Ciao tutti – ontdekkingsblog door Italië de beste tips voor Italië
Samen met haar man Torben en hun dochters Giulia en Elena woont Klaartje in Monteleone d’Orvieto, in het noordwesten van Umbrië, waar ze Casa San Carlo runnen, een heerlijke plek om vakantie te vieren. Sinds hun verhuizing naar Umbrië, acht jaar geleden, ontdekten ze tal van lokale tradities en lekkernijen. Zo nemen Klaartje, Torben en de meisjes elk jaar deel aan de Palio van het nabijgelegen Città della Pieve, een grote eer voor iedereen die niet in het plaatsje zelf geboren en getogen is…
Klaartje: ‘Hun handen hieven ze ten hemel, hun blik ging gepijnigd naar de grond. Of ik misschien krulspelden had, en – ze wilden me natuurlijk niet beledigen – een push-up beha? En platte schoenen, álsjeblieft géén hakken, want ik was al veel te lang voor de japon…
Daar stond ik, ongemakkelijk glimlachend in mijn korte rok en zomerbloesje, terwijl ik werd gekeurd door de strenge vrouwen van de kostuumafdeling van de jaarlijkse Palio van Città della Pieve. Het was overduidelijk dat ze even niet wisten wat ze met deze ‘edelvrouwe’ aan moesten. Mijn haar was te slap, mijn voorgevel niet die van Sophia Loren, maar – en daar leek geen twijfel over mogelijk – ik was echt de enige die de bewuste japon aan kon. Ik was immers ‘blond’ en had blauwe ogen, precies zoals Rafaël het had bedoeld! Dus kreeg ik een kappersafspraak, een pak tissues ter opvulling en een loodzware jurk over mijn arm mee naar huis.
Het was augustus, nog twee weken te gaan voor de beroemde Palio: hét zomerevenement in veel Italiaanse steden en zo ook in het Umbrische Città della Pieve. Tijdens deze Palio strijden de stadswijken met elkaar om het felbegeerde stadsvaandel (de palio) en die strijd kan op allerlei manieren worden uitgevochten. In Siena houden ze de beroemde paardenrace, in Passignano sul Trasimeno houden ze een bootrace; bij ons in Città della Pieve draait het om La Caccia del Toro, een boogschietwedstrijd waarbij drie ronddraaiende (kartonnen) stieren vanaf dertig meter afstand in hun nek geschoten moeten worden.
Voorafgaand aan de wedstrijd lopen de inwoners van de drie stadsdelen de zogenaamde Corteo Storico, een indrukwekkende optocht van ongeveer achthonderd bewoners in renaissance kostuums. En wij, de Hollandse familie Heerze, lopen uiteraard mee – met de bewoners van de wijk Castello (de Aristocratie), toegejuicht door de gasten van Casa San Carlo.
Het is echt een feestdag, een spektakel dat honderden toeschouwers trekt: er zijn stoere ridders te paard, opzwepende trompetblazers, stoere vuurspuwers, prachtige jonkvrouwen, tamboers, ossenkarren met gigantische Chianina-runderen, een metershoog kanon, traliekarren met ‘bebloede’ gevangenen, en natuurlijk het zingende en dansende voetvolk. De optocht leidt naar het voetbalveld, waar de daadwerkelijke wedstrijd om het stadsvaandel plaatsvindt.
Dat de Corteo Storico geen grapje is, werd ons meteen duidelijk door de ernst van de vrouwen van de kostuumafdeling. We kregen lessen in ‘adellijk schrijden’, ‘dolk vasthouden’, ‘japon optillen zonder te struikelen en blote benen te tonen’ en ‘je kin aristocratisch opheffen’. Ook Giulia en Elena werden gewaarschuwd, we mochten niet lachen, niet zwaaien naar bekenden… Ben je gek: we waren Castello, we waren van adel! Edellieden lachen niet.
Even keken we elkaar twijfelend aan, Torben, Giulia, Elena en ik: zouden we niet toch gewoon als ‘ordinaire’ toeschouwers de Corteo bekijken? Zodat we ongegeneerd in ons eigen kloffie konden meedoen met het meelgevecht dat plaatsvindt na de optocht? Want zodra de adel weg is, komen de ‘straatschoffies’ van de drie wijken tevoorschijn om elkaar met zakjes bloem te bekogelen. Het centrale plein van Città della Pieve verandert in een oorlogszone en niemand is veilig voor het fanatieke ‘meelsmijten’. Het leek ons stiekem ook wel erg leuk om elkaar eens even goed te bekogelen…
foto’s: Klaartje Heerze
Maar belofte maakt schuld: de familie Heerze ging op stand! En wat wás het geweldig, spannend en speciaal. Nooit eerder voelden we ons als filmsterren op de rode loper, bewonderd en gefotografeerd door honderden mensen. Nooit eerder schreeuwde ik op een voetbalveld de longen uit mijn lijf voor een boogschutter in een strakke maillot en nooit eerder zweette ik zoveel als op die bloedhete augustusdag in die loodzware japon.
Sindsdien doen we elk jaar vrolijk weer mee, maar nu gaan we wel gewoon als ‘voetvolk’ in juten zakken. Lekker makkelijk…’
