Olijven met oregano – Nicky Pellegrino

Tijdens de olijvenpluk is er na de lunch gelukkig gewoon nog even tijd voor een siësta. Iedereen zoekt een plekje op om te slapen, te lezen of rustig te praten. Ik liet me gisteren meeslepen door het nieuwste boek van Nicky Pellegrino, Olijven met oregano. Heerlijk zonnig leesvoer voor de herfst!

In Olijven met oregano maken we kennis met Rosie, Addolorata, Lou en Toni, die elke drie jaar een villa huren in een warm land. De jaren verstrijken en de Villa Girls houden vol, of het leven nu meezit of niet. Als de vier naar Italië afreizen ontmoeten ze daar Enzo. Rosie wordt halsoverkop verliefd, maar Enzo blijkt zo zijn geheimen te hebben en Rosie komt thuis met een gebroken hart. Ze denkt zeker te weten dat ze hem nooit meer zal zien. Maar het lot bepaalt anders – een handje geholpen door haar vriendinnen…

Een fragment:

‘Enzo vond de olijfbomen wel op soldaten lijken, die in rechte lijnen de heuvel achter het huis beklommen en alleen in beweging kwamen om de wind door hun zilvergroene bladeren te laten waaien. Er stonden er nu zo veel, duizenden en duizenden bomen. Zij maakten het landschap tot wat het was, in elke richting stonden rijen olijfbomen.

Slechts één plek doorbrak de lange, rechte lijnen. Op de rotsachtige aarde onder aan de heuvel vielen de bomen uiteen in een ongedisciplineerd groepje. De tijd had hun stammen gedraaid en gespleten, en hun takken waren nooit gesnoeid. Honderden jaren geleden had een onbekend lid van de Santi-clan ze hier geplant. Enzo vroeg zich vaak af wat de man zou denken als hij zou kunnen zien wat er van zijn kleine bosje olijfbomen was geworden.

In dit deel van Zuid-Italië had bijna iedereen olijfbomen. Als je een klein stukje land bezat, plantte je er een paar olijfbomen op zodat je de olijven kon inmaken of er je eigen olie van kon persen. Enzo’s nonna droogde de olijven het liefst in haar oven en bewaarde ze met zout en oregano in terracotta kruiken, zoals haar eigen nonna haar jaren geleden had geleerd. Ze dronk de olijfolie alsof het water was: elke ochtend als ze wakker werd, nam ze een grote slok kruidige groene olie. Ze beweerde dat haar huid daardoor zo zacht en rimpelloos was, en ze zei dat ze hierdoor nog jarenlang zou leven.

Enzo wist dat olijfolie het levensbloed van de Santi’s was. Dankzij de olijfolie waren ze rijk en werden ze alom gerespecteerd. Zijn overgrootvader had begrepen dat je daar goed geld mee kon verdienen. Hij had de grote steenpers gekocht en nog meer bomen geplant, allerlei variëteiten. Vanaf het begin had hij een voorkeur gehad voor de majatica, omdat de oogst altijd goed was en veel goede olie opleverde.

Mensen die deze olie voor het eerst proefden, konden de smaak maar moeilijk beschrijven: fruitig, misschien een beetje bitter, soepel gekruid, een beetje peperig. Dan rolde zijn nonna met haar ogen en zei: ‘Die olie smaakt naar majatica en nergens anders naar. Waarom proberen ze alles altijd zo moeilijk te maken?’

Enzo was opgegroeid met de bomen. In zijn jeugd was het in de oogsttijd zijn taak om de vruchten te rapen die uit de draagmanden waren gevallen van de volwassenen die het fruit aan de hoogste takken plukten. Zelfs toen wist hij al dat de hele olijfgaard ooit van hem zou zijn, de oudste zoon van de oudste zoon. Deze bomen vormden zijn hele toekomst.’

Lees de rest van dit heerlijke verhaal over vriendschap onder de Italiaanse zon in

Olijven met oregano
Nicky Pellegrino
vertaald door Jolanda te Lindert
ISBN 9789032513092
€ 18,95
uitgeverij De Kern

Bestel Olijven met oregano via deze link bij bol.com