Volo dell’Angelo – met engelenvleugels over Basilicata

Op zijn rondreis door Zuid-Italië brak voor gastblogger Paul Janssen op zondag 7 juli een spannende dag aan: hij had zich voorgenomen om de spectaculaire ‘Vlucht van de Engel’ (Volo dell’Angelo) te vliegen, in het bergdorpje Pietrapertosa in de regio Basilicata.

De aanloop
‘Het letterlijke hoogtepunt van de rondreis door Zuid-Italië die ik afgelopen juli samen met mijn vrouw Lianne maakte was de Volo dell’Angelo tussen de bergdorpjes Pietrapertosa en Castelmezzano, midden in de Dolomiti Lucane van Basilicata. Hier – in het Parco Naturale di Gallipoli Cognato e delle Dolomiti Lucane – overspant de langste en hoogste ‘zip wire’ van Europa een vallei met een diepte van maar liefst zevenhonderd meter.

Geboren uit een initiatief van enkele bewoners ter bevordering van de werkgelegenheid en toerisme worden met de opbrengsten ook opknap- en herstelwerkzaamheden in de dorpjes betaald.

Behalve een slingerende bergop-bergaf-weg worden deze twee schitterende dorpjes met elkaar verbonden door een staalkabel, die van de ene naar de andere bergtop loopt, met eronder dus de Dolomiti Lucane, met ruige afgeronde zandrotsen met schitterende namen als ‘de gouden arend’, ‘het aambeeld’, ‘de moeder’ of ‘de uil’, gesteenten die hier vijftien miljoen jaar geleden ontstaan zijn.

De twee dorpjes kennen onderling een gezonde rivaliteit: zowel bewoners van Pietrapertosa als van Castelmezzano benaderden mij met de vraag welk dorp ik het mooiste vond…

CastelmezzanoPietrapertosa

De cijfers
Het is zaterdag 6 juli. Na onze reis vanuit de Cilento slingeren we met de auto omhoog richting Pietrapertosa, het duizend meter hoog gelegen dorpje waar we de komende drie nachten bij Albergo Diffuso Castelazzione zullen gaan overnachten én waar zich het startstation van de Volo dell’Angelo moet bevinden.

Bijna boven stuiten we een kilometer vóór Pietrapertosa plotseling op een platform van de attractie. Navraag leert ons dat de vlucht (de officiële terugweg) vanuit Castelmezzano hier eindigt.

Er zijn dus twee staalkabels gespannen tussen deze twee dorpjes, één voor de heenweg naar Castelmezzano, de Linea San Martino, en één voor de terugweg naar Pietrapertosa, de Linea Peschiera (andersom vliegen kan trouwens ook). De cijfers doen ons een beetje duizelen: de hoogte bedraagt  1019 meter, de afstand 1500 meter, het hoogteverschil is 130 meter en de snelheid 120 km/uur – en  dat is best hard.

Mijn vrouw Lianne ziet de kabel en kijkt verschrikt naar de overkant. Ze probeert me nog een laatste keer te overtuigen om het vooral niet te doen, maar ze weet ook dat dit aan dovemansoren gericht is. Een medewerker vertelt dat er sinds 2006 ongeveer 50.000 vluchten zijn uitgevoerd (in het hoogseizoenen 250 per dag) en dat er sindsdien zero incidenti zijn geweest. Lianne is opeens een stuk geruster…

Tot zover de kille cijfers. Het gevoel dat je gegarandeerd gaat krijgen tijdens de vlucht schijnt ongeëvenaard te zijn, zo is mij voorspeld. Het vooruitzicht om als een vogel de vallei tussen deze twee dorpjes over te vliegen, maakt een soort opwinding bij me los die ik zelden gevoeld heb. Nog een nachtje slapen en dan is het zover, om tien over tien zal ik dan naar Castelmezzano ‘vliegen’, een klein uurtje later zal de terugvlucht naar Pietrapertosa volgen.

Later in de middag maken we een wandeling door het dorpje. Niet alleen de ligging is schitterend, ook de supersmalle (steile) steegjes met honderden trappen (Pietrapertosa is vrijwel autoloos) en doorkijkjes leveren een beeld op van een zéér authentiek Italiaans dorpje. Zelden heb ik ze  authentieker gezien. De locals zijn bijna allemaal op leeftijd maar enorm vriendelijk. Bovendien ontwaren we nul toeristen, heerlijk!

D-day
Na een heerlijke nacht en een net zo heerlijk ontbijt loop ik, tot mijn eigen verrassing, totaal ontspannen naar de biglietteria op de Via Garibaldi 4 waar je de tickets kunt kopen. Kaartjes kun je echter ook van tevoren online kopen en dat heb ik dus ook al twee maanden geleden vanuit  Nederland gedaan.

Snel ruil ik bij de biglietteria mijn voucher in voor een ticket en begeef ik me – al trappen klimmend – naar het startstation aan de rand van het dorp, tachtig tot honderd meter hogerop. Ik krijg van een medewerkster  in het houten huisje een haarnetje, helm en een soort schuimrubberen harnas wat via mijn rug aan de katrol bevestigd zal worden zodat ik op m’n buik liggend (echt vliegend) zal vertrekken. Als laatste krijg ik nog een grote ijzeren katrol mee die om de kabel geschoven zal worden. Deze ziet er gelukkig veilig uit en voelt ook zo.

Na een kleine afdaling arriveer ik op het platform. Twee medewerkers staan daar klaar om me liggend in het harnas te krijgen en om de laatste checks te doen. Naam en gewicht worden per portofoon nogmaals doorgegeven naar de overzijde zodat ze daar weten wie er aankomt.

Het is ook mogelijk om met z’n tweeën te vliegen maar dan mag het gewichtsverschil tussen de twee niet meer zijn dan veertig kilo én mogen beide mensen samen niet meer dan honderdvijftig kilo wegen. De minimum leeftijd is zestien jaar, bij een duovlucht is dat twaalf jaar – mits de andere een volwassene is.

Lianne staat ondertussen naast het platform met de fotocamera in de aanslag. Dit willen we natuurlijk voor de eeuwigheid vastleggen. Ik heb er bovendien voor gekozen om een helmcamera te huren zodat anderen achteraf het gevoel kunnen benaderen dat ik op dat moment voel of in ieder geval het zicht dat ik heb tijdens de vlucht.

De vlucht
Het gaat nu echt gebeuren! Na nog wat korte commando’s hoor ik de klik van het lanceren van mezelf en vlieg ik Castelmezzano tegemoet… Ik kan nu niet meer terug! Het eerste stuk gaat geleidelijk de diepte in maar al gauw vlieg ik boven de 700 meter diepe vallei die onder me ligt.

Het gaat echt ontzettend hard maar het lijkt tegelijkertijd ook weer niet zo, want het groene bos verdwijnt maar langzaam onder me. Ik besef dat het hetzelfde is als in een vliegtuig, waar je ook niet hard lijkt te gaan maar de schijn je bedriegt. De hoogte geeft een sterk vertekend beeld.

Ik schreeuw het uit en krijg geen moment een angstig gevoel. Dit is zóóó mooi! Omdat je vast aan een kabel hangt, is het gevoel ook heel anders als bij bungeejumpen waar de zwaartekracht zijn werk doet en je maag omhoog komt.

Ongeveer halverwege  gaat de kabel licht omhoog zodat je ‘maar’ met een vaart van ongeveer vijftig kilometer per uur op het landingsplatform landt, waar je via een verend remsysteem snel en gevoelloos tot stilstand zou moeten komen. Na één minuut en vijftien seconden is het al zover, ik bereid me voor op de klap die echter niet komt.

Vanwege de schommelende positie voel je er inderdaad niets van. Snel word ik door twee medewerkers uit m’n harnas gehesen. Wow! Het gevoel is niet te beschrijven en het vooruitzicht dat ik dadelijk ook nog terug mag vliegen, geeft me figuurlijk vleugels.

Al snel pikt een busje van de organisatie me op en brengt me naar het hoogste punt van Castelmezzano dat nog per auto bereikbaar is. Vervolgens dien ik nog eens twintig minuten te klimmen over een robuust voetpad tussen de afgeronde hoge rotsen rondom Castelmezzano.

Katrol en harnas heb ik achtergelaten, zo dadelijk zal ik op het platform weer van nieuwe worden voorzien. Na wat klimwerk zie ik vervolgens dat het platform voor de vlucht richting Pietrapertosa zich precies op het hoogste punt van de allerhoogste rots bevindt.

Hier volgt weer dezelfde procedure met helm, harnas, katrol en checks. Tien minuten later word ik weer ‘losgelaten’. Deze vlucht is nóg spectaculairder omdat ik gelijk vanaf de start het diepe ravijn in duik. Daarnaast gaat deze vlucht ook nog iets harder als Linea San Martino waardoor de retourvlucht dan ook de voorkeur heeft van mezelf en de meeste deelnemers.

Het uitzicht is wederom fenomenaal en ik probeer er echt zo oprecht en zo lang mogelijk van te genieten, wetende dat het zó voorbij is. Inmiddels heb ik het platform aan de andere kant weer in zicht en ik zwaai voor de foto naar Lianne. Na wederom een dikke minuut ben ik op het eindpunt en is het voorbij. Dit was echt waanzinnig en het geld (€ 40,- voor een retourvlucht) méér dan waard.’

Veramente un’emozione incredibile!