Dochter van De’ Medici – moord, verraad en politieke spelletjes

De Florentijnse familie De’ Medici schrikt nergens voor terug in haar klim naar de heerschappij. Gewetenloze huurlingen, dodelijke gifmengers en genadeloze soldaten passeren de revue, maar ook briljante kunstenaars en charmante courtisanes.

In Dochter van De’ Medici, het derde boek van deze spannende serie, volg je Catharina De’ Medici, de echtgenote van Hendrik II en koningin van Frankrijk. In het Parijs van de zestiende eeuw moet zij, in een wereld vol religieuze oorlogen en politieke intrige, het groeiende succes van haar rivale, de minnares van de koning Diana van Poitiers, tegengaan en bondgenoten zien te vinden in een vijandig buitenlands hof waar menigeen uit is op haar leven. Kan zij zich staande houden aan het van intriges vergeven Franse hof?

Een fragment:
‘De Santa Maria del Fiore torende bijna dreigend boven de stad uit en leek de hemel te tarten. Catharina dribbelde naar de schitterende kathedraal van Florence. Even vreesde haar tante dat het meisje het kolossale gebouw een beetje griezelig zou vinden, maar dat was helemaal niet het geval. Het zesjarige kind sloeg haar grote kijkers op naar de enorme roodbruine koepel alsof ze de afmetingen ervan wilde schatten.

‘Hoe hoog is de koepel, tante?’ vroeg ze terwijl ze gefascineerd bleef kijken naar het meesterwerk van Filippo Brunelleschi. Met een blik op het meisje zei Clarice: ‘Vanaf de grond tot aan de lantaarn, dus helemaal bovenaan, is de koepel meer dan tweehonderd el hoog. Precies honderd keer groter dan jij.’

Catharina sperde haar ogen open. ‘Jeetje, zo hoog?’ Haar tante knikte. De zon straalde aan de hemel. De kathedraal leek haar stralen te vangen en haar glorie extra luister bij te zetten door zich te hullen in een nevel van goudpoeder.

Catharina was nog niet klaar. Heerlijk vond ze het om vragen te stellen. Dat ging haar vlot af. Vragen beantwoorden was een heel ander verhaal, dacht ze. Maar zij was een kind en kende nog geen antwoorden. Of dat dachten de volwassenen tenminste. En daarvan maakte Catharina gretig gebruik: ze stelde de ene na de andere vraag die in haar opkwam.

‘En wie heeft hem gebouwd?’ vroeg ze.
‘Een groot kunstenaar.’
‘Hoe heet hij?’
‘Filippo Brunelleschi. De knapste en bijzonderste architect die de geschiedenis kent. Hoewel, architect… Eigenlijk was hij goudsmid. En toch was hij degene die het probleem van de koepel oploste.’

‘Wat bedoel je?’ Catharina giechelde even. Alweer een vraag. Wat een leuk spelletje was dit.
‘Wel, de kathedraal heeft het meer dan honderd jaar zonder koepel moeten stellen. In zekere zin was de kerk al die tijd niet overdekt…’
‘En wat gebeurde er toen?’ Het meisje begon het verhaal nu wel reuze spannend te vinden en gunde haar tante amper de tijd om te antwoorden.

‘Het kerkbestuur – de Opera del Duomo – dat tot taak had te kiezen uit verschillende voorstellen voor de overkapping van de dom besloot uiteindelijk in zee te gaan met twee schitterende ontwerpen. Het ene was van de hand van Lorenzo Ghiberti en het andere kwam van Filippo Brunelleschi. Het eerste plan had de steun van de familie Strozzi; het tweede werd bepleit door de Medici, de familie waartoe ik behoor.’

‘Ikke ook toch?’ vroeg Catharina. Dat wist ze drommels goed maar ze wilde het gewoon nog eens bevestigd horen. Haar tante knikte. ‘Reken maar, jij ook!’
‘Toe, vertel hoe het afliep…’
‘Wel, Ghiberti en Brunelleschi wonnen dus allebei. En daarop besloot het kerkbestuur beide mannen te belasten met de leiding van de koepelconstructie. Maar het was Filippo die de knapste en meest revolutionaire ideeën had.’

‘En wat gebeurde er toen?’ popelde Catharina.
‘Na een paar jaar waarin Lorenzo en Filippo zij aan zij werkten, maar waarin Brunelleschi bijna alle oplossingen bedacht om een koepel te doen verrijzen met een overspanning van meer dan honderd el, besloot de grote goudsmid, die ook een beetje gek was, op een dag thuis te blijven omdat hij zich niet lekker voelde.’
‘En was dat waar?’
‘Wat?’
‘Dat hij ziek was?’

Clarice barstte in lachen uit. ‘Wat ben je toch een bijdehandje!’
‘Vind je?’ vroeg Catharina, terwijl ze een wenkbrauw optrok waardoor ze zo’n ondeugend smoeltje kreeg dat haar tante nog harder moest lachen.
‘Ja.’
‘Nou, was het waar?’ De kleine liet niet los.

‘Natuurlijk niet. Zoals je vast al hebt begrepen was het Filippo erom te doen aan te tonen dat Lorenzo niet tegen die taak was opgewassen. Hij vertoonde zich niet op de bouwplaats totdat een paar vertegenwoordigers van de Opera del Duomo bij hem thuis op bezoek gingen omdat de werkzaamheden niet meer volgens plan verliepen. Toen de voornaamste families van de stad hem met klem vroegen terug te komen, stelde hij als voorwaarde dat hij voortaan als enige de leiding van het bouwproject zou hebben.’

‘En kreeg hij dat gedaan?’
‘Wat denk je?’
Catharina twijfelde geen moment: ‘Natuurlijk. Want hij was gekozen door De’ Medici.’ De mond van Clarice viel open. ‘Jij hebt je lesje goed geleerd, zeg!’ zei ze verbluft.
‘Allemaal van jou geleerd, tante!’
‘Meen je dat nu?’
‘Ja hoor, reken maar.’

‘Hm, als jij het zegt. Zeg, nu je weet hoe het allemaal is gegaan met de bouw van de koepel, wat zou je ervan zeggen om weer naar huis te gaan? Vergis ik me of heb je nog huiswerk voor Latijn?’
‘Pfff!’
‘Kom op. Hoe kun je nu een echte Medici worden zonder te studeren?’
‘Goed dan,’ zei de kleine, terwijl ze haar handjes opstak en het gebaar nadeed dat ze haar oom vaak had zien maken wanneer die in een gesprek met tante Clarice besefte geen schijn van kans te hebben de discussie te winnen. ‘Maar kunnen we nog héél eventjes naar de koepel blijven kijken?’

‘Vooruit dan maar,’ antwoordde haar tante terwijl ze het meisje over haar bol aaide. Vervolgens sloeg ook zij haar blik op om voor de zoveelste keer in de ban te raken van de enorme koepel van de Santa Maria del Fiore. Die was werkelijk beeldschoon.’

Lees verder in

Dochter van De’ Medici | Matteo Strukul | vertaald door Hans van Riemsdijk | ISBN 9789022583296 | € 19,99 | uitgeverij De Boekerij | bestel Dochter van De’ Medici via deze link bij bol.com | ook verkrijgbaar als e-book