Wachten op z’n Italiaans

Wachten is vervelend. Tenminste, dat dacht Nina. In Italië blijkt wachten echter een manier om mensen te leren kennen. Deel 2 van Nina’s Italië-avontuur (lees hier deel 1):

‘Neem nou het tankstation.
Onze camper rijdt op LPG dus we mogen hier in Italie niet zelf tanken.
Als de tank-meneer tussen 12.00 en 15.00 uitgebreid aan het lunchen is, zit er dus niks anders op dan wachten…….

Zo staan we op een warme middag met ons campertje ongeduldig geparkeerd bij een tankstation in de buurt van Palau. We zijn niet de enigen. Al snel raken we aan de praat met twee mannen en een vrouw. De mannen komen van Sardinië en de vrouw is een Romeinse.

Ze komen net van een wijnproeverij dus de sfeer zit er goed in. Al snel halen ze een fles vers getapte Sardijnse wijn tevoorschijn. Plastic bekers gaan rond en voor we het weten staan we te proosten tussen de benzine.

‘Aaaah jullie zijn Hollanders!’ roept de meest luidruchtige. Hij vertelt dat zijn dochter in Nederland woonde en dat ze er een huis hebben gekocht. ‘Prachtig, Amsterdam!’
We vergelijken de Hollandse en Italiaanse cultuur en zetten de verschillen uiteen. Ondertussen schenkt de vrouw vrolijk door. ‘Bevete, bevete!’

Er is een andere auto bijgekomen. Een familie uit Mantova. Ook zij halen bekers tevoorschijn en sluiten zich aan bij hun lotgenoten. Er wordt uitgebreid gediscussieerd, gefilosofeerd en gelachen.

Na drie glazen begint m’n hoofd te draaien. Ik vraag aan de vrouw hoe sterk de wijn is. ‘16 procent maar!’ roept ze vrolijk. ‘Wil je nog een beetje?’

Als de benzine-meneer ruim een half uur te laat aan komt rijden, kijkt hij verbaasd naar het vrolijke tafereel bij zijn pomp. Vladimiro (de luidruchtige) heeft ons inmiddels een tip gegeven over een mooi dorpje vlakbij de pomp, San Pantaleo.

Nadat we hebben getankt en uitgebreid afscheid hebben genomen van het vrolijke trio rijden we richting San Pantaleo. Omdat het september, is zijn we de enige toeristen. Als we een oude vrouw vragen waar we heen moeten, kijkt ze verbaasd naar Luna in de rugzak. We vertellen dat we uit Nederland komen. Zij op haar beurt vertelt dat ze haar hele leven hier in San Pantaleo heeft gewoond.

Haar buurvrouw, gezeten op de veranda, bemoeit zich inmiddels ook met het gesprek. De geschiedenis van het dorp en de laatste roddels komen voorbij en de kleinkinderen huppelen vrolijk van het ene huis naar het andere.

Uiteindelijk weten we precies waar we heen moeten en hoe het dorp in elkaar zit. San Pantaleo is een autentiek bergdorpje met uitzicht op de übertoeristische Costa Smeralda (het vakantiehuis van Silvio Berlusconi is op een steenworp afstand). Hierdoor wiegt het dorp mee op de toeristische golven in juli en augustus maar is niet opgegaan in de totale hysterie van de Costa Smeralda.

Je vindt er de oude mannetjes die, uitkijkend over de rotsen, druk praten over de politiek en vrouwen:

Er is een mooi dorpspeintje. Nu in september bijna verlaten, zonder toeristen:

En dorpsjongens in de schaduw onder een boom:

foto’s: Andrea Margelli

Kortom, zeker de moeite waard om even voor om te rijden! Zo zie je maar: wachten kan leiden tot mooie dingen, zeker als je er een lekker wijntje bij drinkt…’

Meereizen? Volg Nina en haar gezin dan ook op OpzoeknaarItalië.nl en/of de speciale Facebook-pagina!