Ontdek het Parco della Sila in Calabrië

4 april 2016 Calabrië 1 reactie

Eleonora neemt ons vandaag mee naar de geboortegrond van haar ouders: Calabrië. Niet meteen de eerste regio waar je aan denkt bij een vakantie in Italië, maar mede dankzij het feit dat je er maar weinig toeristen tegenkomt, is het voor liefhebbers van Italië een prachtig pareltje om te ontdekken.

Dankzij de pure, ongerepte natuur, de voortreffelijke keuken en de prachtig blauwe zee is het de perfecte vakantiebestemming.

Eleonora: ‘Ook in Italië is Calabrië een vrij onbekende regio. De meeste Italianen weten wel dat de vuurrode peperoncini er vandaag komen, dat er aubergines groeien die hun gelijke niet kennen en dat de zee er – meer nog dan elders in Italië – prachtig kristalblauw is. Dat Calabrië nog veel en veel meer te bieden heeft, weten ze – helaas – vaak niet.

Ik wil geen opsomming maken van wat je allemaal in Calabrië zou moeten zien, doen en proeven (dat wordt namelijk een immens lange lijst), maar ik wil jullie een bijzonder stukje Calabrië laten beleven door een paar persoonlijke ervaringen te delen.

Elke keer dat ik met mijn ouders op vakantie ging in Calabrië, was de enige plek die ik zag hun geboortedorp, Corigliano Calabro, aan de Ionische kust. Een dorpje dat wordt gedomineerd door een prachtig kasteel – een van de best bewaard gebleven burchten in het zuiden van Italië en meer dan de moeite van een bezoekje waard.

Meer van de vierhonderd kilometer lange regio had ik nog niet gezien toen ik vorig jaar een uitnodiging kreeg van het Parco della Sila en WelikeSila. Ik greep de kans om een onbekend stukje Calabrië te ontdekken dan ook met beide handen aan. Ik maakte kennis met Brunella en Valeria die tochten per ezel organiseren.

Onder leiding van gids Mimmo vertrek je vanuit Longobucco, om een schitterend mulattiera, ezelpad, te volgen – uiteraard in gezelschap van een ezel. Vroeger, toen er nog geen auto’s waren, werden de dorpjes in de bergen van Calabrië op deze manier bevoorraad. Een unieke manier om de ongereptheid van Calabrië te ervaren!

Maar bovenal maakte ik tijdens deze tour kennis met de overweldigend mooie natuur van dit stukje Zuid-Italië. Allereerst de zee: in de zomer rustig en ontspannen, in de winter bij vlagen geagiteerd en opgewonden. De kleur van het water en de golven verandert voortduren, van het helderste blauw tot donkergrijs en groen.

Dat geldt ook voor de kleuren in het Parco della Sila. In de herfst lijkt dit natuurgebied een explosie van kleur, alsof een schilder al zijn tubes verf op een doek heeft willen laten zien. Het groen is er intenser, het geel warmer en het rood zo levendig dat je het voor altijd vast wil leggen. Het is moeilijk om niet verliefd te worden op elk panorama dat zich voor je ogen ontvouwt.

Het Parco della Sila ligt op een hoogvlakte, op bijna tweeduizend meter hoogte. De hellingen dalen af naar zowel de Tyrreense als de Ionische Zee. Het is een van de drie nationale parken van Calabrië (er is ook nog het Parco del Pollino, bij de grens met Basilicata, en het Parco Nazionale dell’Aspromonte). Een mooie score voor deze zuidelijke regio!

Het meest bijzondere van het Parco della Sila was voor mij echter niet de hoogte, maar de sneeuw. Ja, sneeuw! Ook voor jullie klinkt dat vast gek, sneeuw in Calabrië, in het diepe zuiden van Italië, waar voor je gevoel de zon altijd schijnt. Toch vind je in Calabrië, hoog in het Parco della Sila, zo veel sneeuw dat je er kunt skiën!!

Toen ik er vorig jaar november was, lag er een flink pak sneeuw. Genoeg om de lange latten onder te binden, maar om meer van het landschap te zien, bonden wij ciaspole, sneeuwrackets, onder. We wandelden rondom het Lago Arvo en maakten zelfs een nachtelijke wandeling op de Monte Scuro (op meer dan zestienhonderd meter hoogte). Ook maakte ik voor het eerst van mijn leven een sledetocht. Nooit gedacht dat ik dat in Calabrië zou doen!

Het Parco della Sila was echter niet alleen qua natuur een unieke ervaring. Ook de mensen die er wonen hebben een onuitwisbare indruk achtergelaten. Niet alleen dankzij de vriendschap met Brunella en Valeria die er ontstond, maar ook dankzij de Calabresi die in het park wonen en werken.

Gian Battista Spadafora bijvoorbeeld, een kunstenaar van dik tachtig jaar oud die gouden kronen maakt voor de heiligenbeelden in de kerken in en om het Parco della Sila. Hij werkt in San Giovanni in Fiore, waar zijn vader, grootvader en ontelbaar veel generaties voor hen al hetzelfde ambacht uitoefenden.

Domenico Caruso tovert de mooiste creaties van textiel tevoorschijn. Sinds 1985 is hij de directeur van de Scuola Tappeti van San Giovanni in Fiore. Hij heeft in heel Italië naam gemaakt maar is nog net zo bescheiden als in zijn jeugd – al twinkelen zijn ogen van trots als hij over zijn werk vertelt.

In San Giovanni in Fiore kun je ook het Centro Internazionale di Studi Gioacchimiti bezoeken, dat zich richt op de persoon Gioacchino da Fiore – wiens theorieën Michelangelo’s werk in de Sixtijnse Kapel beïnvloed zouden hebben. Ook Dante noemt Da Fiore in zijn Divina Commedia en volgens de overlevering zou Da Fiores theorie ook zijn toegepast bij de decoratie van de San Francesco in Assisi.

Naast San Giovanni in Fiore moet je in het Parco della Sila in elk geval ook een bezoek brengen aan Taverna, met de kunstwerken van Mattia Preti, een schilder die in dienst was van de Orde van de Maltezer Ridders.