Vroegboekkorting bij hu openair villages & campings

Sofia draagt altijd zwart – Paolo Cognetti

Na het grote succes van De acht bergen van Paolo Cognetti (dat werd bekroond met de prestigieuze Premio Strega) brengt uitgeverij De Bezig Bij nu ook Sofia draagt altijd zwart.

Sofia draagt altijd zwart is een zogenaamde coming of age roman, waarin we de onaangepaste, stoere, tegendraadse, bange, brutale en verlegen Sofia volgen, van haar moeizame jeugd via een overdosis op haar zestiende naar een prestigieuze theateropleiding in Rome. Cognetti brengt haar pagina voor pagina tot leven, net zo lang tot je wel van haar moet gaan houden.

Op Ciao tutti vandaag als voorproefje een fragment uit Sofia draagt altijd zwart:

‘Als dit huis een toneel was, zouden we wanneer het doek opging een oktobermorgen zien, de stralende herfst in Rome die door de ramen naar binnen dringt, de wanordelijke keuken van een studentenhuis. Caterina, de verstandige, opgewekte actrice, dekt zingend de ontbijttafel: ze zet melk, boter, jam, jus d’orange, vruchtenmuesli en drie verschillende soorten crackers op tafel.

Er staat een overdaad aan suiker voor de neus van Sofie, de actrice met het slechte karakter die als ze net wakker is een hekel heeft aan eten, aan de geur van voedsel, aan converseren en aan bekeken worden, en die pas na een stevige dosis tabak en zwarte koffie met haar verblijf op de wereld in het reine komt.

Caterina’s plaats aan tafel is het dichtst bij het fornuis. Sofia is in T-shirt en onderbroek; ze zit met haar rug naar de muur en met haar voeten op de rand van haar stoelzitting, haar knieën tegen haar borst gedrukt als uiterste vorm van zelfbescherming. Als enig kind uit een bourgeois gezin uit Lombardije luistert ze met verbijstering naar verhalen vol tantes, zusters, neven en nichten, allemaal opeengepakt in dezelfde wijk in Napels.

‘In onze familie zijn we net bijen,’ zegt Caterina, die voordat ze zich op de film stortte natuurwetenschappen heeft gestudeerd. ‘Of liever, net schapen, of vrouwtjesolifanten. De vrouwtjes van zoogdieren leven in kuddes, ze beschermen elkaar. Heb ik je ooit verteld over die keer dat mijn tante Fiorella bij haar man wegliep en bij ons haar toevlucht zocht?

En dat die man van haar toen witheet bij ons kwam aanzetten en dreigde de deur in te trappen? Ik kan je niet zeggen hoe eng dat was, Soof. En hoe we hebben gelachen. Ik kan me niet voorstellen hoe het is om in een huis zonder vrouwen te wonen, volgens mij zou ik doodgaan van ellende.’

Sofie, wier ideale huis een interstellaire ruimte is waar zelfs het kleinste brokje asteroïde niet met haar in botsing kan komen, neemt nota van deze zoveelste tante, steekt nog een sigaret op en zwijgt. Wanneer ze de gave van het woord weer terug heeft, zegt ze: ‘Ik heb maar één tante, en dat is meer dan genoeg.’ Of: ‘Hoe laat is het? Roep jij de koningin van Bollywood?’

Vlak voordat ze de deur uit gaan moet Irene gewekt worden, de mooie, luie actrice: ze zal voortdurend stukjes van hun vriendschap verspelen vanwege haar behoefte om tot het laatste moment in bed te blijven liggen. Ze loopt door de keuken – een warrige kluwen haar boven een gebloemde kamerjas –, sluit zich op in de badkamer, blijft daar totdat Caterina op de deur klopt en voor de zoveelste keer zegt dat het nu echt tijd is om te gaan.

Dan verschijnt er uit diezelfde deur een jonge vrouw die een en al koperkleurige krullen en door kajal omlijnde groene ogen is, een vrouw van een wilde, zigeunerachtige schoonheid.
‘Eet wat,’ zegt Caterina. ‘Anders heb je straks honger.’
‘Dóe je het ook met de spiegel?’ Vraagt Sofia. ‘Of geef je hem alleen tongzoenen?’

Lees verder in

Sofia draagt altijd zwart | Paolo Cognetti | vertaald door Yond Boeke en Patty Krone | ISBN 9789403158600 | € 19,99 | uitgeverij De Bezige Bij | bestel Sofia draagt altijd zwart via deze link bij bol.com

Download de gratis Ciao tutti app voor nog meer tips

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *