooie locatie ver van de bewoonde wereld, maar helaas worden de uitzichten belemmerd door diverse elektriciteitspalen en -kabels, waar je ook kijkt. We zijn het er snel over eens: dit is geen optie.

Terug naar Montefiore dell’Aso dus en vandaar naar het tweede huis. Na een eindje over een smalle landweg, stappen we uit op een plek met de mooiste vergezichten, zelfs met zicht op zee. Wat een mooie locatie!

Het huis is slechts honderdveertig vierkante meter groot. Te klein voor ons, maar volgens de makelaar kan het worden uitgebreid. We noteren het om het wellicht later zelf te kunnen checken. Een aantal mooie oude olijfbomen staat midden op het perceel van drie hectare. De verkoper wenst het geheel te verkopen en niet slechts een gedeelte. Dat is een behoorlijk stuk grond, weliswaar met een bos erop, maar toch.

Achter het huis zien we de top van een zendmast. Dichterbij gekomen blijkt het een behoorlijke zendmast te zijn. Dit moeten we verder onderzoeken. Toevallig kent Anne de buurman van dit perceel – een Belg die vijf jaar geleden zijn huis heeft laten bouwen en dit nu als vakantiehuis verhuurt. Is dit een groot nadeel of nemen we dit voor lief gezien de prachtige locatie met goede mogelijkheden? Tijdens de lunch besluiten we de Belg ’s avonds te bellen, wellicht dat dat meer duidelijkheid geeft.

’s Middags bezoeken we diverse andere locaties, waaronder een oud klooster bij Offida. Helaas blijkt bij aankomst dat deze ruïne door een verzakte weg niet meer bereikbaar is. Het leek zo’n mooie plek op de foto’s die we online zagen. Zeker in combinatie met de prijs was het interessant. En wie droomt er nu niet van om ooit een oud klooster te bezitten?!

Het werd ons steeds duidelijker dat de juiste locatie belangrijk is: niet te afgelegen, goed begaanbaar, niet te steil en bij voorkeur via twee richtingen bereikbaar. In dit deel van Italië kan er op één dag immers verrassend veel sneeuw vallen. Slechts de belangrijkste wegen worden dan schoongemaakt en een paar dagen ingesneeuwd zijn is geen pretje.

We hebben ook een locatie in Ripatransone bezocht. Het pand was in redelijke goede staat. Echter de locatie en de grootte van het pand stonden in geen verhouding tot de vraagprijs. Door vooraf online diverse opties te bekijken, ontwikkel je een steeds beter gevoel of een vraagprijs reëel en marktconform is. Al kennen wij ook verhalen waarbij potentiële kopers verrast werden door een plotselinge verhoging van de vraagprijs bij verdere interesse…

In totaal hebben we die dag maar liefst acht verschillende locaties bezocht. Door het intensief luisteren – vaak in het Italiaans, met hier en daar gebrekkig Engels, het reizen tussen de diverse locaties en de diverse indrukken, komen we ’s avonds doodop aan in ons hotel in Grottammare. Uitgebreid uiteten zit er niet meer in, dus dan maar een afhaalpizza.

We hebben genoeg te bespreken. De locatie met de zendmast lijkt ons nog steeds aantrekkelijk, maar na het telefoongesprek die avond met de buurman zien we er toch van af. Voor tijdelijke verhuur ziet hij geen probleem, maar als we er in de toekomst voor langere termijn zelf willen verblijven zou de straling invloed kunnen hebben op onze gezondheid. Hij is met zijn gezin niet voor niets verhuisd.

Onze teleurstelling is groot en wordt versterkt aangezien de makelaar de afspraak voor de volgende ochtend door familieomstandigheden heeft geannuleerd. Dan maar zelf op zoek, met de ontvangen coördinaten. Dat blijkt echter nog een hele puzzel; de breedte- en lengtegraden kunnen op verschillende manieren worden geïnterpreteerd, zo blijkt. Uiteindelijk hebben we later die avond toch de bestemming kunnen vinden en besluiten we er de volgende ochtend op eigen gelegenheid heen te gaan.

Die zondag stappen we na een vroeg ontbijt meteen in de auto, op weg naar Cossignano. Vanaf de kust bereiken we in twintig minuten de afslag naar Cossignano. We gaan de heuvel op, rijden door het centrum en net na het centrum zien we rechts van ons de locatie.

Het eerste dat opvalt is het uitzicht, met in de verte Carassai en Montefiore dell’Aso. Links van de ingestorte boerderij heb je zicht op de wijngaard en de bergen, waaronder de Monti Sibillini, met reeds wat sneeuw op de toppen.

Het geheel staat vrij; geen palen met stroomdraden, geen andere huizen, niets meer dan uitzicht. Wow, wat mooi. Gelukkig hebben we een ‘moderne’ 4×4 Cinquecento en kunnen we dichtbij komen. We stappen uit, genieten van de stilte maar schrikken toch ook van de slechte staat van de boerderij – althans, van wat er nog van over is.

Er staat nog een aantal muren overeind, maar het dak ligt er half af en overal zitten scheuren in de muren. Het pand is duidelijk verder in verval geraakt dan op de foto’s. Binnen kijken kan niet, het is te gevaarlijk.

Er is veel authentiek materiaal voor hergebruik aanwezig. Oude originele dakpannen liggen op het dak en veel stenen zijn nog intact. Dit kan positief uitwerken op het budget. De authentieke uitstraling en de contouren van de ruïne spreken ons enorm aan. In combinatie met het weidse uitzicht beseffen we dat we door het verval heen moeten kijken.

Als we een aantal foto’s nemen, zien we iemand aan komen lopen. Het is een oudere vrouw die ons over de zandweg vol met blubber tegemoet komt. Nieuwsgierig als ze is, komt ze op ons af, ze geeft ons een hand en stelt een aantal vragen. Natuurlijk in het Italiaans. Met handen en voeten proberen we te antwoorden, maar ons Italiaans is nog niet best.

We begrijpen elkaar nauwelijks, maar de sociale controle voelt al goed, zo ook de vriendelijkheid van deze vrouw. Na een half uur gaan we weer op pad en nemen met de nodige ciao ciao’s afscheid. Er is geen wolkje aan de lucht en het mooie stralende herfstweer maakt deze plek en ontmoeting extra speciaal.

Omdat we verder geen afspraken meer hebben gepland, besluiten we onszelf te verwennen met een lunch op het strand van Portonovo, net ten zuiden van Ancona. Het bestaat uit een prachtige baai met uitzicht over de Adriatische Zee. Het is er druk, vol met Italianen voor de lunch.

Ondanks dat we niet hebben gereserveerd is er een plek voor twee bij Ristorante Marcello. Onder het genot van een glas Pecorino en een bord risotto kijken we terug op onze belevenissen de afgelopen dagen en dan vooral op ‘ons’ potentiële project in Cossignano. Zou dit ons thuis worden?’