Ciao tutti – ontdekkingsblog door Italië de beste tips voor Italië
Emilio Lastrucci wordt in het Zwitserse Vevey door een mooie vrouw in de val gelokt en ontvoerd. Zonder geheugen ontwaakt hij in een ziekenhuis. Wie hij is en wat hij in zijn leven gedaan heeft; het is weg. Als een detective gaat hij in Florence op zoek naar zijn eigen verleden. Een zoektocht langs vergeten huizen en mensen, waarbij hij in vreemde situaties terechtkomt. Wie is de vrouw die op zijn hotelkamer bij hem in bed kruipt? Wie zit er in de auto met het Zwitserse kenteken, die steeds weer opduikt? En vooral: wie is er nog te vertrouwen?
Een fragment:
‘In de Borgo Santi Apostoli vonden ze een trattoria. De ruimte was felverlicht en het was er druk. Obers liepen af en aan. Ze kregen een tafeltje achterin. Emilio was blij dat hij kon zitten. Het vele lopen en de doorwaakte nachten vermoeiden hem iedere dag meer. Sophie op haar beurt keek verlegen, nu ze zo recht tegenover elkaar zaten. Ze verschuilde zich achter de menukaart.
Emilio wilde saltimbocca kiezen, zoals hij dat vaker deed sinds hij Piero op straat was tegengekomen. Maar in een poging om aan deze avond een wending te geven, koos hij iets anders.
Ze overlegden over de antipasti en de wijn.
Er kwam een ober aan hun tafeltje staan. Sophie bestelde agnello scottadito con spinaci saltati. Lamsvlees met spinazie. Emilio vroeg om een Florentijnse specialiteit. Dat werd een bistecca alla fiorentina. Hij dronk er rode wijn bij, zij nam een glas witte. Als antipasti kozen voor schijfjes courgette met knoflook, gedrenkt in olijfolie, en een schaaltje prosciutto.
Sophie keek naar een stelletje aan een tafeltje verderop. Emilio wilde net iets vragen over de jongen die ze straks zou ontmoeten, toen de ober de wijn kwam brengen. Ze hieven hun glazen en namen een slokje. De antipasti werden gebracht. Met een vork prikte Sophie in een schijfje courgette. Daarna in de prosciutto. Een slokje wijn. Daarna nam ze weer een schijfje courgette. Ze at met smaak. Emilio niet. Hij kauwde werktuiglijk op de prosciutto en slikte door. Het was alsof zijn smaak verdoofd was. […]
‘Is er een periode in de kunst die je voorkeur heeft?’ vroeg Emilio.
‘Dat is voor mij de periode waarin de invloed van het Byzantijnse goud is losgelaten maar de tijd van de opgepompte spierbundels van Michelangelo nog niet is aangebroken. De periode daartussen, het einde van de vijftiende eeuw, de vroege renaissance, vind je juist hier in Florence. Ghirlandaio, Risselli, maar ook iemand als Botticelli. Daarom wilde ik dit baantje zo graag.
Er is in de refter van de Ognissanti een fresco van het Laatste Avondmaal te zien, geschilderd door Ghirlandaio in 1480. Dat is zo’n mooi Avondmaal. Ik denk dat ik wel een uur naar het fresco heb gekeken. Jezus en de apostelen zitten aan een lange tafel, waarop een wit kleed ligt. Ghirlandaio had oog voor detail. De vouwen in het tafelkleed zijn nog te zien, het was tenslotte een geïmproviseerde maaltijd.
Judas is de enige die aan de andere kant van de tafel zit. We zien hem op de rug. In het weergeven van de hoofden is Ghirlandaio eigenlijk niet sterk, ze hebben weinig verfijning, maar dat stoort niet. Wat dit Avondmaal zo bijzonder maakt, is de achtergrond. Twee geschilderde rondbogen bieden uitzicht op een tuin en op de buitenlucht. Daar wordt je aandacht naartoe getrokken. Er vliegen vogels, er groeien sinaasappelbomen en cipressen. De cipres is toch de boom van de dood? Maar goed, ik zal eens ophouden over kunst te praten.’
Ze stopte de boeken terug in de tas en snoepte nog wat van de courgette en de prosciutto. Emilio keek toe. De lege borden werden weggehaald. Er viel een stilte.’
Emilio’s verdere verblijf in Florence krijgt net zo prachtig vorm in het vervolg van Porta Romana, waarbij ook de San Miniato al Monte en andere monumenten van Florence mooi uit de verf komen.
Porta Romana | Robbert Welagen | ISBN 9789038894461 | € 16,99 | uitgeverij Nijgh & Van Ditmar | bestel Porta Romana via deze link bij bol.com
