Ciao tutti – ontdekkingsblog door Italië de beste tips voor Italië
Germania, 42 na Christus. Quintus Licinius Cato is een nieuwe rekruut in het Tweede Legioen, gelegerd aan de Rijngrens. Het is het meest geharde van het Romeinse leger, en het militaire bestaan is vol ontberingen. Als geschoolde jongeman heeft Cato het niet makkelijk, en hij is dan ook het mikpunt van spot: zijn medesoldaten wedden erom of hij zal sterven of falen.
Dan wordt Cato gepromoveerd tot tweede in rang onder Macro, de onbevreesde en doorgewinterde centurio van het Tweede Legioen. Nu moet hij zich meer bewijzen dan wie ook, terwijl de jaloerse soldaten hem het leven zuur maken.
In opdracht van Rome gaat het leger op een zware veldtocht naar een ver, uiterst barbaars land: Britannia. Cato en Macro gaan op een speciale missie, een samenzwering om keizer Claudius I ten val te brengen.
Een fragment:
Samen met de schildwacht kwam er een ijzige windvlaag de latrine binnen.
‘Er komt een wagen aan, heer!’
‘Sluit die deur, verdomme! Verder nog iets?’
‘Een kleine colonne.’
‘Soldaten?’
‘Lijkt me niet.’ De schildwacht grijnsde. ‘Tenzij ze de marsregels hebben veranderd.’
De dienstdoende centurio keek met een ruk op. ‘Ik kan me niet herinneren dat ik je om je mening over het beleid heb gevraagd, soldaat.’
‘Nee, heer!’ Onder de woedende blik van zijn superieur sprong de schildwacht in de houding. Slechts een paar maanden daarvoor was Lucius Cornelius Macro nog een optio geweest, en nog steeds had hij moeite met zijn promotie tot centurio. Zijn voormalige kameraden uit de gelederen van de gewone soldaten hadden nog steeds de neiging om hem te behandelen als een gelijke. Het was lastig om een eerbiedige houding aan te nemen tegenover iemand die je nog maar kort geleden zijn maag hebt zien ontdoen van een complete wijnzak goedkope wijn. Maar Macro had al een paar maanden voor zijn promotie in de gaten gehad dat de hogere officieren overwogen om hem de eerstkomende vrijvallende plaats bij het centurionaat toe te wijzen, en had zijn best gedaan om zijn indiscreties tot een minimum te beperken. Want als al zijn kwaliteiten werden meegewogen, was Macro als het erop aankwam een goed soldaat, gewetensvol bij het vervullen van zijn taken, altijd plichtsgetrouw bij het uitvoeren van bevelen, en betrouwbaar als het erom ging staande te blijven in een gevecht en anderen ertoe aan te zetten hetzelfde te doen.
Plotseling drong tot Macro door dat hij al een hele tijd naar de schildwacht zat te kijken en dat de legionair inmiddels ongemakkelijk stond te schuifelen onder zijn onderzoekende blik, zoals een mens nu eenmaal doet als hij tegenover een superieur staat die hem zwijgend aanstaart. En officieren konden zulke onvoorspelbare teringlijers zijn, dacht de schildwacht zenuwachtig: als ze maar even aan de macht hadden geroken, wisten ze ofwel niet wat ze ermee aan moesten of ze stonden erop om de rottigste en stomste bevelen te geven.
‘Hoe luiden uw bevelen, heer?’
‘Bevelen?’ Macro fronste even zijn voorhoofd. ‘Goed. Ik kom er aan. Ga jij alvast maar terug naar de poort.’
‘Ja, heer.’ De schildwacht draaide zich om, verliet haastig het latrinegebouw voor de lagere officieren en trok de deur achter zich dicht, woedend nagestaard door een vijftal centuriones. Er was een ongeschreven wet dat niemand, maar dan ook echt niemand zijn mannen toestond om te storen bij de verrichtingen in de latrine. Macro gebruikte de sponsstok, trok zijn broek omhoog en verontschuldigde zich bij de andere centuriones, waarna hij haastig naar buiten ging.’
Lees meer in
Onder de adelaar | Simon Scarrow | vertaald door Miebeth van Horn & René van Veen | ISBN 9789025370404 | uitgeverij Athenaeum | bestel Onder de adelaar via deze link bij bol.com
