Ciao tutti – ontdekkingsblog door Italië de beste tips voor Italië
Tim Parks woont, samen met zijn vrouw en drie kinderen, in de buurt van Verona. Over zijn belevenissen in Italië en met de Italianen schreef hij Italiaanse buren en Italiaanse opvoeding, gebundeld in Italiaanse manieren. Zijn verhaal over la strada delle zitelle, de straat van de oude vrijsters, is zeer herkenbaar voor alle Italiëliefhebbers. Lees maar mee!
‘Het moment waarop we echt als volwaardige bewoners van de Via Colombare werden geaccepteerd, was toen het algemeen bekend werd dat Rita een baby verwachtte. Het was februari, carnavalstijd, en de winkels hingen vol griezelmaskers en D’Artagnankostuums voor vijfjarigen. Het was ook rond die tijd dat we het Centro Primo Maggio ontdekten, een plek die me nog een beetje gelukkiger maakte met Montecchio dan ik al was.
Rita wilde een aantal onderzoeken laten doen in het ziekenhuis en vroeg Orietta hoe dat in zijn werk ging. Niemand had beter op de hoogte kunnen zijn. Noch blijer met het nieuwtje. Een baby op nummer 10, meraviglioso ! Ook Giampaolo was oprecht verheugd. Zijn serieuze mannengezicht kreeg iets opgewonden jongensachtigs. Er kwamen plotseling zeer gezellig vibraties te hangen in dit kraakheldere, stijlvolle appartement. Lara sprong haast een gat in de lucht. Het broertje of zusje dat ze zo graag had gehad! riep ze.
Uiteraard waren de Visentini’s de discreetheid zelve. Ze respecteerden je privacy, spraken met niemand. Dat was een erezaak. Elke mededeling, hoe banaal ook, beschouwden ze als hoogst vertrouwelijk. Maar nog geen tien minuten nadat Rita de nieuwe ontwikkelingen aan Lucilla had toevertrouwd (elke besloten leefgemeenschap heeft nu eenmaal zijn bron van roddel), was heel de Via Colombare op de hoogte. En daardoor stegen we aanzienlijk op de sociale ladder.
We waren niet langer twee toevallige passanten met rare baantjes die vreemde bezoekers ontvingen met smerige auto’s en buitenlandse nummerplaten. We waren verantwoordelijke mensen die zich begonnen te settelen. We gingen een gezin stichten en zouden dus wel christenen zijn, ook al gingen we niet naar de mis. Wanneer ik op straat liep, gebeurde het me niet meer dat iemand mijn ‘buongiorno’ en ‘buonasera’ negeerde. Integendeel, iedereen glimlachte samenzweerderig.
Rita werd aangeklampt door vrouwen die vroeger nauwelijks een woord tegen haar hadden gezegd. Wanneer zou het komen? Had ze last van misselijkheid ’s morgens? Wilden we een jongen of een meisje? Naar welk ziekenhuis dachten we te gaan? Er werd wijs geknikt in de koude lucht. Want er was geen mist meer, alleen een lang en saai wachten op de lente. En daarna kwam de baby.
Het zou trouwens wel een meisje zijn. Ja, het werd vast een meisje. Waarom? Omdat er de laatste jaren alleen maar meisjes waren geboren in de Via Colombare. En vreemd genoeg begonnen alle namen met een ‘M’: Marta, Monica, Milena… Misschien konden het onze Mariangela noemen, of Miranda. Dat wilde nu ook weer niet zeggen dat er zo veel kinderen waren geboren in de laatste tien jaar, want niet alleen was dit de straat van de meisjes (die op dat moment in het winterzonnetje volleybal speelden over een hek), het was ook la strada delle zitelle, de straat van de oude vrijsters.
Het was ons tot dan toe nog niet opgevallen, maar bij nader inzien woonden er inderdaad veel ongetrouwde vrouwen van middelbare leeftijd in de straat: de vrouw met de takkenbezem bijvoorbeeld en haar slankere zus; de donkerharige en vitale zus van de vertegenwoordiger in verzekeringen; en op de hoek van de Madonnina was er de vrouw die met een weefgetouw voor haar raam zat, en die een furieus blaffende hond aan de ketting had liggen achter een hoog ijzeren tuinhek, die naar de naam Boek scheen te luisteren.
‘Misschien komt het door de Maagd,’ lachte de vrouw met de takkenbezem, die zich plotseling heel vriendelijk gedroeg. Ze had touwachtig gepermanent, blond haar en een ferme moedervlek onder aan haar neus. We begrepen het niet. ‘De Madonnina,’ zei ze en wees naar het beeldje met het geduldige, droevige gelaat.’
Of het inderdaad door de Madonnina kwam, al die meisjes in de Via Colombare, en of Tim Parks en zijn vrouw uiteindelijk ook een meisje kregen dat ze een naam met een ‘M’ gaven, lees je in Italiaanse manieren – net als heel veel andere Italiaanse zaken, zoals de regels rondom het drinken van cappuccino, het klimaat rondom Verona, de heiligenkalender die in elke Italiaanse keuken hangt en l’uomo rinascimentale. Genieten!
